Christophe Jacrot
Όπως αναφέρθηκε, ο Jacrot ασχολήθηκε με κινηματογραφικές ταινίες, οπότε δεν είναι περίεργο που η αισθητική του έχει τεράστια κινηματογραφική ποιότητα. Πολλοί φωτογράφοι εξελίχθηκαν σε κινηματογραφιστές, αλλά εκείνος πήγε στον αντίθετο δρόμο. Με την πρώτη ματιά, οι φωτογραφίες του φαίνονται υποβλητικές για τα έργα του Έντουαρντ Χόπερ, αλλά και άλλων καλλιτεχνών. Σε σχέση με αυτήν την παρατήρηση, ο Jacrot σχολιάζει: “Για να είμαι ειλικρινής, μετά από αποτυχία επέστρεψα στη φωτογραφία. Το έκανα στα 16 μου και το παράτησα γύρω στα 21. Τότε νόμιζα ότι ήταν μια μικρή μορφή τέχνης και μου φαινόταν προσχηματικό. Έτσι, μετά από μια ντουζίνα χρόνια επανήλθε η ανάγκη να εκφραστώ μέσα από τη φωτογραφία. Μέχρι στιγμής με έχει οδηγήσει η τύχη και το πολύ ένστικτο. Και αυτό το ένστικτο με οδηγεί ακόμα μέχρι σήμερα. Ευτυχισμένα τυχαία γεγονότα πάντα με έκαναν να μου αρέσουν τόσο σαν εικονογραφικές όσο και οι κινηματογραφικές εικόνες”.
Η ψηφιακή τεχνολογία ταιριάζει καλύτερα στο Jacrot, αφού οι ωμές καιρικές συνθήκες δεν επιτρέπουν τη χρήση φιλμ, ειδικά αν οι εξωτερικές θερμοκρασίες ανεβαίνουν έως -10 βαθμούς Κελσίου με και ακολουθούνται από ανέμους 100 χιλιομέτρων την ώρα. Αν και οι φωτογραφίες δίνουν την εντύπωση ότι είναι πολύ επεξεργασμένες, η πρακτική του Jacrot είναι σχεδόν αντίθετη, καθώς η πυκνότητα, η αντίθεση και η συνολική ισορροπία ελάχιστα βελτιώνονται.
Μερικές φορές νιώθω περισσότερο ζωγράφος παρά φωτογράφος. Είμαι στο αντίθετο άκρο του ρεπορτάζ (αν και ήταν το πτυχίο μου). Ο Χόπερ δεν με επηρέασε ιδιαίτερα, περισσότερο όπως ο Σαούλ Λέιτερ, ο Τοντ Χίντο ή ακόμα και ο Χάρι Γκρούγιαερτ. Πάνω από όλα όμως προσπαθώ να είμαι «ο εαυτός μου».
Christophe Jacrot
Ο Jacrot σπάνια απεικονίζει ανθρώπους, και αν το κάνει, μόνο μία έως τρεις φιγούρες παρουσιάζονται από απόσταση για λόγους κλίμακας . Για το λόγο αυτό, οι φωτογραφίες του ξετυλίγουν πολυάριθμους συνειρμούς όσον αφορά την ανθρώπινη αποξένωση και μοναξιά, αλλά και περιβαλλοντικά ζητήματα που δεν μπορούν να αγνοηθούν.
Μερικά από τα έργα του Jacrot παρουσιάζουν φυσικά τοπία σε τοποθεσίες όπου ο χειμώνας μοιάζει με χειμώνα , όπως περιέγραψε ο καλλιτέχνης. Σε αντίθεση με τα αστικά τοπία που φαίνονται δυστοπικά και πολύ παρόμοια με τις σημερινές εικόνες των πρωτευουσών υπό lockdown , τα χιονισμένα τοπία προσφέρουν κάποιο είδος άνεσης, μια αίσθηση φυσικού κύκλου και μια αίσθηση γαλήνης. Υπέρ αυτού, ο Jacrot λέει: “Οι σημερινοί τρόποι του κόσμου με ανησυχούν πραγματικά. Ωστόσο, το έργο μου δεν είναι «μαχητικό», η τέχνη δεν εμπόδισε τον Μπολσονάρο να εκλεγεί, ούτε ενθάρρυνε τη μαζική αποψίλωση των δασών για καθαρό κέρδος. Σήμερα οι άνθρωποι θέλουν να αυτοκαταστραφούν! Προτιμώ να προωθώ την αέναη έναρξη του κύκλου του «καιρού», το μυστήριο της βροχής, του χιονιού, του ανέμου και της ομίχλης”.
