Renato D’Agostin – Αρμονία στο χάος

Renato D’Agostin – Αρμονία στο χάος

Απομονώνοντας τα θέματα από την πραγματικότητά τους, ο Renato D’Agostin απεικονίζει την αντίληψή του για τον χώρο γύρω του, τη σχέση μεταξύ αρχιτεκτονικής και ανθρώπων, ανοίγοντας μια νέα γραμμή στη φαντασία του θεατή.

Το έργο του D’Agostin παίζει με θέματα εγγενώς μοντέρνα: αντιλήψεις για την πραγματικότητα, έννοια της ιδιωτικής ζωής. Οι εξερευνήσεις αυτών των ιδεών σχετίζονται με τη γοητεία του για τις πόλεις, που για αυτόν είναι «…πολυεπίπεδες οντότητες όπου στοιχεία αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Το να τα περνάς είναι σαν να επιπλέεις στην ψυχολογία κάποιου».

Renato D’Agostin

Έγινε γνωστός για τα έργα του που περιλαμβάνουν την έρευνα ενός τόπου, το ταξίδι και την περιπλάνηση στους δρόμους του με αποτέλεσμα να εμμένει σε είδη μινιμαλιστικών, αποσπασματικών λεπτομερειών που παρέχουν την αίσθηση του πώς είναι να ζεις εκεί: «Ενώ εξερευνώ μέρη, είμαι εκεί χτίζοντας μια άλλη διάσταση, μια προσωπική εικόνα. Είμαι στη διαδικασία να κατανοήσω ότι η δουλειά μου αφορά την απόσταση μεταξύ των πραγμάτων και όχι την εγγύτητα».

Σταθερά ασπρόμαυρος με αναλογική μηχανή και ιδιόχειρες εκτυπώσεις: «Ο σκοτεινός θάλαμος είναι ένα σημαντικό στοιχείο της δουλειάς μου, όπου αναδιατάσσω το φως κάτω από τη μεγέθυνση για να τονίσω ένα ή περισσότερα στοιχεία έναντι άλλων, διαμορφώνοντας το αρνητικό στο χαρτί. Το να κάνω μια επιλογή μέσα από τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες μου ήταν ο σωστός τρόπος για να δουλέψω με το όλο έργο. Ο σκοτεινός θάλαμος λειτουργεί ως χώρος μελέτης της φωτογραφίας μου και της σχέσης μου μαζί της. Γίνεται ένας χώρος διαλογισμού για τη δουλειά μου όπου υπάρχει έντονη αλληλεπίδραση με τα υλικά που κάνουν την τελική εκτύπωση».

Renato D’Agostin

Ο Renato D’Agostin γεννήθηκε το 1983. Ξεκίνησε την καριέρα του στη φωτογραφία στη Βενετία της Ιταλίας το 2001. Η ατμόσφαιρα της ζωής στην πόλη έθρεψε την περιέργειά του να απαθανατίσει καταστάσεις ζωής με την κάμερα. Για αυτό, το 2002, ταξιδεύει στις πρωτεύουσες της Δυτικής Ευρώπης. Μετά από μια περίοδο στο Μιλάνο όπου εργάστηκε με το στούντιο παραγωγής Maison Sabbatini, μετακόμισε στο εξωτερικό εξερευνώντας τη φωτογραφία στη Νέα Υόρκη. Στη δυναμική ζωή της πόλης είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τον φωτογράφο Ralph Gibson και αργότερα έγινε βοηθός του.

Ο ίδιος λέει: «Βλέπω μια φωτογραφία ως αντίληψη της πραγματικότητας. Στη συνέχεια, τις περισσότερες φορές, χειραγωγώ αυτό που βλέπω—συμπεριλαμβανομένων ή αποκλείοντας στοιχεία από το κάδρο καθώς φωτογραφίζω αναζητώντας σημεία τομής και σημείο αντίφασης. Χρησιμοποιώ έναν μακρύ φακό στην κάμερά μου για να μην παρεμβαίνω στον κόσμο, αποσυμπιέζοντας τα θέματα από τις καταστάσεις που ζουν και καθιστώντας τα μέρος της εικόνας που χτίζω. Πιστεύω ότι το θέμα μεγαλώνει μέσα στον φωτογράφο, παρά ο φωτογράφος που το ψάχνει. Τότε “αποστάζονται” στοιχεία από την πραγματικότητα για να την εκφράσουν. Υποθέτω ότι όλα αυτά δεν ανήκουν αυστηρά στην κλασική φωτογραφία δρόμου, αλλά φωτογραφίζω στο δρόμο. Η σύνθεση είναι ένα αλφάβητο της γλώσσας που εξερευνώ. Ο Αντρέι Ταρκόφσκι είπε: “Αν ο κόσμος ήταν τέλειος, ο άνθρωπος δεν θα αναζητούσε την αρμονία, απλώς θα ζούσε σε αυτήν. Επομένως ο καλλιτέχνης υπάρχει γιατί ζούμε σε έναν κόσμο κακοσχεδιασμένο”. Μου αρέσει να αναζητώ την αρμονία».

Renato D’Agostin

Το 2007 παρουσίασε το Metropolis στην Leica Gallery της Νέας Υόρκης. Ακολούθησαν και άλλες εκθέσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρώπη και την Ασία τα επόμενα χρόνια. Τα έργα του έχουν δημοσιευθεί σε πολλά βιβλία και ορισμένες από τις εκτυπώσεις του έχουν γίνει με τα χρόνια μέρος δημοσίων συλλογών όπως στην Library of Congress και στην Phillips Collection στην Ουάσιγκτον DC, καθώς και στο Κέντρο Δημιουργικής Φωτογραφίας στην Αριζόνα στο Maison Europeenne de la Photographie στο Παρίσι μεταξύ άλλων.

Renato D’Agostin