Ισιδώρα Ευστρατίου

Ισιδώρα Ευστρατίου: “Η ανάγκη μου να βλέπω σε έναν άνθρωπο πέραν του προφανούς, με κάνει να ανιχνεύω πάνω του άλλες πλευρές ή ισορροπίες του. H εικόνα και ο λόγος που προσπαθώ να αποδώσω δεν έχει τέλος και ποτέ δε μου αρκεί”

Η Ισιδώρα Ευστρατίου ή @isidoraef (Instagram) είναι μία εκ των νεραϊδών instagramers (βλ. hub @_fairies).

Δεν είναι μόνο οι εικόνες της που ξεχωρίζουν. Ο λόγος της, ιδιαίτερος και ανατρεπτικός, συνοδεύει κάθε της παρουσίαση και μας καλεί να εξερευνήσουμε διαφορετικά μονοπάτια.

“Η λαχτάρα από τη σκιά των χειλιών σου που ζητά απεγνωσμένα τις γραμμές του λαιμού σου, τις θάλασσες που αφήνουν λιμνούλες στο στέρνο και τους μηρούς σου..μοναδική μου έννοια η εναπόθεση ηδονής ολόκληρο το κορμί σου…να πιώ από τις λίμνες σου να σε γευτώ έτσι όπως σε νιώθω εγώ…”

Μέρος από τα λόγια που συνόδευσαν την επιλεγμένη φωτογραφία κατά την ανάρτησή της.

Θα ήθελες να μας βάλεις στο μυαλό της φωτογράφου εκείνη τη στιγμή;
Αυτό που είδα εγώ εκείνη τη στιγμή είναι η εναπόθεση συναισθήματος από δυο ανθρώπους που ό,τι εισέπρατταν το αγαπούσαν και το χάριζαν ο ένας στον άλλο, αγνό και καθαρό, μέσα από μια ματιά, ένα άγγιγμα, δυο λόγια ψιθυριστά… Είναι η ηλικία αυτή βλέπεις που το συναίσθημα ξεχειλίζει και φαίνεται χωρίς λόγια, αφού ακόμα δεν έχει μάθει κανείς τους να σηκώνει τείχη και να προσποιείται για την αλήθεια του! Έτσι προσπάθησα να αιχμαλωτίσω τη καθαρότητα, τη διαύγεια της στιγμής, μακριά από οποιαδήποτε άλλη λεπτομέρεια μπορούσε να απαρτίζει το ‘περιβάλλον’ της εικόνας αυτής ..

Είναι ο λόγος οδηγός για τη σκηνοθεσία μιας φωτογραφίας ή το κάδρο σε εμπνέει για να γράψεις το κείμενο;
Ο κάθε άνθρωπος που μου ξυπνάει το ενδιαφέρον να φωτογραφίσω είναι αυτός που μέσα από τα μάτια του, τις κινήσεις του σώματος του, από την αύρα του, με κάνει να αναρωτιέμαι: ‘πως θα ήταν αν….’ Μου γεννά το ενδιαφέρον να τον βάλω σε ένα άλλο ρόλο που δεν τον έχει σκεφτεί καν! Κατά τη διάρκεια αυτών των κλικ μαζί του, το κεφάλι μου πνίγεται από λόγια και ιστορίες που τα εκμαιεύω από το αναπάντεχο του φωτογραφιζόμενου…

Ισιδώρα Ευστρατίου

Ανθρωποκεντρικές πάντα οι εικόνες σου. Ποια δύναμη πιστεύεις ότι προσφέρει η ανθρώπινη παρουσία σε μία φωτογραφία;
Η ανθρώπινη υπόσταση δίνει ένα εύρος συναισθημάτων και αντι-θέσεων σε μια φωτογραφία. Με αυτόν τον τρόπο ορίζει έναν πολύ προσωπικό χώρο, συλλέγοντας και επανασυνθέτοντας τις συνιστώσες του οπτικού λεξιλογίου. Έτσι ο ‘θεατής’ μπορεί να τη δει ως ένα σύνολο, ενώ παράλληλα, συνιστά μια διαφορετική ακεραιότητα, αφού ο καθείς κουβαλάει διαφορετικές προσωπικές και συλλογικές εμπειρίες. Η σκόπιμη απουσία του χρόνου και του χώρου φορές, βοηθούν στον σχηματισμό ενός ντοκουμέντου σκέψεων πάνω στη διαφορετική οπτική γωνία που θα εντυπωθεί στο μυαλό του καθενός .

Ακροβατείς σε κάποιες εικόνες σου στα όρια του γυμνού, χωρίς ποτέ τελικά να προβάλλεις γυμνό. Είναι επιλογή σου αυτό ή θα σε εξέφραζε περισσότερο ένα γυμνό σώμα και σε ‘φρενάρει’ η έκθεσή του σε ένα κοινωνικό μέσο; Τι είναι αυτό που σε προκαλεί στην εξερεύνηση του σώματος;
Επιλογή μου είναι η προβολή αυτού του είδους ημίγυμνου, αν θες, καθώς πιστεύω πως το τελείως γυμνό φέρνει επικέντρωση σε ορισμένα σημεία του σώματος, που εξιδανικεύονται και αγιογραφούνται σκανδαλωδώς και συχνά είναι ανερωτικό και στερείται αισθήματος (κυρίως στα κοινωνικά μέσα). Στο ημίγυμνο, όμως, το ανθρώπινο σώμα στυλιζάρεται σύμφωνα με τα σημεία που χαμαίζηλα αστράφτουν χωρίς να κραυγάζουν και να ‘σκεπάζουν ‘ την εξωτερική αντικειμενικότητα της φωτογραφίας . Αφετέρου, δεν στρέφω τα νώτα μου προς την ομορφιά του γυμνού, καθώς ακόμα δεν έχω εντρυφήσει πως θα ήθελα να το παρουσιάσω χωρίς να χάσει το συναίσθημα που θέλω να περάσω! Εξάλλου, λατρεύω να ανιχνεύω ένα σώμα και κυρίως τα σημεία που για τον φέροντα είναι αόρατα ή τα θεωρεί δεδομένα! Στην πρώτη περίπτωση, μου αρέσει να βρίσκω τρόπους να τα αναδείξω, ενώ στη δεύτερη να δώσω άλλη οπτική γωνιά…

Δε θα μπορούσα να προσπεράσω την πρόκληση να αφήσω στην άκρη τις εικόνες, ώστε να ταξιδέψουμε μαζί στα κείμενά σου.


” Ό,τι είχες να πεις για μας, ολοκλήρωσε την εικόνα που ζωγράφιζες, το κύκνειο άσμα του Εμείς.. ”
” Κι όταν σταθώ στο τελευταίο σκαλί του έρωτα σου και του πόνου της ηδονής σου
ένα φιλί μόνο… φιλί άγριο, ζεστό, Μανιασμένο, Άρρωστο, Λυσσασμένο, Διψασμένο,
Παλαβωμένο, να με δαμάσεις….”
“Δυο τροχιές… Ακούμπησαν… Ακούμπησαν; Έσταξε αίμα… Τα κοράλλια δεν έχουν αίμα για να ξέρουν αν το στερούνται γι’ αυτό ζουν, για να αναπαύονται στην άγνοια τους… Άγνοια… Άγνοια και η αναμονή..”

Άλλοτε ανεκπλήρωτοι έρωτες, άλλοτε προσδόκιμοι. Πάντα παθιασμένοι. Είναι ο έρωτας, ο βασικός εμπνευστής των σκέψεών σου;
Ο Έρωτας, κύριος γητευτής των σκέψεών μου, όπως και ο Θάνατος (είτε φυσικός είτε πνευματικός – ψυχικός) μου δημιουργούν ερωτηματικά, με κάνουν να φιλοσοφώ -αν μπορώ να το πω έτσι- το ανεκπλήρωτο, τη νοσταλγία του χθες, των ατελείωτων γιατί που με κατατρώγουν, τις συμπεριφορές των ανθρώπων που άφησαν αναμνήσεις, τις σιωπές εκείνων που θεωρώ σημαντικούς με τις τόσες γενναίες πράξεις τους και εις επίμετρον η πάλη με τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου που προσπαθώ να χαϊδέψω.. Όλα τούτα εμπνέουν τις σκέψεις μου!

“Άκου τους ψίθυρους απ’ τις άκρες των δακτύλων μου… ζωγραφίζουν αγάπης σκιές πάνω στην υφή της επιδερμίδας σου, το γιασεμί μου γλιστράει και γεύεται τις καμπύλες του μεταξιού σου… Κάθε νύχτα Η ίδια ενοχή… Να σου ενσαρκώνω το ένα μου”

Κι αν το γυμνό υπονοείται ή είναι καλά κρυμμένο, ο αισθησιασμός προβάλλεται απροκάλυπτα. Παιχνίδι αισθήσεων, κέντρισμα του μυαλού ή κάτι άλλο; Τι αναζητάς και τι προσδοκείς να μεταφέρεις στο θεατή/αναγνώστη μέσα από τέτοιου είδους εικόνες και λέξεις;
Νομίζω πως είναι ο τρόπος που προσλαμβάνω τα ερεθίσματα του εξωτερικού περιβάλλοντος -κι έχω ανάγκη να τα προφυλάξω όπως ακριβώς τα ένιωσα- και προσπαθώ να τα μεταφέρω -όχι απαραίτητα θεμελιωμένα- με την ένταση που με βρήκαν, προσπαθώντας να τα φυλάξω στη μνήμη αναλλοίωτα -ή έστω μαυλιστικά αλλοιωμένα- διατηρώντας ήχους, την υφή και την αφή τους μέσα από την εικόνα και το λόγο που τα συνοδεύει. Άρα, σίγουρο κέντρισμα του μυαλού μέσα από εικόνα και λόγο! Δεν προσδοκώ ποτέ τίποτε από αυτά που καταθέτω, είτε μέσα από εικόνα και λόγο (είτε σε οποία σχέση μου).Έτσι είναι η φύση μου. Είναι η ανάγκη μου να καταθέτω κάτι από έμενα τελικά…

“Θα εξαλείψω πόνους της ψυχής, πάθη του μυαλού σπάζοντας το γυαλί της εισπνοής σου σε εκπνοή της δύσης… Σε ανάσα του τέλους…. Θα κοπείς … Θα ματώσεις…
Δεν θα αφήσω σταγόνα χαμένη… Αίμα σου καυτό, αμαρτωλό ποτό δικό μου…
“Μια ζημιά θέλω…Έναν ορυμαγδό.. Κάτι να μου τραντάξει την εκδίκηση που γυρεύω.. ”
“Κατασπαράζοντας τους σπασμούς σου σε κραυγές θανάτου της στιγμής από τη μοναδικότητα που φωνάζει: Αλυχτώ…”

Ταξίδι σε δύσβατα μονοπάτια συχνά οι λέξεις σου. Απόκρημνα. Γεμάτες εντάσεις, βίαιες πολλές φορές οι περιπλανήσεις σου. Είναι τόσο σκληρές οι ανθρώπινες σχέσεις; Είναι η περιπέτεια ο βασικός σκοπός μιας ερωτικής σχέσης;

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα κέρμα με δυο όψεις.. Είναι δική μας η απόφαση σε ποια πλευρά θα σταθούμε και ποια διαδρομή θα ακολουθήσουμε. Δύσκολες και απαιτητικές όλες, είτε πρόκειται για έρωτα, είτε για φιλία. Όλοι έχουμε διαλέξει την εύκολη οδό να σκληρύνουμε, να κλείσουμε την καρδιά μας και να αλλάζουμε ανθρώπους σαν τα πουκάμισα, ή να κρίνουμε τα πάντα με το μυαλό, αναζητώντας διαρκώς αιτίες και δικαιολογίες, προκειμένου να επιβεβαιώσουμε τον εαυτό μας για την κενότητα στην οποία εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε να ζούμε και να εξελισσόμαστε. Σε όλο αυτό λοιπόν, εγώ πλέον δεν συνάδω! Προτιμώ να διαλέγω εγώ την όψη του νομίσματος που μου λέει το μέσα μου, παρά να ακολουθώ τη πεπατημένη οδό του ‘φυσιολογικού’! Αφήνω τα συναισθήματα μου να με κατακλύζουν και δρω χωρίς το μέτρο του κοινού ‘πρέπει’ αλλά των δικών μου, όπως τα ορίζω εγώ!

Ο λόγος, λοιπόν, παίρνει τη μορφή των καθαρών σκέψεών μου, όπως ακριβώς έρχονται και με όποια ένταση! Ως προς το δεύτερο σκέλος της ερώτησης σου τώρα, πιστεύω πως είναι σημαντικό, το ταξίδι που κάνουν στον έρωτα οι αλληλεπιδρώντες να είναι μοναδικό και αν αφήσουμε τις ρεαλιστικές προσδοκίες και καταθέσουμε τους αληθινούς εαυτούς μας, τότε σίγουρα ο έρωτας θα γίνει περιπέτεια, αφού το τώρα θα είναι μη αναμενόμενο, άρα ίσως μια περιπέτεια..

“Είναι που η χαρά μου δεν ευτυχεί … Φταίει το τέρας που μεγαλώνει μαζί μου από τη μέρα που γεννήθηκα .. Ξέρεις .. Εκείνο που φτιάχνει το ιδανικό … Δίνω μάχες μαζί του και εκεί που λέω πως το νικάω ακούω τη γλυκιά του μελωδία και χορεύω στους λαβυρίνθους του ανικανοποίητου”

Είμαστε ανικανοποίητα όντα από τη φύση μας. Ποιά ανικανοποίητη ανάγκη σου αναζητάς να γεμίσεις με το λόγο και τη φωτογραφία;

Η ανάγκη μου να βλέπω σε έναν άνθρωπο πέραν του προφανούς, με κάνει να ανιχνεύω πάνω του άλλες πλευρές ή ισορροπίες του, άρα η εικόνα και ο λόγος που προσπαθώ να αποδώσω είναι μέρος αυτής της διαδικασίας, που δεν έχει τέλος και ποτέ δεν μου αρκεί!

Κλείνοντας θα ήθελα να σκεφτείς, αν έπρεπε να διαλέξεις μεταξύ λόγου και εικόνας, ποιο πιστεύεις ότι σε εκφράζει πιο πολύ και ποιο έχει τελικά τη μεγαλύτερη δύναμη;
Είναι δύσκολο να διαλέξω μεταξύ λόγου και εικόνας, αν και νομίζω πως οι λέξεις, η ευκρίνεια, η συνοχή και η ποιότητα του λόγου μπορεί ανυπερθέτως να επιβληθεί τις περισσότερες φόρες σε μια στιγμή σφραγισμένη σε μια εικόνα.

Σε ευχαριστούμε πολύ, Ισιδώρα και σου ευχόμαστε να είσαι πάντα το ίδιο δημιουργική στα κείμενα και τις εικόνες σου.


Το profile της Ισιδώρας στο instagram https://www.instagram.com/isidoraef και το hub https://www.instagram.com/_fairies

Η συνέντευξη δόθηκε στις 05.07.2016