Γεννημένος το 1960, ο Christophe Jacrot είναι ένας σύγχρονος φωτογράφος που ζει στο Παρίσι.

Ξεκίνησε την καριέρα του ως σκηνοθέτης και έχει κυκλοφορήσει πολλές ταινίες μικρού μήκους και μία ταινία μεγάλου μήκους προτού γίνει φωτογράφος πλήρους απασχόλησης.

Christophe Jacrot

Κάποια στιγμή του ανατέθηκε να τραβήξει ηλιόλουστες εικόνες του Παρισιού για ένα τουριστικό φυλλάδιο, ο Jacrot κατέληξε  να συνθέσει ένα καλλιτεχνικό έργο που περιλαμβάνει στιγμυότυπα του Παρισιού με άσχημο καιρό. “Ο καιρός ήταν απελπιστικά κακός, κάτι που μου έδωσε την ιδέα να φωτογραφίσω πολλές κάπως πιο μη παραδοσιακές εικόνες του Παρισιού για να απαθανατίσω αυτές τις καταπληκτικές ατμόσφαιρες που λίγοι φωτογραφίζουν. Είχα στο μυαλό μου την υπέροχη φωτογραφία  του Henri Cartier-Bresson όπου ένας τύπος που πηδά πάνω από μια λακκούβα μπροστά από το Τροκαντερό”.

Από αυτό το έργο έρχεται, το 2007, μια πρώτη έκθεση στο Lucernaire που πολύ γρήγορα οδηγεί τον Christopohe Jacrot στην έκδοση ενός φωτογραφικού βιβλίου του: Παρίσι στη βροχή (Edition, Chêne.)

Christophe Jacrot

Από τότε συνεχίζει με επιτυχία αυτή τη μελέτη σε διάφορες πόλεις. Έχει φωτογραφίσει το Χονγκ Κονγκ, το Τόκιο ή την Ταϊπέι στην ομίχλη και τη βροχή ( Hong Kong and Asia in the Rain) καθώς και τη Νέα Υόρκη σε μια χιονοθύελλα ( New York in White) Τον Οκτώβριο του 2012 ξανά στη Νέα Υόρκη ο Christopohe Jacrot φωτογράφισε ολόκληρες περιοχές χωρίς ηλεκτρισμό όταν βυθίστηκν στο σκοτάδι μετά τον τυφώνα Sandy (New York in Black .) Πιο πρόσφατα, ο φωτογράφος κατευθύνθηκε προς την Ισλανδία και τα φυσικά τοπία της και την ακτή της Νορμανδίας στη Γαλλία, την οποία απαθανάτισε κάτω από μια παχιά κουβέρτα χιονιού και στη μέση μιας καταιγίδας (Snj ór και  Blizzard).

Christophe Jacrot

Κάπου αλλού θα δηλώσει: “Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν δύο τρόποι να απαθανατίσει τον κόσμο για έναν φωτογράφο. αφενός συλλαμβάνοντας τη φρίκη του και αφετέρου εξαγνίζοντάς την. Έχω επιλέξει το δεύτερο. Πιο συγκεκριμένα, μου αρέσει ο τρόπος που η βροχή, το χιόνι και ο «κακός καιρός» ξυπνούν μέσα μου μια αίσθηση ρομαντικής μυθοπλασίας, κυρίως στις μεγάλες πόλεις (οι κλιματικές υπερβολές είναι άλλο θέμα). Βλέπω αυτά τα στοιχεία ως ένα θαυμάσιο έδαφος για φωτογραφία, ένα υποχρησιμοποιημένο οπτικό σύμπαν με ισχυρή υποβλητική δύναμη και με πλούτο λεπτών φώτων. Αυτό το σύμπαν ξεφεύγει από τους περισσότερους από εμάς, αφού είμαστε πολύ απασχολημένοι με το να κρυβόμαστε. Ο άνθρωπος γίνεται μια απόκοσμη σιλουέτα που περιπλανιέται και υπακούει στους κινδύνους της βροχής ή του χιονιού, στην αιωνιότητα του κλίματος…”