Κοιτώντας το κάδρο, αρχικά είδα στοιχεία από φωτογραφία δρόμου, Συνειδητοποίησα σχεδόν αμέσως ότι ήταν απλά η πρώτη εντύπωση. Σε δεύτερη ανάγνωση όμως, με μάγεψε η απαράμιλλη γοητεία ενός πορτραίτου που εμπλέκεται με την ανεξιχνίαστη ταυτότητα  μιας πόλης σε νύχτα. Όσο παρατηρώ την φωτογραφία είναι λες και διακατέχεται από αιώνια μοναξιά όπου η μονοτονία της εξοστρακίζεται μόνο με την συντροφιά ενός ποτηριού “Coca Cola”.

Τα φώτα της πόλης κινηματογραφικά και απόμακρα καθώς φωτίζουν, ολοένα και απομονώνουν την ανθρώπινη παρουσία από το παρόν και την διοχετεύουν σε μια άχρονη ακολουθία. Το αστικό νυχτερινό τοπίο εναρμονίζεται απόλυτα στην συγκεκριμένη λήψη, με την εσωτερική αποξένωση των ίδιων των κατοίκων του.

Σε αυτό το σημείο, είδα τον άνθρωπο της φωτογραφίας. Εστίασα  στην έκφραση του πρoσώπου, στην στάση του σώματος. Μοιάζει να είναι  βυθισμένος στο χάος. Έχω την αίσθηση πως μπορεί και να δραπέτευσε από κάποιο πλάνο της ταινίας «Παρίσι-Τέξας» του Βιμ Βέντερς. Έτσι όπως κάθεται όμως, απόλυτα στατικός, σχεδόν δεν αναπνέει είναι σα να έρχεται σε εξωλεκτικό διάλογο με μια εξίσου ακίνητη πόλη.

Το κάδρο του φωτογράφου Philip Lorca diCorcia είναι μια προσωπική εξιστόρηση που  παραπέμπει σε εκείνες τις μοναχικές φιγούρες των πινάκων του Έντουαρντ Χόπερ. Άνθρωποι μόνοι που όμως  ακόμα και όταν έχουν συντροφιά μοιάζουν να έχουν επιλέξει να ξεχυθούν σε μια απέραντη σιωπή.

Ο Philip Lorca diCorcia είναι ένας φωτογράφος που το έργο του απαρτίζεται  από στοιχεία κινηματογράφου, ζωγραφικής και θεάτρου, μέσα σε πλαίσιο μιας  υποκειμενικής πραγματικότητας.  Διακατέχομαι από έναν ενθουσιασμό για την τόσο ενδιαφέρουσα και διαφωτιστική γνώση που πρόσφερε η γνωριμία μαζί του

.

Ειδικά όταν τέτοιες προσπάθειες, τρέφουν παράλληλα και ένα προσωπικό ερωτηματικό ή μια απόπειρα απόκρυψης από τον δημιουργό, κατατάσσονται συνήθως σε μια πιο ασαφή περιοχή.

Όπως αντίστοιχα συμβαίνει και στον κινηματογράφο, που τα όρια της τέχνης με την προσφιλή ταύτιση της διασκέδασης, δεν είναι πάντα ευδιάκριτα.

Ο DiCorcia σκηνοθετώντας “αναπαραστάσεις” μιας καθημερινότητας που μοιάζει φαινομενικά οικεία, αλλά όσο περισσότερο παραμένουμε τόσο πιο ανοίκειες ιαχές τυλίγουν τις προθέσεις κατασκευής, έρχεται και προσομοιώνει μια πραγματικότητα πιο αληθινή από αυτή που το ορατό υπονοεί.

Μπορεί εδώ, ο παρασκηνιακός σχεδιασμός να έχει το πικάντικο ενδιαφέρον, εξυπηρετώντας και τον απώτερο στόχο, αλλά όμως η κρυφή γοητεία του φωτογράφου διακρίνεται στο φανερό μέρος. Έτσι και αλλιώς, τα πιο γοητευτικά μυστικά η φωτογραφία τα κρύβει μπροστά στα μάτια του θεατή, που εδώ οφείλει επιπλέον να ξεπεράσει το συνοδευτικό κείμενο για τρόπους προσέγγισης.

Η συγκεκριμένη λήψη, που ακολουθεί την καθιερωμένη αισθητική κατασκευής του DiCorcia, κουβαλάει και κάτι παραπάνω.

Το χρώμα, ισχυρό όπλο αποπλάνησης στα χέρια του, εδώ για λίγο καταφέρνει να του ξεγλιστρήσει. Η αντανάκλαση από το πουκάμισο μετατρέπει το πρόσωπο του χαρακτήρα λίγο μπλε. Το οποίο σε ένα κόσμο σχεδιασμένο να αντέχει, μοιάζει επιτηδευμένο, όμως στη συγκεκριμένη λήψη δεν έγινε έτσι και δημιουργεί μια ευπρόσδεκτη ρωγμή.

Για τον ίδιο αποτελεί την αγαπημένη του λήψη, διότι του αρέσει όταν βγαίνει κάτι που δεν το έχει σχεδιάσει.

Για εμάς είναι η απόδειξη ότι ακόμα και η πιο καλοσχεδιασμένη φωτογραφία, αποκτά τελικά ενδιαφέρον – αυτή την αφανή γοητεία, όταν έστω και για λίγο ο δημιουργός χάσει τον έλεγχο. Εκείνη τη στιγμή μπορούν να συμβούν τα πάντα, όσα εξαρχής δεν μπορεί να φανταστεί. Είναι αυτό το “δημιουργικό λάθος” όπως ονομάζω, που αποκαλύπτει όλες τις δυνατότητες πέρα από τη συγκρατημένη σκέψη.