Οι άνθρωποι ήταν πάντα αυτοί που έθεταν τα όρια στη χαρά με την εξαίρεση λίγων που ήταν τόσο ευχάριστοι όσο και η άνοιξη. (Ernest Hemingway)
Περισσότερα ›
Ανακαλύπτω τη μνήμη των φθόγγων. (…) Μετράω σιωπή. (Μαντώ Αραβαντινού)
Περισσότερα ›
Και σωπαίνουν τα ρούχα […] Μέσα στη σιωπή του ύπνου ενός τού μόνον σώματος. Ακινησία ασώματων σωμάτων. […] (Δ. Δημητριάδης)
Περισσότερα ›
Διάβαζα ένα ποίημα για την άνοιξη όταν την είδα να έρχεται από μακριά: μισή γυναίκα, μισή όνειρο. … ( Χ. Λάσκαρης)
Περισσότερα ›
Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών. Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν. Aπό την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας. Να φεύγεις ! (Μ.Λουντέμης)
Περισσότερα ›
….Τώρα μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου κι ὁ σφυγμός μου…Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε. Ἕνας αἰῶνας κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα… (Γ. Ρίτσος)
Περισσότερα ›
Κοιτάζει τα χέρια της. Πώς έγιναν έτσι; Πού βρέθηκαν τόσες φλέβες, τόσες ελιές και σημάδια, τόσες ρυτίδες στα χέρια της; Εβδομήντα χρόνια τα κουβαλάει μαζί της και ποτέ δεν γύρισε να τα κοιτάξει … (Μ. Γκανάς)
Περισσότερα ›
Όποιος μπορεί να φορτίζει την ερημία του έχει ακόμα ανθρώπους μέσα του … (Ο. Ελύτης)
Περισσότερα ›
… αλλά μαζί μας σέρνουμε και τις μορφές των άλλων / που με τα χρόνια γίνονται ίσκιος ανάμνησης … (Μ. Ελευθερίου)
Περισσότερα ›
Του έρωτα / πρέπει να του δινόμαστε γυμνοί, όπως δινόμαστε στον ύπνο και στο θάνατο, γιατί ο έρωτας θαρρώ είναι η μόνη μεταλαβιά αιωνιότητας … (Γ. Υφαντής)
Περισσότερα ›