Ο  Barbey τράβηξε μια σειρά τέτοιων εικόνων στη διάρκεια επισκέψεών του στην Πορτογαλία στα μέσα του 60 και του 90. Η κοπέλα με την συνοφρυωμένη έκφραση του προσώπου της δείχνει μια ελαφριά  δυσαρέσκεια πιθανόν από τη ζέστη αλλά και το βάρος του καλαθιού στο κεφάλι της. Σα να κουβαλάει τον επιτάφιό της. Ο κύριος στα δεξιά στο κάδρο περπατάει με γυμνά τα πόδια του στο νερό της ακτογραμμής δείχνει μια εντελώς διαφορετική εικόνα ξενοιασιάς και απόλαυσης και ισορροπεί κάπως το «αζύγιστο» κάδρο.

Το ενδιαφέρον στο συγκεκριμένο στιγμιότυπο είναι ο τρόπος που χρησιμοποιεί ο φωτογράφος το χρώμα (φόρμα) για να αναδείξει την αντίθεση (περιεχόμενο) που θέλει τελικά να αποδώσει βάζοντας του δύο πρωταγωνιστές στο κάδρο. Οι άνθρωποι είναι «εγκλωβισμένοι» σε ένα έντονο με συμπληρωματικά χρώματα κάδρο (πράσινο κύμα-κόκκινα λουλούδια) στο οποίο υπάρχουν και τρία οριζόντια επίπεδα, αυτό της παραλίας, του αφρισμένου νερού και τέλος του κύματος.

Το μεγάλο κύμα που χάσκει στο υπόβαθρο της εικόνας δίνει και μια διαφορετική ανάγνωση στη συγκεκριμένη φωτογραφία. Αυτήν της ματαιότητας, της ευθραυστότητας και θνητότητας αντιπαραβαλλόμενες με τη δύναμη του νερού.

Στο τέλος θα υπερθεμάτιζα για μια γεμάτη ένταση και δυνατή εικόνα η οποία πέρα από τον ουμανιστικό της προσανατολισμό είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα ως προς τη φόρμα και το περιεχόμενό της.

Η αισθητική στην δουλειά του συνδυάζει το στυλ national geographic με την πιο προσωπική προσέγγιση της αυθόρμητης φωτογραφίας δρόμου.

Στη συγκεκριμένη φωτογραφία βλέπουμε μία σκηνή σε μία παραλία, ένα ζευγάρι -μάλλον αγνώστων- μία κυρία που κουβαλάει ένα μεγάλο καλάθι με λουλούδια στο κεφάλι της και ένα κύριο με σηκωμένα τα μπατζάκια του παντελονιού του που κάνει την βόλτα του. Στο φόντο η θάλασσα με το κύμα να “σκάει” αφρίζοντας στην ακτογραμμή.

Γνωρίζοντας ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς του θα έλεγα πως αυτή η φωτογραφία δεν είναι από τις καλύτερες του. Εντυπωσιασμένος από την ψηλόλιγνη φιγούρα της κυρίας με το  πολύχρωμο φορτίο στο κεφάλι και πιεζόμενος από τον χρόνο να προλάβει να αποτυπώσει την στιγμή δεν έδωσε την απαραίτητη βαρύτητα στην σύνθεση του κάδρου του.

Το κάδρο πληροφοριακά “γέρνει “ αριστερά αφήνοντας ένα μεγάλο κενό δεξιά που δεν μπορεί να το καλύψει ο διερχόμενος κύριος με την παρουσία του.

Στα θετικά της φωτογραφίας η θέση του χεριού της κυρίας ,σε γωνία στην μέση της που μαζί με τα λουλούδια σχηματίζει ένα νοητό κύκλο και το κύμα  που φαίνεται τεράστιο. Όμως τα επιμέρους στοιχεία δεν μπορούν να υποστηρίξουν μία φωτογραφία που στο σύνολο της είναι ατελής.