Η Έφη Λάσκαρη επιλέγει …
Για το photologio, η φωτογράφος Έφη Λάσκαρη ανασύρει από το προσωπικό της αρχείο 4+1 αγαπημένες της φωτογραφίες, και μας τις παρουσιάζει μαζί με προσωπικές σκέψεις και αναμνήσεις …
Η φωτογραφία για μένα είναι περιπλάνηση, επαγρύπνηση, αναζήτηση της μαγείας στα καθημερινά πράγματα. Οι αλλαγές της θέσης του φωτός επαναπροσδιορίζουν τις φόρμες και διαμορφώνουν εκ νέου το περιεχόμενο. Η κατάτμηση του υπαρκτού κόσμου σε ένα «προσωπικό παραλληλόγραμμο» θέασης της πραγματικότητας είναι από μόνη της μια σκηνοθετική πράξη. Από εκεί και πέρα, η βαθιά ενασχόληση με ένα θέμα κάθε φορά, με τις δυνατότητες του μέσου, ο πειραματισμός με την οπτική γωνία και η αγνή προσέγγιση των ανθρώπων και της ζωής, η καλή προαίρεση και το αγαθό κίνητρο, καθορίζουν την ποιότητα.
Έφη Λάσκαρη
Μοιραία, βρισκόμενη κοντά στη θάλασσα, παρακολουθώ και τους ανθρώπους της. Οι λουόμενοι με τις ιδιαιτερότητές τους, τις συνήθειες, τις προτιμήσεις τους, την ανεμελιά τους, τις παρέες τους, ασκούν πάνω μου πάντα μια μαγεία. Ένιωσα μια ηδονική έκπληξη, όταν είδα μπροστά μου αυτά τα «ζωηρά» κορίτσια . Ήταν μια απρόσμενη σκηνή, κι από ψηλά, με την τριγωνική σχεδόν δομή τους, έμοιαζαν με αθλήτριες της συγχρονικής κολύμβησης.
Έφη Λάσκαρη
Η θάλασσα είναι ησυχαστήριο, ένας τόπος ίασης. Έχοντας ζήσει ως παιδί τις καλύτερες αλλά και αρκετές άσχημες στιγμές μου δίπλα της, κατέφευγα σε αυτήν σαν μια μητέρα, που έμοιαζε να είναι πάντα εκεί, παρούσα. Άλλοτε άγρια και θυμωμένη κι άλλοτε ήρεμη και στοργική. Η ζωή κοντά στη θάλασσα λειτουργούσε σαν μια «παράλληλη» ζωή, είχε κάτι ανεπιτήδευτο. Όπως κι αυτή η στιγμή μεταξύ αυτής της νεαρής γυναίκας και του μωρού της (;). Συγκινούμαι βαθιά, όταν η πραγματικότητα μού παραχωρεί τόσο τρυφερές στιγμές.
Έφη Λάσκαρη
Περνώντας με το αυτοκίνητο από την λεωφόρο Αθηνών-Σουνίου είχα παρατηρήσει, πολλές φορές, ένα εγκαταλειμένο Isobox. Έβλεπα μέσα από το τζάμι, φευγαλέα, έναν ρυπαρό νιπτήρα με κουτσουλιές από περιστέρια. Μια μέρα αποφάσισα να σταματήσω. Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η γωνία λήψης θα μου αποκάλυπτε μέσα από έναν κρυμμένο καθρέφτη έναν «θησαυρό».
Έφη Λάσκαρη
Αυτή ήταν η πρώτη φωτογραφία που είπα μέσα μου «εδώ κάτι συμβαίνει…». Όταν αυτό το αλογάκι της Παναγίας (Mantis) ξεπρόβαλλε με νωχελικές κινήσεις πάνω στην κώμη της Σοφίας Λασκαρίδου, της “Κοιμωμένης” του Γιαννούλη Χαλεπά, σχεδόν τα έχασα. Ήταν μια ονειρική στιγμή. Για 1,5 χρόνο τριγυρνούσα για το portfolio «Αγάλματα» στο Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας. Τα γλυπτά εκεί είναι έργα τέχνης, αποτελούν memorabilia του χαμού διάσημων ή άσημων ανθρώπων. Παρουσιάζουν μοναδικές ποιότητες και ως άλλοι χαμαιλέοντες εξομοιώνονται πλήρως με το φυσικό περιβάλλον. Οι ιδιαίτεροι συμβολισμοί τους, η πνευματικότητά τους, τα βλέμματά τους, είτε ατενίζουν ψηλά επικαλούμενα μια ανώτερη δύναμη είτε χαμηλά θρηνώντας μια απώλεια, οι λεπτομέρειές τους, η μελαγχολία και ο εγκλωβισμός τους μέσα σε αυτόν τον θλιβερό χώρο του χαμού είναι μερικά από τα στοιχεία, που θέλησα να περάσω στις φωτογραφίες της σειράς.
Η Έφη Λάσκαρη επιλέγει … Sergio Larrain
Sergio Larrain,Valparaiso Passage Bavestrello, Chile. 1952
“Don’t ever force things, otherwise the image would lose its poetry. Follow your own taste and nothing else. You are life and life is what you choose. What you do not like, don’t look at it, it’s no good. You’re the only criterion, but still look at everyone else.”
O Sergio Larrain (1931-2012) θεωρείται από τους πιο σημαντικούς Χιλιανούς φωτογράφους. Τα παραπάνω δεν είναι λόγια αλαζονείας, αλλά μάλλον συμβουλές για την ανάπτυξη μιας μοναδικής οπτικής γλώσσας για τον κάθε φωτογράφο. Αυτή η γλώσσα «τρέφεται» από επιρροές σκηνών και πραγμάτων που ευχαριστούν το μάτι αλλά υπογράφονται από την ιδιαίτερη γραφή του καθενός από εμάς.
Δραματικό φως, σκοτεινές σκιές, πειραματικό crop, ιδιαίτερες γωνίες λήψεις χαρακτηρίζουν τις μαυρόασπρες φωτογραφίες του, άμεσες και ευαίσθητες εικόνες που περιβάλλονται πάντα από έναν αέρα ποίησης. Μετά από πρόσκληση του φίλου του Henri Cartier-Bresson, ο Sergio Larrain έγινε πλήρες μέλος της Magnum Photos το 1961.
Ωστόσο, ο Larrain εγκατέλειψε την καριέρα του ως φωτογράφος στα τέλη της δεκαετίας του 1970, πιστεύοντας ότι εμπόδιζε τις πνευματικές του αναζητήσεις. Αλλά πριν από αυτή την αποκήρυξη, παρήγαγε πολλές μαγευτικές εικόνες, μεταξύ των οποίων και αυτή με τα δύο κορίτσια που κατεβαίνουν το Pasaje Bavestrello, μια εξωτερική σκάλα στο Valparaíso. Ο Larrain θεώρησε ότι η εικόνα, από το 1952, ήταν “η πρώτη μαγική φωτογραφία που εμφανίστηκε ποτέ” από τη φωτογραφική του μηχανή. Αυτό που συντελεί στην παραισθησιογόνο ποιότητα της φωτογραφίας του Larrain είναι ο φωτισμός. Το τραπέζιο του φωτός στο οποίο εισέρχεται η κοπέλα μπροστά έχει υλική υπόσταση, ιδίως σε σχέση με τη σκοτεινή σκιά στα αριστερά.
Ο ίδιος εξηγεί: “Βρισκόμουν σε κατάσταση απόλυτης ηρεμίας, κάνοντας αυτό που πραγματικά με ενδιέφερε, γι’ αυτό και το αποτέλεσμα θα ήταν τέλειο. Και τότε, η άλλη κοπέλα εμφανίστηκε από το πουθενά. Ήταν κάτι παραπάνω από τέλειο, ήταν μια μαγική στιγμή“.
Info (σε πρώτο πρόσωπο):
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Το 1993 ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στην Ελληνική Φιλολογία στο ΕΚΠΑ. Έχω, επίσης, ολοκληρώσει το ετήσιο πρόγραμμα e-learning του ΕΚΠΑ «Ειδική αγωγή και εκπαίδευση: διαγνωστική, θεραπευτική, συμβουλευτική». Τα τελευταία χρόνια, εργάζομαι ως επιμελήτρια/διορθώτρια κειμένων.
Aπό το 2019, σπουδάζω στην ΑΣΚΤ Αθήνας, στον τομέα της Ζωγραφικής. Στο εργαστήριο φωτογραφίας της σχολής καλλιεργήθηκε η αγάπη μου για τη φωτογραφία.
Έχω συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις και διεθνή φεστιβάλ φωτογραφίας ενώ, πρόσφατα, είχα την τιμή να διακριθώ στους πρώτους έξι και η δουλειά μου να παρουσιαστεί στο Podium του 8ου διεθνούς διαγωνισμού Explore outside the box του Γαλλικού Ινστιτούτου Σχεδίου (Institut Francais du design). Το θέμα αφορούσε τη «Μεσόγειο του αύριο» (La Mediterranne de demain) και έλαβε χώρα από τις 4 Ιουλίου έως τις 25 Σεπτεμβρίου 2022 στο διάσημο παγκοσμίως φεστιβάλ για τη φωτογραφία Rencontres de la Photographie d΄Arles, στη Γαλλία.
