Νικόλας Πολάτος
Νικόλας Πολάτος
Νικόλας Πολάτος
Νικόλας Πολάτος
Νικόλας Πολάτος
Νικόλας Πολάτος
Νικόλας Πολάτος
Νικόλας Πολάτος
Νικόλας Πολάτος

Νικόλας Πολάτος: “Μου αρέσει και αναζητώ το εύκαμπτο, αυτό που λυγίζει, αυτό που τσαλακώνεται, αυτό που στο επόμενο δευτερόλεπτο είναι βρόχος, τον άνθρωπο και τις δυνατότητες εκείνου”

Ασπρόμαυρο, πορτραίτο, γυμνό, Πολάτος. Θεωρώ τη συγκεκριμένη φωτογραφία, αντιπροσωπευτικότατο δείγμα της δουλειάς σου.
Βασικά μου ζήτησες μια φωτογραφία που να αντιπροσωπεύει εμένα ή ότι μου αρέσει ή και τα δύο, δεν κατάλαβα ακριβώς για να πω την αλήθεια μου, οπότε μέσα σε αυτό το μπέρδεμα επέλεξα αυτήν.
Ωραία με περιέγραψες πιο πάνω, σχεδόν ομολογώ ότι μου άρεσε, αλλά γυμνό με την κατά λέξη ερμηνεία δεν έχω ανεβάσει, ακόμα. Όσο για το ασπρόμαυρο και το πορτραίτο, δυο είδη, τεχνοτροπίες, τρόποι, όποια λέξη θες βάλε, που από μέσα παίρνω την βοήθεια που θέλω για να δω διαφορετικά, όχι τον κόσμο όπως ίσως περίμενες να πω, αλλά εμένα.

Βλέπεις διαφορετικά τον εαυτό σου μέσω των φωτογραφιών σου. Να και μια διαφορετική αντίληψη από τις συνηθισμένες. Μου άρεσε ομολογώ και θέλω να το σκαλίσω λίγο παραπάνω. Ποιες πλευρές του εαυτού σου έχεις ανακαλύψει με αυτό τον τρόπο;
Ξέρεις ποτέ δεν πίστεψα ότι μπορείς να ανακαλύψεις κάτι για σένα… Το να ανακαλύψω κάτι μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια όπου έφευγα λίγο πιο μακριά από όσο με άφηναν τότε και ‘’ ανακάλυπτα ‘’ μια μπάλα σκασμένη σε έναν κήπο ή έβλεπα φτάνοντας στην άκρη του δρόμου μου ότι και στην απέναντι γειτονιά υπάρχουν παιδιά που δεν τα αφήνουν να περάσουν τον δρόμο σαν και μένα. Αυτός είναι ο λόγος που δεν τα ήξερα και έπρεπε να τα ‘’ανακαλύψω’’ .
Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν σίγουρα δεν πιστεύω ότι έχει κάποιος κάτι να ανακαλύψει στον εαυτό του αλλά είμαι σίγουρος ότι όλοι θέτουν όρια σε αυτόν με αποτέλεσμα όταν για τον οποιοδήποτε λόγο σπάσουν εκείνα ,να θεωρούμε ότι κάτι ανακαλύψαμε για εμάς… Θεωρώ ότι είναι ειρωνικό και ανόητο κάτι τέτοιο.
Και για να σου απαντήσω ,το ασπρόμαυρο με βοηθάει να κινούμε στις μνήμες μου… Οτιδήποτε ζει μέσα στο μυαλό μας, ζει χωρίς χρώμα και γι’ αυτό μια ασπρόμαυρη εικόνα μας διεγείρει άμεσα τις αισθήσεις… Αγαπώ αυτό το ταξίδι! Όσο για το πορτραίτο αναφέρεται στα σημεία του σώματος που μιλούν χωρίς να χρειάζονται ήχο… Αν δεις στατικά κάθε κίνηση ενός προσώπου, κάθε μορφασμό, χαμόγελο κτλ τότε ξέρεις τι αγαπά και τι μισεί, τι θέλει και τι όχι… και μπορείς να του τα προσφέρεις… Και μέσα από αυτό αρχίζεις να βλέπεις, ενώ πριν απλά κοιτούσες.
Οπότε Θοδωρή δεν ανακαλύπτω, απλά αλλάζω τον τρόπο που βλέπω.

Παίρνεις τον σάκο με τους φακούς σου, τη φωτογραφική σου μηχανή και χάνεσαι στους δρόμους, παρατηρώντας τα πάντα γύρω σου, ψάχνοντας την κατάλληλη στιγμή να κλικάρεις. Στήνεις τη μηχανή σου σε ένα συγκεκριμένο μέρος, με προκαθορισμένο φως, σε γωνία λήψης την οποία έχεις μελετήσει και πατάς το κλικ. Ποιο από τα δύο σε εκφράζει περισσότερο φωτογραφικά ; Ποιο σε γεμίζει περισσότερο;
Χωρίς να έχω καμία πρόθεση να μειώσω την δεύτερη επιλογή που βάζεις , θεωρώ ξεκάθαρα από την μεριά μου ότι το να προετοιμάσω τα πάντα και απλά να περιμένω την στιγμή να έρθει, μου στερεί την έκπληξη, την μαγεία. Αυτή η δεύτερη λέξη είναι πολύ σημαντική για έμενα επειδή θεωρώ την φωτογραφία σαν το τελευταίο μαγικό που έμεινε.
Αυτός είναι και ο λόγος που έχω αυτή την αδυναμία στα πορτραίτα και στις μπαλαρίνες. Ένα πορτραίτο θα σου δώσει άλλα συναισθήματα και άλλη αίσθηση του ατόμου πριν το κλικ και άλλα όταν δεις την εικόνα που έπιασες… Είναι μια μεταμόρφωση… Θα σου πω ένα παράδειγμα: Ήμουν και περίμενα να ξεκινήσει μια εκδήλωση μιας σχολής χορού βγάζοντας φωτογραφίες πίσω από τις κουρτίνες την προετοιμασία και στην συνέχεια όταν άρχισε το πρόγραμμα έβγαλα τα ίδια κορίτσια πάνω στην σκηνή. Σου μιλάω ειλικρινά ότι αν βάλεις δίπλα δίπλα τις φωτογραφίες θα δεις από την μία κορίτσια 16-20 χρονών με χαμόγελα, λίγο αμήχανα, ίσως λίγο ντροπαλά στην θέα του φακού και από την άλλη πλευρά τα ίδια παιδιά μέσα σε ελάχιστα λεπτά μεταμορφωμένα σε γυναίκες με απίθανη δύναμη – δυναμική, με αξιοζήλευτη πειθαρχεία και ανοχή – αντοχή στο δύσκολο.
Μου αρέσει και αναζητώ το εύκαμπτο, αυτό που λυγίζει, αυτό που τσαλακώνεται, αυτό που στο επόμενο δευτερόλεπτο είναι βρόχος, τον άνθρωπο και τις δυνατότητες εκείνου.

Είπες ότι γυμνό δεν έχεις ανεβάσει ακόμα. Υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι που δεν το έχεις κάνει;
Η πρώτη φορά που έβγαλα γυμνό, βασικά που έβγαλα μια κοπέλα γυμνή είναι η σωστή έκφραση, ήταν στα 16 μου αν θυμάμαι καλά και η φωτογραφία ήταν περίπου 100 φορές χειρότερη από την πραγματικότητα. Στην συνέχεια βελτιώθηκα κάπως και έφτιαξα ένα blog με κωδικό όπου και ανέβασα κάποιες φωτογραφίες. Αυτό το blog πρέπει να το είχαν δει 10 άτομα και ίσως να λέω και πολλά…
Τότε μπορεί απλά να μην ήθελα να εκθέσω άτομα που είχα στην ζωή μου γιατί η αλήθεια είναι ότι πάντα είχα εθελοντές, δεν πλήρωσα ποτέ για κάτι τέτοιο μια κοπέλα και το έβλεπα ή και το βλέπω κάτι που αφορά εμένα και το ‘’μοντέλο’’. Τώρα πλέον δεν ξέρω αν θα δημοσίευα κάτι τέτοιο γιατί έχει γίνει και λίγο φτηνό και λίγο μόδα, ίσως και εμπορεύσιμο προϊόν του τύπου κλειδί να ανοίξω την επόμενη πόρτα. Δεν μιλάω για τον χώρο της μόδας κτλ σε καμία περίπτωση, μιλάω γενικότερα. Η αντίφαση εδώ είναι ότι και θα τα δω και μπορεί να ζηλέψω μια δουλειά και like θα πατήσω αλλά δεν θα το κάνω.
Δεχόμαστε καθημερνά αμέτρητες εικόνες γυμνού είτε στα social είτε στην τηλεόραση είτε απλα γύρω μας που η γραμμή διαχωρισμού του καλλιτεχνικού γυμνού από το πορνό έχει λεπτύνει τόσο όσο να δημιουργεί σύγχιση στο τι είναι τι. Πολύ μεγάλο θέμα… Οπότε προς το παρόν θα παραμείνω στις δημοσιεύσεις που πλησιάζουν εκεί αλλά δεν είναι εκεί.

Ξέρω ότι τελευταία διδάσκεις σε μια ομάδα ατόμων, διάφορα θέματα σχετικά με τη φωτογραφία. Θα ήθελες να μας πεις λίγα λόγια για αυτή σου τη δραστηριότητα;
Αλήθεια είναι αυτό. Γίνεται εδώ και περίπου 9 μήνες και είναι μια προσπάθεια που ξεκίνησε με τον πρόεδρο ενός συλλόγου της περιοχής που μένω. Ξέρεις εδώ με μια γρήγορη βόλτα στην πόλη, μπορείς να δεις τουλάχιστον 20-30 εγκαταλελειμμένα ιστορικά κτήρια με πρόσβαση στο εσωτερικό τους, από κάθε πλευρά μας βρέχει η θάλασσα με τους kite surfers και στην γωνία μας έχουμε και ένα Ναό να δοξάζουμε τον Ποσειδώνα, το Σούνιο. Οπότε πίνοντας καφέ με αυτόν τον άνθρωπο ένα μεσημέρι ήρθε η κουβέντα στο γιατί στην περιοχή δεν ασχολούνται πολλοί άνθρωποι με το να αποθανατίσουν αυτές τις εικόνες… Και έτσι ξεκίνησε αυτό που στην συνέχεια μετονομάστηκε σε “Φωτογραφή”, μια ομάδα, μια τάξη, ένα τμήμα, μια παρέα, όπως θες πες το, που διδάσκω εγώ.
Στην Φωτογραφή η συμμετοχή είναι δωρεάν και σε αυτό βοήθησε και η παραχώρηση κτηρίου από τον Σύλλογο που ανήκουμε αλλά και η εθελοντική μου διάθεση για να μεταφέρω όσες γνώσεις μπορώ… Κανείς δεν πληρώνει κανείς δεν πληρώνεται και έτσι τα πράγματα είναι απλά και το μάθημα τις περισσότερες φορές έχει την μορφή μια συζήτησης.

Ο κύκλος των μαθημάτων αφορά το τι είναι φωτογραφία, τα είδη και τους ορισμούς, την φωτογραφική μηχανή, τον εξοπλισμό, το χρώμα τους κανόνες αυτού που δημιουργεί φωτογραφία, δηλαδή του φωτός.
Σήμερα έχουμε τελειώσει με όλα αυτά αλλά έχουμε διδαχτεί και προχωρημένη επεξεργασία εικόνας στο Adobe Photoshop οπότε είμαστε καθοδόν για την έκθεση των μαθητών τον Ιούλιο.
Μετά από περίπου 55 ώρες μαθημάτων και κάτι περισσότερο από 300 λεπτά σε βίντεο για μόνιμη εργαλειοθήκη πιστεύω άξιζε αυτή η πρώτη σκέψη για την δημιουργία της τάξης

θα δουμε κάποια έκθεση σου σύντομα;
Θοδωρή έχω φτιάξει έτσι το πρόγραμμα μου που είναι εντελώς εκτός προγράμματος, οπότε ότι και να σου πω αυτή την στιγμή δεν ξέρω αν θα είναι και εκείνο που θα συμβεί… Σκέψεις υπάρχουν αλλά μένει ο χρόνος να δείξει αν θα γίνουν και πράξεις.


Info: To Web site του Νικόλα: http://www.shootingr.com/
Το profile του Νικόλα στο Instagram: https://www.instagram.com/nikolas_polatos/
Το profile του Νικόλα στο Fb: https://www.facebook.com/Polatosnikolas