Ο άνεμος του Νοεμβρίου (ΙΙΙ)
Photo: Diana Markossian
Τα πιο ωραία που ζήσαμε τώρα μας παιδεύουν με τις αναμνήσειςκαι προσπαθούμε να τα ξεχάσουμε
οι κάμαρες γέμισαν άχρηστα έπιπλα, δαντέλες από άλλους καιρούς,
επιστολές που δε στάλθηκαν
το βράδυ η σελήνη με παίρνει απ’ το χέρι και γυρίζουμε στο παλιό οικοτροφείο,
από κάποιο παράθυρο ακούγονται οι βαριές λέξεις ενός ζευγαριού
που είχε κάποτε αγαπηθεί με πάθος.
Όλα τελειώνουν και μόνο το φθινόπωρο παραμένει αιώνια νέο
σαν τα πιο λυπημένα ποιήματα.
Είμαι μόνος. Η εξοχή ευωδιάζει.
Ακούγεται το τραίνο που έρχεται κι ακουμπάω το κεφάλι μου στις ράγες.
Κάποτε θα ξανασυναντηθούμε.(Τάσος Λειβαδίτης, από την ποιητική συλλογή «Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου», εκδ. Κέδρος, 1991)
