Θέματα που αφορούν στο δημόσιο χώρο, την χρήση του και την αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους, τα ίχνη των ανθρώπων και η καταγραφή τους, η συνθήκη και η κατάσταση του βίου μας είναι στις προτεραιότητές μου. Ο χώρος δράσης μου είναι αρκετά σφιχτός, είναι η πόλη της Θεσσαλονίκης.

Υπάρχει η άποψη ότι δεν μπορείς να αφηγηθείς με μια στατική εικόνα. Διαφωνώ. Μια καλή επεξεργασία σε αναγκάζει να συνδέσεις τις φωτογραφίες μεταξύ τους ακόμα και τις λευκές σελίδες, σε αντίθεση με το βίντεο το οποίο σου δίνει συνέχεια πληροφορία.

Ουσιαστικά, οι εικόνες  λειτουργούν ως αποσπασματικές σκέψεις και στιγμές, όχι ως συνεκτικό αφήγημα με γραμμική δομή.  Κάθε φωτογραφία μπορεί να σταθεί μόνη, καθώς κλείνει μέσα της την δική της στιγμή στον χρόνο.  Αλλά όλες μαζί υφαίνουν μια συνέχεια: ένα ψυχολογικό αφήγημα που κινείται σε κύκλους — επιστροφή στον χώρο, επανάληψη/εγκλωβισμός του χρόνου – αποτύπωση  και εν τέλει εξέλιξη ή εξιλέωση;

Η αλήθεια είναι πως σε κάθε φωτογραφία ψάχνω τη σύνδεση με τον εαυτό μου — το δικό μου βλέμμα προς τον κόσμο και τα πράγματα. Για μένα η φωτογραφία είναι ένας τρόπος να εκφράσω πώς εγώ αντιλαμβάνομαι και νιώθω τα πράγματα γύρω μου. Δεν είναι απλώς η εικόνα του άλλου, αλλά η αντανάκλαση του δικού μου εσωτερικού κόσμου μέσα από τον φακό. Έτσι, κάθε πορτρέτο γίνεται και μια προσωπική εξερεύνηση, μια αναζήτηση του εαυτού μου

Η φωτογραφία είναι μια ισορροπία ανάμεσα στη σκέψη και την παρατήρηση. Η παρατήρηση είναι η πρώτη ύλη — το βλέμμα που συλλαμβάνει τη στιγμή, το φως, τη λεπτομέρεια. Η σκέψη, όμως, είναι το φίλτρο: καθορίζει τι αξίζει να κρατηθεί, πώς θα πλαισιωθεί, και κυρίως γιατί. Η παρατήρηση είναι το ένστικτο, η σκέψη είναι το νόημα.

Όταν φωτογραφίζω, η προσέγγισή μου είναι διαισθητική και είναι το συναίσθημα που με οδηγεί στη δημιουργία εικόνων που λειτουργούν ως οπτικές μεταφορές μιας ιδέας, ενός στίχου ή αυτό που με απασχολεί σε συγκεκριμένες στιγμές της ζωής μου.