Ουσιαστικά, οι εικόνες  λειτουργούν ως αποσπασματικές σκέψεις και στιγμές, όχι ως συνεκτικό αφήγημα με γραμμική δομή.  Κάθε φωτογραφία μπορεί να σταθεί μόνη, καθώς κλείνει μέσα της την δική της στιγμή στον χρόνο.  Αλλά όλες μαζί υφαίνουν μια συνέχεια: ένα ψυχολογικό αφήγημα που κινείται σε κύκλους — επιστροφή στον χώρο, επανάληψη/εγκλωβισμός του χρόνου – αποτύπωση  και εν τέλει εξέλιξη ή εξιλέωση;

Η αλήθεια είναι πως σε κάθε φωτογραφία ψάχνω τη σύνδεση με τον εαυτό μου — το δικό μου βλέμμα προς τον κόσμο και τα πράγματα. Για μένα η φωτογραφία είναι ένας τρόπος να εκφράσω πώς εγώ αντιλαμβάνομαι και νιώθω τα πράγματα γύρω μου. Δεν είναι απλώς η εικόνα του άλλου, αλλά η αντανάκλαση του δικού μου εσωτερικού κόσμου μέσα από τον φακό. Έτσι, κάθε πορτρέτο γίνεται και μια προσωπική εξερεύνηση, μια αναζήτηση του εαυτού μου

Η φωτογραφία είναι μια ισορροπία ανάμεσα στη σκέψη και την παρατήρηση. Η παρατήρηση είναι η πρώτη ύλη — το βλέμμα που συλλαμβάνει τη στιγμή, το φως, τη λεπτομέρεια. Η σκέψη, όμως, είναι το φίλτρο: καθορίζει τι αξίζει να κρατηθεί, πώς θα πλαισιωθεί, και κυρίως γιατί. Η παρατήρηση είναι το ένστικτο, η σκέψη είναι το νόημα.

Όταν φωτογραφίζω, η προσέγγισή μου είναι διαισθητική και είναι το συναίσθημα που με οδηγεί στη δημιουργία εικόνων που λειτουργούν ως οπτικές μεταφορές μιας ιδέας, ενός στίχου ή αυτό που με απασχολεί σε συγκεκριμένες στιγμές της ζωής μου.

Οι φωτογραφίες είναι, με έναν τρόπο, η συλλογική μνήμη του σύγχρονου κόσμου.

“Η φωτογραφία, δεν προσπαθεί να λύσει τη μοναξιά — ούτε να την ωραιοποιήσει. Μπορεί απλώς να τη σταματήσει για λίγο, να της δώσει χώρο και να την παρατηρήσει. Κι αυτό, από μόνο του, αλλάζει τον τρόπο που τη βλέπουμε.” (Πάνος Χατζηστεφάνου)

Αν η τέχνη αντιγράφει τη ζωή θα πρέπει να αναρωτηθούμε μάλλον αν υπάρχουν όρια στη ζωή – Α. Σβορώνου

Η τέχνη της φωτογραφίας ως γνωστόν γεννήθηκε στο δρόμο, δίνοντας το βήμα στους φωτογράφους εκείνης της εποχής να μας δείξουν αυτές τις μυστικές πλευρές του άγνωστου.