//php the_title();?>
Τερψιχόρη Κουζούνη – I am vertical
English Version
Η φωτογραφική ενότητα μου « I am vertical” προέκυψε σε μια περίοδο προσωπικής ενδοσκόπησης και επαναπροσδιορισμού. Την ίδια περίοδο παρακολουθούσα το σεμινάριο “Personal vision” με εισηγητή – επιμελητή τον Παύλο Φυσάκη ( 2012-13). Εκτέθηκε πρώτα στο Booze Cooperativa στην Αθήνα το 2013, καθώς και στο Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσ/νίκης στο πλαίσιο του 2ου Contrast Photo Festival το 2014.
Τα δάση που απεικονίζονται στη σειρά αυτή βρίσκονται στο νησί μου, την Εύβοια και ένα στην Πελοπόννησο. Ύστερα από τις τεράστιες δασικές καταστροφές που προκλήθηκαν τόσο στον τόπο μου, την Εύβοια, όσο και σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδος, η παρούσα σειρά φωτογραφιών αφιερώνεται στα δάση.
“Για μένα τα δέντρα υπήρξαν πάντα οι πιο διεισδυτικοί ιεροκήρυκες. Τα σέβομαι όταν ζουν σε οικογένειες και φυλές, σε δάση και άλση. Και ακόμη περισσότερο τα σέβομαι όταν στέκονται μόνα τους. Είναι σαν τα μοναχικά άτομα. Όχι σαν τους ερημίτες που έχουν αποσυρθεί μακριά για να κρύψουν κάποια αδυναμία τους, αλλά σαν τα υπέροχα μοναχικά άτομα, όπως ήταν ο Μπετόβεν και ο Νίτσε.
Στα ψηλά κλαδιά τους θροΐζει ο κόσμος, ενώ οι ρίζες τους αναπαύονται στο άπειρο. Όμως δεν χάνουν τον εαυτό τους, παλεύουν με όλη τους τη δύναμη για ένα και μόνο πράγμα: να εκπληρώσουν τις ανάγκες τους σύμφωνα με τους δικούς τους νόμους, να δημιουργήσουν το δικό τους σχηματισμό, να εκπροσωπήσουν τους εαυτούς τους. Τίποτα δεν είναι πιο ιερό, τίποτα δεν είναι πιο υποδειγματικό από ένα όμορφο και δυνατό δέντρο.
Όταν ένα δέντρο κόβεται και αποκαλύπτεται η θανατηφόρος πληγή του, μπορεί κανείς να διαβάσει όλη την ιστορία του στο φωτεινό δίσκο του κορμού του: στα δαχτυλίδια του φαίνονται τα χρόνια του, ενώ στα σημάδια του φαίνονται ο αγώνας, τα δεινά, όλες οι ασθένειες, η ευτυχία και η ευημερία, τα δύσκολα χρόνια αλλά και τα ωραία, οι επιθέσεις που άντεξε, οι καταιγίδες που έχει υπομείνει. Και κάθε νεαρός αγρότης σίγουρα γνωρίζει ότι το σκληρότερο και το πιο ευγενές ξύλο είναι αυτό που έχει στενότερα δαχτυλίδια, κι ότι εκεί ψηλά στα βουνά και μέσα στο συνεχή κίνδυνο αναπτύσσεται το πιο άφθαρτο, το ισχυρότερο, το ιδανικό δέντρο.
Τα δέντρα είναι ιερά. Όποιος ξέρει πώς να μιλήσει μαζί τους, όποιος ξέρει πώς να τα ακούσει, μαθαίνει την αλήθεια. Δεν κηρύττουν μάθηση και παραινέσεις, κηρύττουν τον αρχαίο νόμο της ζωής. To δέντρο λέει: Ένας πυρήνας είναι κρυμμένος μέσα μου, μια σπίθα, μια σκέψη, είμαι ζωή από την αιώνια ζωή. Η αιώνια μητέρα πήρε το ρίσκο και προσπάθησε να δημιουργήσει σε μένα κάτι το μοναδικό. Μοναδικά είναι η μορφή και οι φλέβες του δέρματος μου, το μικρότερο φύλλο στα κλαδιά μου, αλλά και η μικρότερη ουλή στο φλοιό μου. Έγινα για να σχηματοποιήσω και να αποκαλύψω την αιωνιότητα στη μικρότερη μου λεπτομέρεια.
To δέντρο λέει: Η δύναμή μου είναι η εμπιστοσύνη. Δεν ξέρω τίποτα για τον πατέρα μου, δεν ξέρω τίποτα για τα χιλιάδες παιδιά που κάθε άνοιξη σπέρνονται από μένα. Ζω μέχρι τέλος για το μυστικό του σπόρου μου, και δεν με νοιάζει για τίποτα άλλο. Πιστεύω ότι ο Θεός είναι μέσα μου. Πιστεύω ότι η εργασία μου είναι ιερή. Μ αυτή την αλήθεια ζω. Όταν απογοητευόμαστε και δεν μπορούμε να αντέξουμε τη ζωή μας, τότε το δέντρο έχει κάτι να μας πει: Σταθείτε! Σταθείτε! Κοιτάξτε εμένα! Η ζωή δεν είναι εύκολη, η ζωή δεν είναι δύσκολη. Αυτές είναι παιδαριώδεις σκέψεις. . . . Το σπίτι δεν είναι ούτε εδώ ούτε εκεί. Το σπίτι είναι μέσα σας, αλλιώς δεν είναι πουθενά.
Ενώ τα δέντρα θροίζουν το βράδυ, ενώ είμαστε ανήσυχοι μέσα στις δικές μας παιδαριώδεις σκέψεις: Τα δέντρα έχουν μακρές σκέψεις, μεγάλες και ξεκούραστες αναπνοές, όπως έχουν και μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από τις δικές μας. Όσο εμείς δεν τ ακούμε, παραμένουν σοφότερα από εμάς. Αλλά όταν μάθουμε πώς να ακούμε τα δέντρα, η στενότητα η ταχύτητα και η παιδική βιασύνη των σκέψεών μας, θα αντικατασταθούν από ανείπωτη χαρά. Όποιος έχει μάθει πώς να ακούει τα δέντρα δεν θέλει πλέον να είναι ένα δέντρο. Δεν θέλει να είναι τίποτα εκτός από αυτό που είναι.”
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Hermann Hesse: “Bäume: Betrachtungen und Gedichte” [Δέντρα: Σκέψεις και Ποιήματα] που εκδόθηκε το 1984.)
Bio
Η Τερψιχόρη Κουζούνη γεννήθηκε το 1977, ζει και εργάζεται στη Χαλκίδα. Αρχικά σπούδασε Μετάφραση και Ναυτιλιακά στο εξωτερικό. Το 2011, εμβάθυνε τη σπουδή της αγαπημένης της ενασχόλησης στη Σχολή Φωτογραφίας Focus στην Αθήνα. Στη συνέχεια, παρακολούθησε σεμινάρια φωτογραφίας ξεκινώντας με τον Πλάτωνα Ριβέλη και συνέχισε με τους Παύλο Φυσάκη, Βασίλη Καρκατσέλη, Λία Ναλμπαντίδου, Φωτεινή Παπαχατζή, Βασίλη Γεροντάκο, Χάρη Κακαρούχα και Ελένη Μουζακίτη. Συμμετείχε σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις, φεστιβάλ φωτογραφίας στην Ελλάδα, Κύπρο και Σερβία. Υπήρξε μέλος του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης από το 2014 έως το 2023
Instagram: @terpsichorikouzouni
site: terpsichorikouzouni.com
Terpsichori Kouzouni – I am vertical
My project entitled “I am vertical” occurred while I was in a phase of personal introspection and self – redefinition. That time, I was also attending the photo seminar “Personal vision” given by Pavlos Fysakis (2012-2013). This series was firstly exhibited at Booze Cooperative in Athens (2013) and then at the French Institute of Thessaloniki that hosted the 2nd Contrast Photo Festival.
Most of the forests in my photos are in found in Evia and one in Peloponnese. After all the destructive forest fires that occurred in my island, Evia, as well as in other parts of Greece, this work of mine is dedicated to woodlands.
“For me, trees have always been the most penetrating preachers. I revere them when they live in tribes and families, in forests and groves. And even more I revere them when they stand alone. They are like lonely persons. Not like hermits who have stolen away out of some weakness, but like great, solitary men, like Beethoven and Nietzsche. In their highest boughs the world rustles, their roots rest in infinity; but they do not lose themselves there, they struggle with all the force of their lives for one thing only: to fulfill themselves according to their own laws, to build up their own form, to represent themselves. Nothing is holier, nothing is more exemplary than a beautiful, strong tree. When a tree is cut down and reveals its naked death-wound to the sun, one can read its whole history in the luminous, inscribed disk of its trunk: in the rings of its years, its scars, all the struggle, all the suffering, all the sickness, all the happiness and prosperity stand truly written, the narrow years and the luxurious years, the attacks withstood, the storms endured. And every young farmboy knows that the hardest and noblest wood has the narrowest rings, that high on the mountains and in continuing danger the most indestructible, the strongest, the ideal trees grow.
Trees are sanctuaries. Whoever knows how to speak to them, whoever knows how to listen to them, can learn the truth. They do not preach learning and precepts, they preach, undeterred by particulars, the ancient law of life.
A tree says: A kernel is hidden in me, a spark, a thought, I am life from eternal life. The attempt and the risk that the eternal mother took with me is unique, unique the form and veins of my skin, unique the smallest play of leaves in my branches and the smallest scar on my bark. I was made to form and reveal the eternal in my smallest special detail.
A tree says: My strength is trust. I know nothing about my fathers, I know nothing about the thousand children that every year spring out of me. I live out the secret of my seed to the very end, and I care for nothing else. I trust that God is in me. I trust that my labor is holy. Out of this trust I live.
When we are stricken and cannot bear our lives any longer, then a tree has something to say to us: Be still! Be still! Look at me! Life is not easy, life is not difficult. Those are childish thoughts. . . . Home is neither here nor there. Home is within you, or home is nowhere at all.
A longing to wander tears my heart when I hear trees rustling in the wind at evening. If one listens to them silently for a long time, this longing reveals its kernel, its meaning. It is not so much a matter of escaping from one’s suffering, though it may seem to be so. It is a longing for home, for a memory of the mother, for new metaphors for life. It leads home. Every path leads homeward, every step is birth, every step is death, every grave is mother.
So the tree rustles in the evening, when we stand uneasy before our own childish thoughts: Trees have long thoughts, long-breathing and restful, just as they have longer lives than ours. They are wiser than we are, as long as we do not listen to them. But when we have learned how to listen to trees, then the brevity and the quickness and the childlike hastiness of our thoughts achieve an incomparable joy. Whoever has learned how to listen to trees no longer wants to be a tree. He wants to be nothing except what he is. That is home. That is happiness”.
(Passage from Hermann Hesse ‘s book “Bäume: Betrachtungen und Gedichte” [ Trees: Wandering, Notes and Sketches] published in 1984.)
Bio
Terpsichori Kouzouni was born in 1977 and lives in Chalkis, Greece. She studied Translation and Shipping Business abroad. In 2011, she learned more about her favorite hobby at Focus School of Photography in Athens. In the following years, she attended photography seminars given by Platon Rivellis, Pavlos Fysakis, Vasilis Karkatselis, Lia Nalbantidou, Photini Papahatzi, Vasilis Gerontakos, Haris Kakarouhas and Eleni Mouzakiti. She has participated in several group exhibitions and photo festivals in Greece, Cyprus and Serbia. She had been a member of the Photography Center of Thessaloniki from 2014-2023.
Instagram: @terpsichorikouzouni.com
Site:terpsichorikouzouni.com