Κωστής Αργυριάδης: “Η φωτογραφία για εμένα είναι μια προσπάθεια να φτιάξω ένα μικρό σύμπαν”
“Το αστικό τοπίο με συναρπάζει, το βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον και φωτογενές και γι’ αυτό ασχολούμαι με αυτό, με την μορφή του, την ασημαντότητά του, την ζωή και τον θάνατό του”.
Πιο πολύ από ποτέ ζούμε σε μια χαοτική εποχή. Πιστεύω πώς συμφωνείς και εσύ ότι μπορούμε να “βρούμε” φωτογραφίες οπουδήποτε;
Ζούμε οπωσδήποτε σε μια χαοτική εποχή, αλλά το ίδιο ήταν και πριν 5 ή 10 ή 100 χρόνια, απλά τώρα είμαστε εμείς αυτοί που το ζούμε και μπορεί οι άλλες εποχές να μας φαίνονται λίγο πιο απλές επειδή την κρίνουμε ιστορικά και όχι βάση αναλογιών. Συμφωνώ απόλυτα ότι οι φωτογραφίες προκύπτουν από ό,τι μπορεί να ερεθίσει τον κάθε φωτογράφο πολύ συχνά σε εντελώς διαφορετικά μέρη από αυτά που αρχικά πήγε κάποιος να φωτογραφίσει.
Είναι ίσως θέμα παρατήρησης των πραγμάτων και οργάνωσης. Μπορούμε άραγε να οργανώσουμε το χάος μέσα το φωτογραφικό ορθογώνιο, ή το χάος ήδη οργανώνεται μόνο του;
Αν πάρουμε τη λέξη χάος ως αυτό που υπάρχει εκεί έξω πέρα από εμάς ναι θέλει οργάνωση, σκηνοθεσία, σύνθεση, αφαίρεση. Αν πάρουμε το χάος σαν ας πούμε ένα μέρος του τρόπου που βλέπουμε μια φωτογραφία, σαν φόρμα (φόρμα, θέμα, περιεχόμενο) τότε πιστεύω πως μπορούμε να τιθασεύσουμε λίγο και για λίγο, το χάος κατά το δοκούν, γιατί το τι είναι χάος για τον καθένα είναι αρκετά διαφορετικό και οπτικά και εκφραστικά, ακόμη και στον τρόπο προσέγγισής του. Δεν νομίζω πως μπορούμε να το οργανώσουμε όμως.
Νοιάζεσαι σαν φωτογράφος για το τι υπάρχει γύρω σου, ενδιαφέρεσαι για παράδειγμα για τους ανθρώπους και την ανθρώπινη περιπέτεια, είτε πρόκειται για τραγωδία είτε για κωμωδία;
Νοιάζομαι σαν άνθρωπος. Και καλούμαι σαν άνθρωπος να αντεπεξέλθω, να βοηθήσω και να ζήσω μέσα σε αυτό. Ως φωτογράφος περιγράφω αυτό που είμαι και αυτό που νιώθω για τον κόσμο. Ελπίζω μέσα στη δουλειά μου να καταφέρνω να ψυχαγωγήσω κάποιον και ελπίζω αυτός να βρει μια εφήμερη παρηγοριά σε όλο αυτό το παράλογο που ζούμε.
Video portraits: πες μας αν θέλεις κάτι για αυτό το project. Είναι μια επιθυμία σου να δημιουργήσεις πορτραίτα ανθρώπινα προκαλώντας μας συναισθήματα που δεν ερμηνεύονται ακριβώς;
Το ”Grotesque!” είναι μια σειρά από πορτραίτα τραβηγμένα μέσα απο video calls την εποχή την πανδημίας. Ήταν τότε ένας τρόπος να φωτογραφίσω κάτι και συγχρόνως να επικοινωνώ με τον έξω κόσμο. Συχνά δεν είχα καλή σύνδεση και κολλούσε η εικόνα και αυτό μου φάνηκε ενδιαφέρον. Συνέπεσε με την εποχή που μάθαινα να ζωγραφίζω κι έτσι μάλλον είμαι φανερά επηρεασμένος από τον Francis Bacon.
Η φωτογραφία είναι τεκμηρίωση ή είναι ερμηνεία; Φωτογραφίζοντας μέσα στο αστικό περιβάλλον που κατέληξες;
Νομίζω η φωτογραφία προσφέρει και τα δύο στον παρατηρητή. Βέβαια η ερμηνεία του παρατηρητή και του δημιουργού δεν συμπίπτουν αλλά είναι και αυτό κομμάτι της μαγείας. Ποικίλει και στην προσέγγιση, θέλω να πω ας πούμε λες: ”πήγα στο βουνό” ή μπορείς να περιγράψεις τι σε ώθησε να πας στο βουνό, να περιγράψεις το χιονισμένο και απάτητο τοπίο που είδες , την έρημη γή, τη φύση σε ανθοφορία ή ό,τι τέλος πάντων βίωσες εκεί. Το αστικό τοπίο από την άλλη εμένα με συναρπάζει, το βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον και φωτογενές και γι’ αυτό ασχολούμαι με αυτό , με την μορφή του, την ασημαντότητά του, την ζωή και τον θάνατό του.
Πιστεύεις πως τελικά η φωτογραφία και η τέχνη γενικά, μπορεί να αναδείξει κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα και κυρίως να το κάνει με ένα τρόπο που να προκαλεί την μετάλλαξή τους;
Αν μετάλλαξη θεωρείται η οποιαδήποτε αλλαγή, τότε ναι. Σαν κομμάτι του όλου η τέχνη επιδρά και αλληλεπιδρά. Αν εννοείς πως πιστεύω ότι η τέχνη μπορεί να κάνει καλύτερο τον κόσμο, όχι δεν το πιστεύω, δεν νομίζω πως είναι αυτός ο ρόλος της. Όπως έχει πει ο Μυταράς: ”H τέχνη μοιάζει με κοινωνικό φαινόμενο, αλλά στην ουσία είναι ένα σχεδόν φυσικό φαινόμενο, κάτι σαν ηφαιστειακή εκτόνωση. Δεν καταγράφει την ιστορία ούτε κάνει ιστορία, ούτε προηγείται της εποχής της ούτε την ακολουθεί.” Επίσης πιστεύω πως σε αυτό το θέμα οι καλλιτέχνες πρέπει να δρουν σαν πολιτικά και κοινωνικά όντα και όχι βάση ιδιότητας ή επαγγέλματος, όπως κάνει και ένας δάσκαλος, ένας μηχανικός ή ένας ιδιωτικός ή δημόσιος υπάλληλος.
Τι είναι αυτό που σε γοητεύει φωτογραφίζοντας στους γεμάτους ροή δρόμους; Άραγε είναι η ελευθερία των άπειρων επιλογών για το ποθητό κλικ; Προσωπικά ένοιωθα πάντα τους δρόμους σαν ένα σημείο ελευθερίας.
Συμφωνώ. Είναι πεδίο ελεύθερο για δημιουργία. Εναλλάσσεται συνεχώς ανάλογα την ώρα, το μέρος, την εποχή του χρόνου, τη διάθεση του φωτογράφου, τη διάθεση των φωτογραφιζομένων. Νομίζω πως η περιπατητική διάθεση που απαιτείται και ο κενός και κερδισμένος από τις φιξαρισμένες ώρες της ημέρας χρόνος που έχουν αυτοί που φωτογραφίζουν στο δρόμο φτιάχνουν ήδη ένα φαντασιακό που σε αρκετές περιπτώσεις μετουσιώνεται σε ωραίες φωτογραφικές δουλείες.
Στο Project Allow Bredding κυρίως, νιώθω πως κάνεις κάτι που μ αρέσει πολύ. Αλλάζεις την πραγματικότητα μέχρι να γίνει αυτή που θέλεις. Πιστεύω προσωπικά, ότι υπάρχουν τόσες πραγματικότητες όσοι και οι άνθρωποι…
Σε ευχαριστώ. Στο Allow Bredding, όπως και στο The Moscow Derivative, ξαναφωτογράφισα φωτογραφίες που είχα κάνει παλιότερα, είτε από τυπώματα, είτε από οθόνη υπολογιστή. Έτσι άλλες κροπαρίστηκαν, άλλες μεγενθύνθηκαν και σε άλλες δημιουργήθηκε πασπαρτού και παράλληλα μειώθηκε σημαντικά η καθαρότητά τους. Ήταν ένας τρόπος να πάρω μια απόσταση μάλλον από την ”αρχική” ας πούμε πραγματικότητα των εικόνων αυτών. Και να την αλλάξω.
Νιώθεις μέρος του σκηνικού που φωτογραφίζεις ή απλά παρατηρείς; Διέκρινα την απουσία σου στις φωτογραφίες.
Ναι, είμαι απών, απλά παρατηρώ, χωρίς να είναι το δόγμα μου αυτό, απλά έτσι προκύπτει.
Από την άλλη, έχω την ιδέα ότι η θεματολογία σου αντιστοιχεί σε ένα μονόλογο, προσωπικό και αγωνιώδη. «Είμαστε όλοι καλλιτέχνες» έλεγε ο γερμανός Γίοζεφ Μπόις. «Μια αποστολή μας είναι να γιατρέψουμε τα τραύματα».
Ναι. Μονόλογος είναι. Είναι μια προσπάθεια να φτιάξω ένα μικρό σύμπαν όπου θα μου είναι άνετο να το κοιτάζω και να σκέφτομαι μέσα σε αυτό. Είναι και η προσωπική μου άμυνα απέναντι στη φθορά του χρόνου και στην καθημερινότητα. Σαφώς είμαστε όλοι καλλιτέχνες και σαφώς προσπαθούμε να γιατρέψουμε τα τραύματα μας, περνάμε σχεδόν όλη μας τη ζωή έτσι. Όλοι είναι καλλιτέχνες, τα μικρά παιδιά λίγο πιο πολύ. Για τα παιδιά τα πάντα είναι μαγικά και έτσι είναι πιο δημιουργικά όντα. Οι μεγαλύτεροι που έχουν περάσει το στάδιο της εκμάγευσης είμαστε πιο συγκρατημένοι. Για τους μεγαλύτερους η τέχνη πιστεύω πως λειτουργεί ως μια μορφή παρωδικής αυτοίασης. Βρίσκει κανείς ικανοποίηση και βλέποντας και δημιουργώντας. Τώρα αν θέλεις να το βάλουμε σε πιο αυστηρό πλαίσιο κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτό που κάνει έναν καλλιτέχνη, καλλιτέχνη (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό) πέρα από το ταλέντο και την δουλειά είναι η επιμονή και η πίστη σε αυτό που κάνει, έστω κι αν είναι λανθασμένο, έστω κι αν είναι μέτριο. Αρκεί να είναι τίμιο και “εκπροσωπευτικό”.
Γιατί ασπρόμαυρο;
Δεν ξέρω. Να μη σου πω ψέμματα. Θεωρώ μου ταιριάζει γλωσσικά στη φωτογραφία για να κάνω αυτό που θέλω.
Μίλησε μας αν θέλεις για τα φωτογραφικά σχέδια σου.
Αυτή τη στιγμή δουλεύω μια φωτογραφική εργασία που είναι για την Θεσσαλονίκη και λέγεται “I am not Here”. Παράλληλα δουλεύω κάποια υπεραστικά αφαιρετικά πανοραμικά τοπία.
Επίσης, θέλω να μου αναφέρεις έναν αγαπημένο σου φωτογράφο και έναν αγαπημένο σου μουσικό καλλιτέχνη.
Ο Daido Moriyama με επηρέασε πολύ όταν μάθαινα φωτογραφία και συχνά επιστρέφω στα βιβλία του ως αναφορά, ως άγκυρα στον κόσμο της φωτογραφίας. Από μουσική αυτόν τον καιρό ακούω πολύ ώρα και πολύ έντονα Explosions in the sky. … Σε ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία.
Και εγώ σε ευχαριστώ για την κουβέντα μας.
Bio
Kostis Argyriadis is a photographer born in 1981 in Thessaloniki, Greece.
He attended ESP Photography with scholarship.
He studied under Stratos Kalafatis.
His photography vision currently lies within the triviality of everyday urban and life patterns.
His works are part of the Municipality of Thessaloniki’s Art Gallery and at the Aristotle University of Thessaloniki’s School of Political Sciences.