Κυριακή μεσ’ τον χειμώνα (VIIΙ)

Κυριακή μεσ’ τον χειμώνα (VIIΙ)

Επιμέλεια στήλης: ζωή μπέλα

photo: Στυλιανός Παπαρδέλας

Το ένα δεν είναι μισό δύο. Είναι τα δύο μισό του ένα:
κι αν ξανά ολοκληρωθούν αυτά τα μισά, δε θα τύχει
θάνατος κι όποια ποσότητα
μα από όλα τ’ αριθμητά πλείστα το αληθινά περισσότερο πειράζει αυτούς που αγνοούν την αυστηρή θαυμάσια
αυτή την κάθε αλήθεια
– να φυλάγεσαι απ’ αυτούς τους άκαρδους
( όταν το νυστέρι τους δοθεί, ανατέμνουν το φιλί ή ξεπουλάνε τη λογική και ξονειρεύουν τ’ όνειρο )
το ένα είναι το τραγούδι που δαιμονικά κι άγγελοι τραγουδάνε
όλα τα δολοφόνα ψέματα που λέγονται από τους θνητούς κάνουνε δύο
οι ψεύτες ας μαραίνονται, ξεπληρώνοντας τη ζωή που τους δανείστηκε
εμείς  ( με κάποιο δώρο που το λεν γέννηση με τον πεθαμό ) πρέπει ν’ αναπτύξουμε βαθιά στο σκοτεινό ελάχιστο τους εαυτούς μας να θυμούνται πως η αγάπη μόνο ιππεύει τη χρονιά του.
Όλα χάσ’ τα, τ’ όλο βρες …

(Lee Cummings
μετάφραση: Σωκράτης Σκαρτσής)