Το ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου (Ι)
photo: Μιχάλης Παππάς
[…] Και σωπαίνουν τα ρούχα. Κυλούν οι μέρες τους
κυλούν. Ρούχα
σωματισμένα. Κυλούν οι νύχτες τους
κυλούν και κάθε νύχτα από φρίκη
σαν ψίθυρος μες στο σκοτάδι
ομαδικός. Ριγμένα στο πάτωμα, πεταμένα
στη ράχη της καρέκλας, κρεμασμένα
στην όρθια απάθεια της ντουλάπας ψιθυρίζουν
ρούχο με ρούχο, ένας ώμος
σ’ έναν ώμο, σε μια τσέπη ο γιακάς, προσεχτικά
προσεχτικά, μην ακουστεί αυτό που δεν ακούγεται,
τρομάρα των ρούχων, μία κουμπότρυπα
στην άλλη που έμαθε να εννοεί εκείνο που δεν λέγεται.
Ω πνεύμα των ινών. Ω έπη των ραφών. Διηγούνται
οι κλωστές την εισβολή. Ιστορούν
την κάθοδο τις ιαχές τις δάφνες. Πνίγουν τα μανίκια
την ανήκουστη φωνή τους που φωτίζεται με άθλους
στέψεις με άθλους και υποδοχές. Ντρέπονται τώρα και φοβούνται.
Ταπεινωμένες φόδρες. Ταπεινωμένες βάτες.
Κλωστές συντετριμμένες
ικέτιδες αλλοδαπές και υποδουλωμένες
δεμένες δαναΐδες αλληλένδετες
συνυφασμένες. Μέσα στη σιωπή του ύπνου
ενός τού μόνον σώματος. Ακινησία ασώματων σωμάτων. […](Δημήτρης Δημητριάδης)
