Η καθιερωμένη, από το 2013, ετήσια έκθεση των προσωπικών φωτογραφικών εργασιών των μελών της φωτογραφικής ομάδας “art8” του Αγρινίου στο Photopolis Agrinio Photo Festival 2-14/10/2020.
Στη φωτογραφία, η έκθεση είναι η ποσότητα φωτός ανά μονάδα επιφάνειας που φθάνει στο φιλμ ή σε ένα ψηφιακό αισθητήρα, που καθορίζεται από την ταχύτητα του κλείστρου, το άνοιγμα του φακού και τη φωτεινότητα της σκηνής που φωτογραφίζουμε.
Στη φωτογραφική φρασεολογία, σαν “μακρά έκθεση” αναφέρεται το παρατεταμένο άνοιγμα του κλείστρου για να συλλάβει αρκετό φως χαμηλής έντασης.
Η Art 8, γεννήθηκε το 2012 και από το 2013 εκθέτει ετησίως, λειτουργώντας ανελλιπώς μέχρι και σήμερα κρατώντας το “κλείστρο της” παρατεταμένα ανοιχτό σε μια προσπάθεια να “συλλάβει” το χαμηλό φώς των καιρών και να το χρησιμοποιήσει ως εργαλείο και όχι ως αυτοσκοπό, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Άλλωστε το φως, κάπου λέει ο Αγρινιώτης ζωγράφος Χρήστος Μποκόρος, μόνο ως εργαλείο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να φωτίσει ατομικά και συλλογικά σκοτάδια τόσο για τη ζωή όσο και για την Τέχνη.
Η φωτογραφία ως Τέχνη δεν μπορεί παρά μόνο με την ποίηση να είναι συγγενής.Την ποίηση,όχι ως αναλώσιμο λογοτεχνικό είδος αλλά ως αντίληψη ζωής με την έννοια της διεύρυνσης των ατομικών ορίων και κατ’ επέκταση της αναδημιουργίας των πραγμάτων και του συλλογικού. Στον κινηματογράφο, για παράδειγμα, ο Τζάρμους εκπροσωπεί αυτό το είδος με συνέπεια. Ένα έργο Τέχνης δεν μπορεί να στερείται ποιητικής. Διαφορετικά μοιάζει με νεκρή ύλη. Είναι παρουσία χωρίς δημιουργικό πνεύμα και εν τέλει χωρίς νόημα..
“Οι ώρες μέσα απ’ τους ιριδισμούς και τα παιχνίδια ρέουν, όπως ανάμεσα στα πολυτρίχια τα διαυγή νερά. Και ο ρεμβασμός με τα κλειδιά του ανοίγει ορίζοντες, που απλώνουν και αδιακόπως μεγαλώνουν, σαν κύκλοι πέτρας που έπεσε σε επιφάνειαν αδιατάρακτη από πράξεις φθαρτές και νόθες. Όρθρος η ώρα η πρώτη. Πίσω της, η λαγαρή πρωία, με δείκτες ρόδινους που γρήγορα (θα πω, ανέλπιστα σχεδόν) γυρίζουν και χρυσίζουν. Ένας φακός με απίστευτον φωτοφράκτη αρπάζει την πιο γοργή στιγμή και την απλώνει στην επιφάνεια μιας πλάκας λείας, ευαισθησίας εξαισίας.
Και τώρα που άνοιξε και έκλεισε ο φωτοφράκτης σαν μάτι αδέκαστο και συνελήφθη ο χρόνος, ο ρεμβασμός αυξάνει την ζωή και δίδει στην κάθε εικόνα την κίνησι και την ευελιξία που φέρνει από τα βάθη μιας πηγής (της ιδικής του) ζεστό το πιο κρυφό της νόημα. Και ιδού που μεταλλάσσει πλήρως την εικόνα. Από μια στατική στιγμή (ας πούμε καρφωμένη) την μετατρέπει σε πολυκύμαντον χορόν ωρών και πλαστικών σωμάτων ευρυθμίας, σε οντοποίησιν απτήν και ασπαίρουσαν παντός οράματος, πάσης ευθυμίας.” (Ανδρέας Εμπειρίκος, “Ο Φωτοφράκτης”).
Γιάννης Γιαπράκης, μέλος της «art8»
Δείτε τις φωτογραφίες της έκθεσης της φωτογραφικής ομάδας Art8, που συμμετείχε στο PhotopolisAgrinioPhotoFestival 2020