Γιάννης Σίμος – Το βέλος του χρόνου
Στη γλώσσα της φυσικής, εντροπία είναι το μέτρο της αταξίας. Η μέγιστη τιμή της αντικατοπτρίζει την πλήρη αποδιοργάνωση (ομογενοποίηση των πάντων) και ισοδυναμεί με την παύση της ζωής. Ένα μεταλλικό αντικείμενο σκουριάζει αλλά ποτέ η σκουριά δεν ξαναμετατρέπεται σε ατόφιο μέταλλο. Μέλλον είναι η φορά του χρόνου προς την οποία η φθορά αυξάνεται. Η διαδρομή αυτή είναι μη αντιστρέψιμη, μονόδρομος.
Μοιάζει καθησυχαστική η σκέψη πως το παρελθόν γίνεται λίπασμα για τα μελλούμενα κι η φύση αναγεννάται. Πως υπάρχει ένας καλοκουρδισμένος μηχανισμός που θα λειτουργεί στο διηνεκές. Ο νόμος της εντροπίας, ωστόσο, δεν αφήνει περιθώρια για τέτοια παρηγοριά. Μας οδηγεί να υποθέσουμε ότι κι αυτός ο ίδιος ο μηχανισμός φθίνει, το συσσωρευμένο βάρος αιώνων τον ξεκουρδίζει. Δίχως Θεό, αφημένος στην τύχη του ο μηχανισμός σκουριάζει.
Στη γλώσσα της φωτογραφίας, η έμμονη στάση σε χρόνο που έχει παρέλθει, καλλιεργεί την ψευδαίσθηση ότι η φορά του βέλους μπορεί να αντιστραφεί. Το κόστος αυτής της ψευδαίσθησης είναι ο κατακερματισμός του χρόνου σε μικροσκοπικά θραύσματα. Κάθε φωτογραφία δύναται να αποτελέσει το όχημα για την αντιστροφή της φοράς του διανύσματος. Ο παράλογος αυτός ισχυρισμός δικαιώνεται από την κβαντική φυσική, μια γλώσσα που επιχειρεί να εξηγήσει τον μικροσκοπικό (μοριακό, ατομικό, υποατομικό) κόσμο, έναν κόσμο όπου το βέλος του χρόνου είναι ίδιο προς όλες τις κατευθύνσεις.
Βιογραφικό
Ο Γιάννης Σίμος (1981) ζει στην Αθήνα και φωτογραφίζει από το 2001. Έχει εργαστεί σε projects στην Αθήνα, τα Βαλκάνια, την Ουκρανία, την Τουρκία και την Ινδία. Παράλληλα διδάσκει φωτογραφία στο BlackBoxphotography και επιμελείται τις ομαδικές και ατομικές εκθέσεις των μελών της σχολής.
Yiannis Simos – Time’s vector
In the language of physics entropy is the measure of disorder. Its maximum value reflects the complete disintegration (homogenization of everything) and equals the cessation of life. A metal object will rust, but the rust will never turn back into metal. Future is the direction of time towards which decay is increasing. This is an irreversible and one-way route.
It is reassuring perceiving the past as a fertilizer for the future and nature as being constantly reborn; thinking of the world as a well-tuned mechanism that will be working in perpetuity. The law of entropy, however, leaves little room for such consolation. It leads us to assume that the mechanism itself is declining, unwinding under the accumulated weight of centuries. In the absence of a caretaker God, left to its fate, the mechanism rusts.
In the language of photography, the permanent preservation of long gone fleeting moments nourishes the illusion that the direction of the arrow can be reversed. The cost of this illusion is the fragmentation of time into tiny shreds. Each photograph can be a vehicle for reversing the vector’s direction. This seemingly absurd claim is vindicated by quantum physics, a language that attempts to explain the microscopic (molecular, atomic, subatomic) universe, a world where the arrow of time is pointing all directions.
Bio
Yiannis Simos (1981) lives in Athens and has been photographing since 2001. He has worked on projects in Athens, the Balkans, Ukraine, Turkey and India. At the same time, he teaches photography at BlackBox photography and curates the group and individual exhibitions of the faculty members.
