Βάναμε τις παλιές προσωπίδες, και πάμε.

τραγουδώντας στον χορό.

Ένας πιερότος σου μιλεί. Γελάς.

Γνέφεις κρυφά σε κάποιον αρλεκίνο.

Σου ρίχνει ένα μάτσο μενεξέδες.

Ωστόσο παίζουν πάντα τα βιολιά.

Ένας ιππότης κάτι ψιθυρίζει.

Καθώς περνάμε δίπλα στον μπουφέ,

πέφτει μπροστά σου ένα λευκό ρόδο.

Δε μάθαμε ποτέ ποιος το ‘χει ρίξει…

Ωστόσο παίζουν πάντα τα βιολιά…

Κάνει ζέστη… πετώ τη μάσκα.

Συ, όμως, δεν τη βγάζεις – τη φορείς.

Και τότε, ξαφνικά, χωρίς να θέλω – γεννιέται πάλι,

μέσα μου μια σκέψη. Νομίζω τη φορούσες από πάντα –

νομίζω δεν την έβγαλες ποτέ!

Η μάσκα που μου κρύβει τη μορφή σου

βρίσκεται πιο πολύ μες στην ψυχή σου…

(Ναπολέων Λαπαθιώτης, Προσωπίδες)

ΥΓ.

“O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό…”. (Γκαίτε)

Carnival Days – Μέρες Αποκριάς

Share this...

Facebook

Pinterest

Twitter

Linkedin