1 διά 2 – Φωτογραφική διαλεκτική: Ιουλία Λαδογιάννη – Βίκυ Μαρκολέφα
Επιμέλεια στήλης: Δήμητρα Κίτσιου
(σε μια ιδέα του Θεόδωρου Στίγκα)
Αυτός που γνωρίζει να γράφει, γνωρίζει προφανώς και να διαβάζει. Όποιος όμως τραβάει φωτογραφίες δεν γνωρίζει αναγκαστικά να τις ερμηνεύει
Vilem Flusser, Προς μια φιλοσοφία της φωτογραφίας
Στο photologio «μιλάμε για τη φωτογραφία» και ενδιαφερόμαστε για τον τρόπο ανάγνωσης των εικόνων καθώς και για τον παραγωγικό διάλογο.
Με το σκεπτικό αυτό έχουμε εγκαινιάσει τη νέα στήλη «1 διά 2 – Φωτογραφική διαλεκτική».
Σκοπός της στήλης είναι να δούμε μέσα από την ανάγνωση μας φωτογραφίας τις σκέψεις των προσκεκλημένων φωτογράφων, την άποψή τους για τη συγκεκριμένη φωτογραφία, τον τρόπο ανάγνωσής τους, τα συναισθήματα τους και γενικά ό,τι έχουν να πουν για τη συγκεκριμένη φωτογραφία, να διαπιστώσουμε τις τυχόν συγκλίσεις ή αποκλίσεις και να προάγουμε έτσι τον οπτικό εγγραμματισμό.
Μια φορά τον μήνα δύο φωτογράφοι, που συχνά έχουν και την ιδιότητα του δασκάλου φωτογραφίας, θα προχωρούν, παράλληλα και ανεξάρτητα, στην ανάγνωση μιας φωτογραφίας, που θα τους δίνεται.
Για σήμερα, φωτογραφία του Alex Webb, που δόθηκε προς “ανάγνωση” στις Ιουλία Λαδογιάννη και Βίκυ Μαρκολέφα.
Alex Webb
| Ιουλία Λαδογιάννη | Βίκυ Μαρκολέφα |
| Η περιπλάνηση του Alex Webb στους δρόμους του Μεξικού κρατά πάνω από τριάντα χρόνια. Ξεκίνησε χρησιμοποιώντας ασπρόμαυρο φιλμ ενώ το μεγαλύτερο μέρος της συγκεκριμένης δουλειάς είναι έγχρωμο, προσθέτοντας έτσι ένα ακόμα οπτικό στοιχείο στην ήδη περίπλοκη σύνθεσή του. Σε αυτή τη σειρά φωτογραφιών, ο Alex Webb αποφεύγει με επιδέξιο τρόπο τη συνηθισμένη καταγραφή των ανθρώπων του Μεξικού όπως την αναγνωρίζει ο δυτικός κόσμος, ανατρέπει τα cliché της πομπώδους φωτογραφίας δρόμου και αφήνει σχεδόν αβίαστα τη ζωή να κυλά μπροστά από τα μάτια του και εν τέλει μπροστά και από το φωτογραφικό του φακό. Δεν επιβάλλεται στα γεγονότα ενώ το «πάγωμα του χρόνου» σε μια εφήμερη σκηνή δρόμου μετατρέπει τη φωτογραφία σε μάρτυρα ενός συμβάντος, που ενώ εκ πρώτης όψης φαίνεται ασήμαντο, δημιουργεί πολλά ερωτήματα για την κουλτούρα του Μεξικού και των κατοίκων της.
Στην συγκεκριμένη φωτογραφία, η απλή καθημερινότητα μιας στιγμής στη ζωή ενός Μεξικανού μεταμορφώνεται σε μια σκηνή ποίησης και λυρισμού όπως τη γνωρίζουμε από το μαγικό ρεαλισμό στον κινηματογράφο που με πολύ περίτεχνο τρόπο αναδεικνύεται μέσα από το κυρίαρχο φωτεινό κίτρινο. Το χρώμα, το φως και οι σκιές διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις φωτογραφίες του Alex Webb. Η υψηλή αντίθεση ανάμεσα στα φωτεινά και σκιερά μέρη στην εικόνα, κύριο χαρακτηριστικό στις φωτογραφίες του, δημιουργεί σεναριακές γραμμές αινιγματικού χαρακτήρα. Τοποθετεί τα βασικά θέματά του κατευθείαν στο φως ενώ ταυτόχρονα κρύβει τον υπόλοιπο χώρο στο σκοτάδι, υπερθεματίζοντας ότι η ζωή ξεδιπλώνεται πριν από αυτόν εκεί και θα συνεχίσει και μετά από αυτόν. Δεν θα μείνω στην καταγραφή της εικόνας αλλά περισσότερο σε αυτά που αποπνέει. Μιας σχεδόν φαντασιακής πραγματικότητας που ακροβατεί εντέχνως ανάμεσα στη δυστοπία και το ρεαλισμό.. |
Δεξιοτέχνης και πασίγνωστος για την αριστοτεχνική αξιοποίηση του φωτός και του χρώματος, μας έχει προσφέρει εξαιρετικές εικόνες, σε προσεκτικά μετρημένες δόσεις ‘οργανωμένου χάους. Έχει σίγουρα επηρεάσει την αντίληψη μας για τη σύγχρονη φωτογραφία δρόμου, αλλά και την κοινωνική φωτογραφία.
Διακρίνουμε και εδώ κάποια χαρακτηριστικά στοιχεία του έργου του όπως την αίσθηση της ζωντάνιας και την ένταση της σκηνής που εκφράζεται μέσα από τις αντιθέσεις, το εκτυφλωτικό χρώμα που ζωντανεύει ακόμη περισσότερο κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο. Αναγνωρίζουμε κάποιες από τις αγαπημένες του τεχνικές, τη χρήση των μοτίβων και την προσεγμένη, πολυδιάστατη σύνθεση. Στη συγκεκριμένη εικόνα μάλιστα, επιλέγει να είναι ορατά παρόν, δίνοντας ακόμη ένα ενδιαφέρον στοιχείο στον επίλογο της αφήγησής του. |
Ιουλία Λαδογιάννη
(καθηγήτρια στον ΑΚΤΟ, επιμελήτρια εκθέσεων, μέλος της εικαστικής ομάδας Bleach Kollektiv/fb:Bleach Kollektiv)
Η Ιουλία Λαδογιάννη είναι εικαστικός καλλιτέχνης και έχει παρουσιάσει και επιμεληθεί εκθέσεις στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και στην Ύδρα, στην Αγγλία και στην Ισπανία, στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη και στο Παρίσι. Το πιο πρόσφατο project (video installation) «22 stops», παρουσιάστηκε στο Μουσείο Μπενάκη στα πλαίσια του Mis/DisPlaced, Performances στα πλαίσια Athens Photo Festival, στην γκαλερί Beton7-Arts στα πλαίσια του Visions-V ideas, Performances 3rd Edition, στο Τρένο του Ρουφ στα πλαίσια του Compartments Dance Project, στο θέατρο Κεφαλληνίας στα πλαίσια του Freedom Expression του ΙΕΤΜ και στο Ρομάντζο στα πλαίσια του Multimation-Metamorfosis#1 για το Διεθνές Φεστιβάλ Animfest. Επίσης έχει οργανώσει και επιμεληθεί εκθέσεις για το φεστιβάλ «Το μικρό Παρίσι στην Αθήνα» στη γκαλερί MatchPoint, σπουδαστικές εκθέσεις σε Δημόσια και ιδιωτικά ΙΕΚ, στο Διεθνές φεστιβάλ Φωτογραφίας «Photometria» καθώς και σε ετήσιες εικαστικές εκθέσεις στη «Cheap Art».
Έχει πτυχίο στη φωτογραφία από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Wolverhampton University της Μεγάλης Βρετανίας [Ba(Hons) Photography & Fine Art as social practice] με ισοτιμία από τη Σχολή Εικαστικών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και μεταπτυχιακό στη «Μουσειολογία» από το τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Είναι μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου Ελλάδας και συνεργάτης του μηνιαίου περιοδικού φωτογραφίας «Photonet».
Fb: Ioulia Ladogianni | bleachkollektiv
Inst: Ioulia Ladogianni | bleachkollektiv
Βίκυ Μαρκολέφα
Η Βίκυ Μαρκολέφα είναι βραβευμένη σκηνοθέτης, παραγωγός και φωτογράφος με 20 χρόνια διεθνή εμπειρία και διακρίσεις σε διαγωνισμούς και φεστιβάλ φωτογραφίας και κινηματογράφου. Ειδικεύεται στo φωτορεπορτάζ και αγαπά το πορτραίτο. Έχει ταξιδέψει στην Ευρώπη, την Ασία, την Κεντρική Αμερική και την Αφρική καλύπτοντας ανθρωπολογικά και κοινωνικά θέματα σε αποστολές στη Σιέρα Λεόνε, τη Ρουάντα, την Κένυα, τη Γκάνα, το Μπαγκλαντές, την Αιθιοπία, το Βιετνάμ, τη Γουατεμάλα, την Ιορδανία κ.α. Τα τελευταία χρόνια το έργο της επικεντρώνεται σε περιβαλλοντικά θέματα και στη μετανάστευση.
Ins: @vickymarkolefa
www.mindthebump.de
www.vickymarkolefa.net
