Ο συμβολισμός ήταν πάντα μέρος της δουλειάς μου, συνδέεται αυτόματα με τον τρόπο σκέψης και αντίληψής μου, μου είναι αδύνατη η αποφυγή του. Όλες οι φωτογραφίες μου είναι αυτοβιογραφικές, δικές μου και των ανθρώπων που συναντώ στην διάρκεια της ζωής μου. Το συναίσθημα υπήρξε πάντα πυξίδα για μένα. Ακολουθώ πάντα το ένστικτό μου και τραβάω εικόνες σκηνοθετημένες ή μη, χωρίς πολλή σκέψη, αφήνομαι καθαρά στην ορμή του αισθήματός μου, κυρίως του υποσυνείδητου.
Περισσότερα ›
Βίβιαν Λιάτου: Όταν φωτογραφίζω ένα πρόσωπο στην πραγματικότητα φωτογραφίζω την ίδια την εικόνα μου.
Φωτογραφίζοντας ασπρόμαυρα νιώθω ότι δαμάζω τη λογική και απελευθερώνω την φαντασία μου ….
Περισσότερα ›
Τι πιο όμορφο να βλέπεις ανθρώπους να αφουγκράζονται τις εικόνες σου με τη δική τους βλέψη και διαίσθηση και όχι να προσπαθούν να μπουν στην λογική σου. Και εκεί για εμένα εμφανίζεται μια μορφή τέλους του ρόλου του θεατή: δεν “θεάζει”, αλλά δημιουργεί ερμηνείες και μια δική του διαίσθηση, γίνεται κομμάτι του έργου και μία από τις πολλές βλέψεις του!
Περισσότερα ›
Η φωτογραφία, σαν προσωπικό κομμάτι μνήμης, δεν χρειάζεται θεατές, όπως ένα ημερολόγιο δεν παραδίδεται στους αναγνώστες. Όμως, τι νόημα έχει ένα ποίημα που κάθεται σε ένα συρτάρι; Από την στιγμή που μια φωτογραφία θα εκτεθεί, ο φωτογράφος χάνεται, πρέπει να εξαφανίζεται. Δεν έχει λόγο πάνω της. Ανήκει στο κοινό, σε κάθε θεατή ξεχωριστά.
Περισσότερα ›
H πρόθεσή μου είναι να μιλήσω για το άχρονο “πάντα”, γι’ αυτό που μπορεί να ισχύει όχι μόνο για μένα, αλλά για τον οποιονδήποτε μπορεί να αισθανθεί κάτι αντίστοιχο με εμένα. Με οποιαδήποτε αφορμή. Αν κάποιος συναντήσει σε αυτές τις φωτογραφίες κάτι που θα τον στρέψει σε ένα δικό του βίωμα, τότε πραγματικά έχει βρεθεί ένας κοινός τόπος συνάντησης.
Περισσότερα ›
Η φωτογραφία δρόμου με βοήθησε να μην διστάζω να φωτογραφίζω ανθρώπους. Δεν μου αρέσει να ακολουθώ κανόνες όταν συνθέτω το φωτογραφικό μου κάδρο. Απλώς προσπαθώ, ώστε οι περισσότερες εικόνες μου να δημιουργούν παρά να απαντάνε σε ερωτήματα.
Περισσότερα ›
Ζούμε σε μια εποχή που ορίζεται από τον όρο «post truth», όπου η αλήθεια του καθενός έχει την θέση της και δεν έχει σημασία τελικά «πόσο αλήθεια» είναι αν συμφωνούμε με αυτήν. Είναι γεγονός πως ο φωτογράφος συχνά μπορεί να χάσει τον έλεγχο του context στο οποίο παρουσιάζονται οι εικόνες του (π.χ. στα μέσα ενημέρωσης) και έτσι να αποτελέσουν εργαλεία σε έναν πόλεμο πολιτικών απόψεων πέρα από τις αρχικές προθέσεις του. Η φωτογραφία είναι πιο ευάλωτη σε τέτοιου είδους χειραγωγήσεις από τις άλλες τέχνες, η ίδια η ιστορία του μέσου το αποδεικνύει.
Περισσότερα ›
Η φωτογραφία για μένα eίναι μία εξερεύνηση της πραγματικότητας αλλά, καθώς φιλτράρεται μέσα από τα δικά μου συναισθήματα, βιώματα και σκέψεις, αναπόφευκτα μεταμορφώνεται στη δική μου πραγματικότητα. Δεν βλέπω το έργο μου προβοκατόρικο και σίγουρα δεν είναι αυτός ο αρχικός σκοπός του. Eίναι μια ανάγκη έκφρασης χωρίς φόβο και προκαταλήψεις.
Περισσότερα ›
Η αφαίρεση του χρώματος προσκαλεί τον θεατή να ανακαλέσει τα αρχετυπικά ζεύγη διπόλων όπως φως-σκοτάδι, ζωή-θάνατος και καλό-κακό, αλλά ταυτόχρονα τον καλεί να εισέλθει σε έναν καθόλα μη υπαρκτό, αποχρωματισμένο κόσμο, όπου σε πρώτο πλάνο βρίσκεται η συγκίνηση και το συναίσθημα που επιχειρείται να αποτυπωθεί.
Περισσότερα ›
Η όλη διαδικασία λήψης και επεξεργασίας εικόνας για μένα, δεν έχει σκοπό να καταλήξει σε μία φωτογραφία αλλά σε κάτι εικαστικό.
Περισσότερα ›