Ρέα Παπαδοπούλου – Η Λίμνη Που Δεν Βλέπεις
Για πολλές δεκαετίες οι οικογένειες στην Ελλάδα οργάνωναν καλοκαιρινές κατασκηνώσεις στις παραλίες κτίζοντας πρόχειρα καταλύματα με ότι υλικά μπορούν να μεταφερθούν εύκολα ή να βρεθούν στην περιοχή. Με το πέρασμα του χρόνου πολλά από αυτά τα καταλύματα μεταμορφώνονται σε μονίμους οικισμούς.
Αστικές οικογένειες, αποσπασμένες από το πρόσφατο ή μακρινό αγροτικό παρελθόν τους αναζητούν μια πολλές φορές ουτοπική και φαντασιακή επανασύνδεση με την φύση. Φαντασιακή γιατί παρά την γοητευτική αίσθηση της απλότητας, η πιεστικά καταναλωτική καθημερινότητα, εισρέει με διάφορες μορφές και τρόπους και συγκρούεται με την φύση.
Το 1999 παραχωρούνται προσωρινά από τη δημοτική αρχή μικρά οικόπεδα σε κατασκηνωτές με σκοπό την απομάκρυνση τους από μία πολυσύχναστη παραλία της βορειοανατολικής Ελλάδας. Τα οικόπεδα βρίσκονται πάνω στην λεπτή λωρίδα γης, μεταξύ της λίμνης και της θάλασσας, ενός εύθραυστου και προστατευόμενου υγροβιότοπου.
Οικογένειες Μουσουλμάνων και Χριστιανών από πόλεις και οικισμούς της περιοχής καταλαμβάνουν τα οικόπεδα. Τηρώντας βασικούς κανόνες καλής γειτνίασης, χτίζουν μόνοι τους, με απλά υλικά τα μικρά σπιτάκια των ονείρων τους για τις καλοκαιρινές διακοπές, τα οποία όμως έχουν την δυνατότητα να μετατραπούν σε καταφύγια τον χειμώνα. Κάποιοι, ελάχιστοι, μένουν όλο το χρόνο.
Η λίμνη εξαφανίζεται πίσω από την γραμμή των σπιτιών, ενώ ένα δίχτυ πλαστής νομιμότητας τα καλύπτει. Παρατηρώντας τις σειρές των χρωματιστών σπιτιών σκέφτομαι ότι αυτά έχουν ήδη δημιουργήσει ένα νέο γοητευτικό, για μένα, τοπίο.Αυτό το νέο τοπίο που μου προξενεί ευχαρίστηση και ανησυχία ταυτόχρονα, ήταν που με έκανε να φωτογραφίζω την περιοχή ξανά και ξανά. Καταλήγω και πάλι στην πρόταση ότι δεν υπάρχει μόνον μια ιστορία ή μόνον ένας τρόπος για την αφήγησή της να ξεδιπλωθεί.
Στην Ελλάδα η αυθαίρετη δόμηση είναι κοινή, ενώ συχνά οι πολεοδομικές μελέτες γίνονται πολλά χρόνια αφού μια περιοχή έχει ήδη χτιστεί, οπότε είναι δύσκολο να εφαρμοστούν. Τον Δεκέμβριο του 2018, μετά από μακροχρόνιους δικαστικούς αγώνες, οι οικογένειες υποχρεώθηκαν να φύγουν παίρνοντας μαζί τα χειροποίητα σπίτια τους.
Bio
Αρχιτέκτονας και φωτογράφος, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Α.Π.Θ. Έχει δουλέψει σε μακροχρόνια φωτογραφικά θέματα εξετάζοντας κυρίως περιβαλλοντικά, κοινωνικά και αστικά ζητήματα.
Τα φωτογραφικά της έργα έχουν παρουσιαστεί σε ελληνικά και διεθνή φεστιβάλ. ‘Η Λίμνη Που Δεν Βλέπεις’ και ‘Disturbed Soils’ στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης 2022. Το ‘Dark Tree’ στην Photobiennale Momus,Θεσσαλονίκη 2021 και στο Festival Fotografico Europeo 2019, Varese, Ιταλία, ‘Η Λίμνη Που Δεν Βλέπεις’ στην έκθεση PHEN, Φεστιβάλ Φωτομετρία 2018, Γιάννενα. Το 2017 το ‘Dark Tree’ ήταν finalist project στα Discovery Awards του Encontros Da Imagem, Braga, Πορτογαλία, ενώ η ‘Λίμνη Που Δεν Βλέπεις’ παρουσιάστηκε στις προβολές του ίδιου φεστιβάλ το 2019. H ‘Χάλκη’ και ‘Τα κορίτσια Κοιμούνται Επάνω’ στη Φωτομετρία 2015. Έχει συμμετέχει σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις ενώ έργα της έχουν συμπεριληφθεί σε έντυπες και ψηφιακές εκδόσεις.
www.reapapadopoulou.com
Rea Papadopoulou – The Lake You Don’t See
For many decades families in Greece were organizing camping expeditions to the sea, building simple shelters with whatever materials could get from the area. Over the years some of these ephemeral encampments were transformed to permanent settlements.
Urban families, detached from their recent or distant rural past, are looking for an utopian and imaginative reconnection with nature. Imaginary, because despite all the charming sense of simplicity, the consumerism of everyday life flows in various forms and ways and collides with nature.
In 1999 a north Greek mayor distributes small allotments to campers in order to move them out of a popular beach. The plots, situated in a narrow strip of land between the sea and the lake of a fragile and protected wetland, were quickly occupied by Muslim and Christian families of nearby urban areas. Rules were set and respected by a community who had the ability to build their dream homes that could also become shelters for the cold winters. A net of false legality was created while the lake disappeared behind two rows of tiny houses.
Observing the two rows of colorful houses I think these have already created a new and enchanting for me, landscape. This new landscape that generates pleasure and anxiety at the same time, was what made me photograph the area over and over again. Ι end up thinking that there is not one story or one way for the story to unfold.
In Greece illegal building is common as state urban planning usually follows years after an area is already being built, thus difficult to implement. On December 2018 after long legal action, the families have being ordered to leave taking with them their handmade homes.
Bio
Greek, architect and photographer, born in Istanbul, lives and works in Athens. She studied Architecture at the Aristotle University of Thessaloniki. She is working on long-term photographic projects examining mainly environmental, social and urban issues.
Her works have been selected and presented in Greek and International Festivals. ‘The Lake You Don’t See’ & The Disturbed Soils at the Momus, Thessaloniki Museum of Photography 2022. ‘Dark Tree’ at the 2021 PhotoBiennale Thessaloniki, and at Festival Fotografico Europeo, Varese, Italy 2019, ‘The Lake You Don’t See’ at Photometria Ioannina, Greece as part of the PHEN exhibition 2018. ‘Dark Tree’ was finalist project of the Discovery Awards of the Encontros Da Imagem, Braga, Portugal in 2017 and ‘The Lake you Don’t See’ was projected at the same festival in 2019. ‘Halki’ & ‘The Girls are Sleeping Upstairs’ were exhibited at Photometria Festival in 2015. She has participated in several solo and group exhibitions, while her works have been included in print and digital editions.
www.reapapadopoulou.com
