Ναυσικά Χαραλαμπίδου – Τρία τετράγωνα από το σπίτι
Η πόλη είναι το χωριό μου. Εκεί γεννήθηκα, στους δρόμους της έπαιξα, ανάμεσα στα κτίρια της μεγάλωσα. Έμαθα η πόλη να με περιτριγυρίζει κάθε μέρα σε όλα όσα κάνω. Κι όταν άρχισα να φωτογραφίζω, το βλέμμα μου δεν κατάφερνε να ξεκολλήσει από τις κοινοτοπίες της πόλης μου.
Η πρώτη εμμονή μου ήταν τα παράθυρα. Αλώνιζα την πόλη και σήκωνα τον φακό προς τα παράθυρα. Δεν είχα μάτια για άλλο πράγμα. Ίσως δεν ήταν τυχαίο, μιας και τα παράθυρα είναι ένα κάδρο μέσα από το οποίο μπορείς να κοιτάξεις τον έξω κόσμο. Μήπως αυτό δεν είναι κι η φωτογραφία;
Ύστερα το βλέμμα διευρύνθηκε και η εμμονή μου μεταφέρθηκε σε ολόκληρα τα κτίρια. Με έκπληξη ανακάλυψα κοιτώντας τα κτίρια μέσα από το σκόπευτρο ότι είναι ζωντανοί οργανισμοί, παρόλα τα αδρανή υλικά τους. Πρέπει να παραφυλάς τις ώρες τους για να βγάλεις τη φωτογραφία που φαντάστηκες περνώντας βιαστικά από δίπλα τους. Τα κτίρια κραυγάζουν μικρές στιγμές των κατοίκων τους, αλλά και τα ίδια ζουν: φοράνε τα γιορτινά τους, ανάβουν τις ρεκλάμες τους, αλλάζουν διάθεση ανάλογα με το φως και τις καιρικές συνθήκες. Και γύρω τους ένας μαγικός κόσμος γεμάτος φανάρια, αυτοκίνητα, βλάστηση, φανοστάτες, ηλεκτροφόρα σύρματα και πουλιά. Κι όλα αυτά δονούνται, ξεφυτρώνουν, πάλλονται, στέκονται αγέρωχα, πετούν κι ενίοτε συνομιλούν με τα κτίρια. Η πόλη είναι σίγουρα ζωντανή, απλώνει τα πλοκάμια της και με καταπίνει.
Έτσι, εγκατέλειψα σιγά σιγά τις μακρινές βόλτες, για να αφεθώ να τυλιχτώ από την πόλη και να μπορώ να στήνω καρτέρι στις μυστικές στιγμές συγκεκριμένων κτιρίων, των πιο κοντινών μου κτιρίων, μερικά τετράγωνα από το σπίτι μου.
Μετά ήρθε η νύχτα και το σκοτάδι. Εκεί ενθουσιάστηκα! Στο σκοτάδι, αντίθετα από ό,τι πίστευα, όλα φαίνονται πιο καθαρά. Ο οπτικός θόρυβος καταλαγιάζει και γίνεται η νυχτερινή πόλη πολύ πρόσφορος καμβάς να σε βοηθήσει να αποτυπώσεις επάνω της, πιο αφαιρετικά, τη ματιά σου.
Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι είχαν περιοριστεί οι περίπατοί μου σε μόλις τρία τετράγωνα γύρω από το σπίτι μου. Εμμονικά, τα πόδια μου έκαναν κύκλους στα ίδια τετράγωνα. Πόσα χιλιόμετρα μπορεί να διανύσει κάποιος μέσα σε τρία τετράγωνα; Πολλά περισσότερα από ό,τι θα φαντάζονταν, απαντώ.
Αλλά επανερχόμενη στα ίδια και στα ίδια, το έχω πια καταλάβει: τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει, ούτε τα κτίρια είναι ζωντανοί οργανισμοί ούτε μαγικός κόσμος υπάρχει γεμάτος από φανάρια κι αυτοκίνητα και ηλεκτροφόρα σύρματα και πετούμενα. Όλα είναι άψυχα και βουβά. Όλα είναι απλώς φαντασίες μέσα μου.
Και η φωτογραφία υπάρχει για αυτόν τον σκοπό, για να προβάλει σε εξωτερικές εικόνες το «μέσα» μήπως και καταφέρει να το απαθανατίσει. Είναι ένα παράθυρο μέσα από το κάδρο του οποίου μπορείς να κοιτάξεις τον μέσα κόσμο. Αλλά όσα τετράγωνα κι αν απομακρυνθώ, τώρα πια το ξέρω, θα βρίσκω πάντα το ίδιο: τις δικές μου φαντασίες.
Bio
Η Ναυσικά Χαραλαμπίδου είναι κατ’ επάγγελμα διερμηνέας και μεταφράστρια. Ξεκίνησε να ασχολείται με την καλλιτεχνική φωτογραφία το 2015. Έχει συμμετάσχει σε δύο ομαδικές εκθέσεις της ομάδας Shashinlovers, σε επιμέλεια Κώστα Μασσέρα, σε μία υπό την αιγίδα του δήμου Αθηναίων, σε επιμέλεια Πλάτωνα Ριβέλλη, και σε μία με τίτλο Περπατώντας πέρα από την Αθήνα, σε επιμέλεια Γιώργου Μυλωνά. Επίσης, συμμετείχε σε μία ομαδική παρουσίαση μέσω βίντεο στις Ημέρες Φωτογραφίας της Φωτογραφικής Ομάδας Art.A’s. Είναι μέλος της φωτογραφικής ομάδας Shashinlovers, με επικεφαλής τον Κώστα Μασσέρα.
https://www.instagram.com/nafschara/
https://www.instagram.com/shashinlovers/
Nafsika Charalampidou – Three blocks away from home
My city is my motherland; it’s where I was born; among its streets I played as a child; among its buildings I grew up. I got used to being surrounded by the city, every day, in everything I was doing. And when I started taking photos, I couldn’t take my eyes off my city’s trivialities.
My first obsession were windows. I wandered the city’s streets, pointing my lens only towards windows. My eyes could not see anything else. Was it a coincidence that windowsarein fact a frame though which one can look at the outside world? Isn’t that what photography is all about?
Then my gaze broadened, and my obsession started to include whole buildings. I was surprised to discover, when looking at the buildings through my camera, that they are living organisms, despite their lifeless materials. You have to lurk around to find the right time to take the photo you fantasized about when hurrying to work past them. Buildings cry out the little moments of their inhabitants, but they are alive themselves too: they wear special outfits in national occasions, they illuminate their signs, they change moods depending on the light and the weather. And around them,there is a whole magic world full of traffic-lights, cars, vegetation, street-lights, electric wires and birds. And all these vibrate, spring up, palpitate, stand arrogant or fly away, and occasionally interact with the buildings. The city is definitely alive; it stretches its tentacles and swallows me.
That’s why I came to abandon the idea of long walks away from home, in order to give in to the city and be able to lie in ambush and catch the secret moments of specific buildings, the onesstanding a few blocks away from home.
Then, I discovered the night; I discovered darkness. I was delighted! In the darkness, strangely, everything becomes clearer. The visual noise calms down, and the dark city becomes a very convenient canvas to imprint your visionson,in a terse and concise manner.
It was then that I realized that, for some time now, my walks had been limited to just three blocks away from home. Obsessively, my feet would circle around the same blocks. How many kilometers can one walk in just three blocks? A lot more than one can imagine is my answer.
But, as I am always revisiting the same places, I have it all figured out now: none of the above is true; buildings are not living organisms and there is no magical world full of traffic-lights, cars, electric cables, and birds in the wind. Everything is lifeless and still. Everything is just fantasies vibratinginside of me.
And that’s, in fact, the purpose of photography: to project our inner fantasy on the outside world and immortalize it. Photography is a window whose frame allows you to look at your inner world. Now, no matter how many blocks I walk away from home, I know that I will always find the same thing: my own fantasies.
Bio
Nafsiika Charalampidou is, by profession, an experienced interpreterand translator. She started taking photosin 2015. She has participated in two group exhibitions of the photography group Shashinlovers, curated by Costas Masseras, in one group exhibition organized by the municipality of Athens, curated by Platon Rivellis; and another group exhibition intitled Walking beyond Athens, curated by Geogres Mylonas. She also participated in a video group presentation during the Days of Photography, organized by the Photography Group Art.A’s. She is a member of the group Shashinlovers, headed by Costas Masseras.
https://www.instagram.com/nafschara/
https://www.instagram.com/shashinlovers/
