Η Μαρία Κοσσυφίδου επιλέγει …
Για το photologio, η φωτογράφος Μαρία Κοσσυφίδου ανασύρει από το προσωπικό της αρχείο 4+1 αγαπημένες της φωτογραφίες, και μας τις παρουσιάζει μαζί με προσωπικές σκέψεις και αναμνήσεις …
Μαρία Κοσσυφίδου
Φωτογραφίζω για να θυμάμαι το μέλλον. Μαζεύω τις σιωπές του χρόνου και ανατρέφω τη δική μου. Μόνη μου γνώση πως ό,τι υπάρχει, έχει τη μέρα του και τη νύχτα του. Δεν μετράω, δεν υπολογίζω, δε λογαριάζω τιμές, ρυθμίσεις και δείκτες. Ισορροπώ αυτό που κοιτάζω με αυτό που βλέπω, αυτό που θέλω να δω, και προχωράω. Άλλοτε τρομάζω κι άλλοτε εκπλήσσομαι με τη θέληση των σκιών να ζήσουν. Φωτογραφίζω για να ονειρεύομαι. Σκορπίζω τις φωνές του χώρου και σβήνω τη δική μου. Μόνη μου γνώση πως ό, τι δεν υπάρχει, νυχτώνει διαρκώς.
Μαρία Κοσσυφίδου
Φωτογραφίζω κλίνοντας βλέμματα στον ενεστώτα και διαβάζοντάς τα σε αόριστο. Η φωτογραφία είναι μια στιγμή που παλιώνει αν ξεχνιέται ή ωριμάζει αν γεννάει συναισθήματα και αφήνει ίχνος στη μνήμη του θεατή της. Φωτογραφίζω κλέβοντας χρόνο για μια άχρονη φωτογραφία. Μόνος μου φόβος, μήπως τρομάξει ο αέρας το κάδρο μου, μήπως ανασάνει το γυαλί και θολώσει. Όχι γιατί θα ερημώσει η φωτογραφία, μα δεν μπορώ ν’ απολογούμαι για τα μάτια μου…
Μαρία Κοσσυφίδου
Φωτογραφίζω με προσήλωση παιδιού που παίζει ξεχνώντας τον κόσμο γύρω του ή δημιουργώντας τον απ’ την αρχή. Κι όσο κρατήσει. Η μόνη αλήθεια είναι το παιχνίδι. Όλα τα άλλα είναι μετρήσεις λογικής. Και η φωτογραφία δεν καλλιεργεί τη λογική, αλλά τα συναισθήματα. Τα δικά σου και του θεατή.
Μαρία Κοσσυφίδου
Ανάσταση εκ των ενόντων, κατά τη διάρκεια της καραντίνας, σε μια φτωχογειτονιά της Πάτρας. Αυτοσχέδιο ιερό, ηχεία με κλεμμένο ρεύμα για να ακούγεται η λειτουργία και μάρτυρες ζωής κι ανάστασης, που δεν εμφανίζονται μόνο στις γιορτές. Ζω, βλέπω, ακούω, νιώθω θαύματα κάθε στιγμή. Μέρα ή νύχτα. Χειμώνα ή καλοκαίρι. Μεγάλη διαδρομή, μικρές οι αποστάσεις από το βλέμμα ως το θαύμα.
Η Μαρία Κοσσυφίδου επιλέγει … Andrei Tarkovsky
Andrei Tarkovsky – Nostαlgia
Συνάντησα τη φωτογραφία στον δρόμο για την ποίηση. Μεγάλος μου δάσκαλος και εμπνευστής στάθηκε ο Αντρέι Ταρκόφσκι. «Σμιλεύοντας τον χρόνο», μου έμαθε να αγαπώ την πραγματικότητα μέσα απ’ το δικό μου βλέμμα, να εμπιστεύομαι τη μοναξιά, και να αποτυπώνω τον χρόνο σε ποιήματα και φωτογραφίες, χωρίς να τον περιγράφω. Τον χρόνο, έτσι όπως τον προσεγγίζει ο ίδιος: «Ο χρόνος είναι όρος για την ύπαρξη του «εγώ» μας. Είναι κάτι σαν πολιτιστικό διάμεσο που καταστρέφεται όταν δεν χρειάζεται άλλο, μόλις λυθούν οι δεσμοί ανάμεσα στο άτομο και στις συνθήκες ύπαρξης. Δεν εννοώ τον γραμμικό χρόνο… Ο χρόνος είναι κατάσταση…».
Info:
Η Μαρία Κοσσυφίδου γεννήθηκε στη Δράμα. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός. Εξέδωσε τα βιβλία «Μύθοι του κουτσού χρόνου» (εκδ. Λαγουδέρα, 2004), την ποιητική συλλογή «Κύκλος σπουδών» (εκδόσεις ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΩΝ, 2007) και για τον Δήμο Πατρέων το βιβλίο «Εμένα μου πρέπει το τραγούδι – Η μελοποιημένη ποίηση του Κωστή Παλαμά» (2009). Η «Φασκιά» (εκδόσεις Μετρονόμος, 2019) , που μεταφέρθηκε και στο θέατρο, είναι το τελευταίο της βιβλίο. Στίχοι της μελοποιήθηκαν από τους συνθέτες Γιάννη Γερογιάννη και Γιώργο Καζαντζή.
Από το 2013 ασχολείται με τη φωτογραφία. Έργο της διακρίθηκε στα Sony World Photography Awards 2016, ενώ συνεργάζεται με εκδοτικούς οίκους και δισκογραφικές εταιρίες για εξώφυλλα βιβλίων και CD. Μετά από ομαδικές εκθέσεις, το 2018 έκανε την πρώτη της ατομική έκθεση, μαζί με τον Πολυδεύκη Ασωνίτη, με τίτλο «Πρωτόπλαστοι ξανά». Φέτος συμμετέχει με δύο έργα της στην ψηφιακή πλατφόρμα του MOMus – Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, με θέμα τον Covid-19.
