Pacific Coast Highway: Ένα οδοιπορικό από το San Fransisco ως το Grand Canyon
Pacific Coast Highway: Ένα οδοιπορικό από το San Fransisco ως το Grand Canyon
Φωτογραφίζει και γράφει η ‘Αννα Πατρώνη
Όλα ξεκινάνε από τη στιγμή που το ονειρεύεσαι! Το ονειρεύεσαι και λίγο το φοβάσαι. Από εκεί αρχίζει το ταξίδι. Από ένα όνειρο που τολμάς να ψιθυρίσεις και ύστερα γίνεται λαχτάρα, χαρά, αγωνία, προσδοκία.
Και είναι το πρώτο «φύγαμε» που σβήνει κάθε δισταγμό. Και αρχίζεις να ψάχνεις στο διαδίκτυο, στα ταξιδιωτικά βιβλία, να χαράζεις διαδρομές, ύστερα να τις αλλάζεις, να μελετάς. Και δεν σου φτάνουν μάλλον οι μέρες! Πως θα τα προλάβεις όλα; Πάμε και όπου βγει! Αυτό είναι η απόλυτη ελευθερία!
Κάπως έτσι ξεκίνησε το δικό μας ταξίδι με αυτοκίνητο στη Δυτική Ακτή των Ηνωμένων Πολιτείων, αυτό που θα μοιραστώ τώρα μαζί σας, τον Μάρτη του ‘22.
San Fransisco
“If you are going to San Fransisco, Be sure to wear flowers in your hair
If you are going to San Fransisco, you’re gonna meet some gentle people there.’’
Scott Mckenzie, San Fransisco
Ένα υπερατλαντικό ταξίδι είναι χωρίς αμφιβολία εμπειρία ζωής. Ένα υπερατλαντικό ταξίδι με αρχικό προορισμό το San Fransisco είναι σίγουρα ένα ταξίδι ζωής,
Είναι αλήθεια ότι από τη στιγμή που αντικρύζεις αυτή την πόλη την έχεις κρατήσει για πάντα στην καρδιά σου. Δεν ξέρω εάν είναι οι λόφοι που τη διασχίζουν σα φίδια, το ξύλινο τραμ που μοιάζει να ακροβατεί, τα κουκλίστικα χρωματιστά κτίρια της, η Χρυσή της Γέφυρα, η κουλτούρα της, οι άνθρωποί της, οι πολύχρωμες γειτονίες της. Είναι όλα αυτά και κάτι ακόμα. Ένα ταξίδι στο χρόνο. Θαρρώ πως οι χίπις είναι και σήμερα κάπου κρυμμένοι στις γειτονιές της καθώς περπατώντας την νοιώθεις ακόμη την αύρα από το καλοκαίρι της αγάπης και αισθάνεσαι να ταξιδεύεις στην σύντομη ιστορία της από τον Πυρετό του Χρυσού μέχρι την ποτοαπαγόρευση, τα κινήματα ειρήνης, τη σεξουαλική επανάσταση.
Εάν βέβαια με ρωτήσετε εγώ κρατώ τις νύχτες της. Τα χρώματα που παίρνει ο ουρανός της την ώρα του δειλινού, το χρυσάφι που αφήνει ο ήλιος στα κτίρια την ώρα του αποχωρισμού, τα πρώτα φώτα στους δρόμους της, το φωτισμένο τραμ…
Pacific Coast Highway (PCH)
Ο θρυλικός αυτοκινητόδρομος Pacific Coast Highway (PCH) που διασχίζει πάνω από 900 χιλιόμετρα μοναδικής ομορφιάς, μια ανάσα από τον Ειρηνικό ωκεανό κατά μήκος της Big Sur, θα μας οδηγήσει στην πόλη των αγγέλων Los Angeles μέσα από μοναδικούς σταθμούς.
Το Monterey
Βρίσκεται μόνο δύο ώρες νότια του San Fransisco και είναι μια από τις πρώτες στάσεις.
Δεν θα ξεχάσω εκείνη την λαμπερή μέρα με θέα τον κόλπο του Monterey πάνω στην παλιά ξύλινη προβλήτα Old Fishermans Whraf της μικρής αυτής πόλης που φημίζεται για την πλούσια θαλάσσια άγρια ζωή και τα φρέσκα θαλασσινά. Ήθελα τόσο πολύ να ξαπλώσω νωχελικά δίπλα στις θαλάσσιες φώκιες που λιάζονταν, συνομιλούσαν, κολυμπούσαν και έπαιζαν δίπλα στα σκάφη η πάνω στις ξύλινες εξέδρες.
Το Carmel by the Sea
Είναι μια παραμυθένια μικρή πόλη στη χερσόνησο Monterey της Καλιφόρνια. Δεν είναι τυχαίο πως όταν αντικρύσαμε τα κουκλίστικα σπιτάκια, τις γκαλερί τέχνης και το μονοπάτι πάνω από την ψιλή λευκή άμμο που οδηγεί στην απεραντοσύνη του Ειρηνικού ταυτόχρονα όλοι κάναμε την ίδια σκέψη. Εδώ πρέπει να ζουν ευτυχισμένοι άνθρωποι!
Σε πόσες ανάσες μπορείς να νοιώσεις την η αύρα του ωκεανού; Πόσες εικόνες μπορεί να κρατήσει ο νους από το θολό ονειρικό τοπίο που δημιουργούν τα ορμητικά κύματα πάνω στα βράχια: Δεν νοιώθεις πως περνά ο χρόνος, πως φεύγουν τα χιλιόμετρά συνεχίζοντας το ταξίδι κατά μήκος του Ειρηνικού σε μια διαδρομή που δίκαια χαρακτηρίζεται σαν μια από τις πιο θεαματικές των ΗΠΑ και είναι ανάμεσα στους 10 πιο διάσημους δρόμους του πλανήτη συγκρινόμενη με το Broadway της Νέας Υόρκης και την Champs-Élysées του Παρισιού. Απότομοι γκρεμοί που σου κόβουν την ανάσα, καταπράσινες εκτάσεις, περιπατητικά μονοπάτια, θαλάσσια πάρκα, πανύψηλες γέφυρες μοναδικής αρχιτεκτονικής και ομορφιάς εναλλάσσονται σε μια διαδρομή που μοιάζει να φυλάσσεται ευλαβικά από τη λαίλαπα του πολιτισμού.
Μια στιγμή του ταξιδιού που με συγκινεί πάντα όταν την φέρνω στη σκέψη μου ήταν αυτή που αντικρύσαμε σε μια στροφή του δρόμου εκατοντάδες θαλάσσιους ελέφαντες που λιάζονταν στην αμμουδιά ρίχνοντας με τα πτερύγια τους νωχελικά και με χορευτικές κινήσεις άμμο πάνω στις γκρι γυαλιστερές πλάτες τους.
Η Santa Barbara
Είναι μια παραθαλάσσια πόλη στην κεντρική ακτή της Καλιφόρνια, που είχα συνδέσει με σταρ του Χόλυγουντ, λάμψη και πολυτέλεια. Ωστόσο οι κεντρικοί της δρόμοι με τα πανύψηλα φοινικόδεντρα , τα λευκά κτίρια από γυψομάρμαρο και οι κόκκινες κεραμοσκεπές ψιθυρίζουν την ισπανική της αποικιακή κληρονομιά και μοιάζει να συνδυάζουν πολυτέλεια και φήμη με χαλαρότητα και ανεμελιά.
Ίσως ήταν βέβαια και η ώρα του δειλινού που βρεθήκαμε στην ξύλινη προβλήτα της χαζεύοντας ανθρώπους να ψαρεύουν, άλλους να αγναντεύουν και μερικούς τυχερούς να απολαμβάνουν βαρκάδα, κανό η paddle που μας έκανε να μην θέλουμε να φύγουμε από εκεί.
Los Angeles
Το Los Angeles δεν μοιάζει με καμιά άλλη πόλη απ’ όσες έχω γνωρίσει. Και όσο δύσκολο είναι να την περπατήσεις, ακόμα πιο δύσκολο είναι να την περιγράψεις να την συγκρίνεις και σίγουρα να την ξεχάσεις!
Είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη, σχεδόν χαοτική και ταυτόχρονα πολύ διάσημη! Είναι εντυπωσιακό ότι λόγω της κινηματογραφικής της βιομηχανίας, πολλά σημεία νοιώθεις να τα έχεις δει ξανά, να τα έχεις περπατήσει ξανά.
‘’Η χρυσή εποχή του κινηματογράφου είναι ακόμα ζωντανή στη μυρωδιά των γιασεμιών τις νύχτες και στον ωραίο καιρό. Και το φως σε εμπνέει και σε ενεργοποιεί.’’ David Lynch –
Το Malibu, η Santa Monica, η Melrose Avenue, το Rodeo Drive, το Hollywood, η Paramount Pictures και το Beverly Hills , οι φοίνικες, οι ονειρεμένες βίλλες, οι άγριες παράλιες του Ειρηνικού, ο ζεστός ήλιος, οι σταρ, τα Όσκαρ, τα όνειρα, όλα είναι εδώ. Και όχι μόνο αυτά!
Μοντέρνα τέχνη, σύγχρονη τέχνη, σε μεγάλες δόσεις στα εμβληματικά μουσεία και τις γκαλερί τέχνης της πόλης. Αndy Warhol, Basquiat, Lichtenstein, Koons και πόσοι άλλοι, είναι όλοι εκεί!
Arizona – Nevada
Και αποχαιρετώντας την Πόλη των Αγγέλων ξεκινάμε μια διαδρομή μοναδική. Εδώ οι εικόνες αλλάζουν δραματικά. Το τοπίο γίνεται ερημικό, τεράστιοι κάκτοι υπάρχουν παντού, σπίτια και τόποι που μοιάζει να μας γυρίζουν πίσω σε μια άλλη εποχή. Μια σκέψη έκανα αυθόρμητα!. Κάπου εδώ θα ζει ο Λούκι Λουκ!
Για το φράγμα Hoover Dam έγινε μια μικρή παράκαμψη που άξιζε το δίχως άλλο μια και πολύ απλά όταν το αντικρύζεις σου κόβεται η ανάσα. Βρίσκεται στο Black Canyon του ποταμού Κολοράντο, στα σύνορα μεταξύ Αριζόνα και Νεβάδα. Είναι τόσο ψηλό όσο ένα 60οροφο κτίριο και υπήρξε το μεγαλύτερο φράγμα στον κόσμο όταν ολοκληρώθηκε η κατασκευή του το 1935.
Las Vegas
Διασχίζοντας ένα μέρος του διάσημου αυτοκινητοδρόμου Route 66 φτάσαμε στο θρυλικό Las Vegas. Την πόλη όαση στην άγρια έρημο της Νεβάδα. Την πόλη που ενώ κατά τη γνώμη μου αγγίζει τα όρια του κιτς μάλλον αξίζει να δει κάποιος μια φορά στη ζωή του όχι για τις μέρες της αλλά για τις νύχτες της, γιατί το πιστεύω, όμοιες της δεν υπάρχουν! Αρκεί μια νυχτερινή βόλτα στους δρόμους της για να νοιώσεις την ίδια έξαψη που νοιώθουν και οι παίκτες στα μάλλον αμέτρητα καζίνο της. Εξάλλου πόσες φορές στη ζωή σου θα συναντήσεις την Merilyn, θα φωτογραφηθείς με τον Έλβις, θα αντικρύσεις τον Πύργο του Άιφελ δίπλα στα κανάλια της Βενετίας και θα δεις ημίγυμνους ανθρώπους να ερωτοτροπούν ανέμελα στους δρόμους;
Grand Canyon
Ακόμη και όταν διασχίζεις την έρημο της Αριζόνα και όλα τα σημάδια δείχνουν ότι πλησιάζεις το Μεγάλο Φαράγγι-Grand Canyon, ακόμη και τότε δεν βάζεις με το νου σου τι πρόκειται να αντικρύσεις! Ο ποταμός Κολοράντο εδώ και 2 δις χρόνια, έσκαψε ένα-ένα τα επίπεδα του Υψιπέδου του Κολοράντο σχηματίζοντας το Γκαρντ Κάνυον. 446 χιλιόμετρα μήκος, από 6 ως 29 χιλιόμετρα πλάτος και περίπου 1,5 χιλιόμετρα βάθος! Ροζ, κόκκινοι, γκρι, καφετιοί απότομοι βράχοι και κάπου στο πολύ βάθος, όταν πλησιάζεις κοντά στο χείλος και σου κόβεται η ανάσα, ο ποταμός σε βαθύ πράσινο χρώμα σαν φίδι ξετυλίγεται και χάνεται εκεί που δεν φτάνει η ματιά. Το να περπατήσεις πάνω στη γυάλινη γέφυρα που πετάει πάνω από το φαράγγι σε ύψος 4000 ποδιών από τον ποταμό είναι μια εμπειρία που θα θυμάσαι μάλλον για πάντα. Κλείσε τα μάτια και προχώρα και όταν τα ανοίξεις, αν νικήσεις τον φόβο σου και τα καταφέρεις, θα ανταμειφθείς με μια εικόνα ζωής.
Το ταξίδι μας δεν τελείωσε εδώ.
Όμως αλήθεια πότε ένα ταξίδι τελειώνει;
Νομίζω ποτέ και αυτή είναι η γοητεία! Συνεχίζεται όσο το αναπολείς, ανατρέχεις στις φωτογραφίες, το διηγείσαι, το επανασχεδιάζεις….
Σας ευχαριστώ που γίνατε συνοδοιπόροι.
Εις το επανιδείν!
ΥΓ. Ευχαριστώ τον Τόλη Χατζηγνατίου για την βοήθειά του στη επιλογή των φωτογραφιών
Info:
Γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα.
Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα.
Η χρήση της εικόνας σαν μέσο έκφρασης και επικοινωνίας την συνεπήρε από πολύ νωρίς.
«Φωτογραφίζω γιατί θέλω να θυμάμαι, να ιχνηλατώ, να ονειρεύομαι, να φωτίζω τις σκιές μου, να ανακαλύπτω τον εαυτό μου και τον Άλλον»
Απο τα πρώτα της ταξίδια στον κόσμο η φωτογραφική μηχανή ήταν αχώριστος σύντροφος της και παραμένει μέχρι και σήμερα. Αυτή τη γοητεία, τις στιγμές και τα συναισθήματα του δικού της ταξιδιού στον μικρό αυτό πλανήτη μοιράζεται μέσα από την προσωπική της ματιά και τη βιωματική γραφή της. Είναι ο δικός της τρόπος να συστηθεί, να σταματήσει τον χρόνο ή και ίσως να τον προσπεράσει.
Φωτογραφίες της έχουν εκτεθεί και παρουσιαστεί σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις, άλμπουμ, φεστιβάλ, διαγωνισμούς και περιοδικά.
Παράλληλα με τη φωτογραφία ασχολείται και με τη ζωγραφική.
