
Δικός μου και ο Αύγουστος με τις μεγάλες μνήμες (ΙV)
photo: Ζαχαρίας Στέλλας, Μήλος 1970
Με τα πέδιλα μου τ’ άσπραΠερπατούσα μια φοράΔίπλα στα δίχτυα ενός ψαράΟ πατέρας μου είχε άστραΚαι σιρίτια αστραφτεράΜα εμένα μου ‘λειπε η χαράΚι είχα μια θάλασσα στο νουΤ’ όνειρο χάλασα ποιανούΜε τα πέδιλα μου τ’ άσπραΠου τους κόπηκε η κλωστήΒρήκα μιαν άσφαλτο ζεστήΜ’ έναν ανθό μωρό στη γλάστραΠου απ’ τη γη είχε χωριστείΓέλια και δάκρυα χιαστίΚι είχα μια θάλασσα για φωςΜπας κι είναι ο έρωτας κρυφόςΜε τ’ άσπρα πέδιλαΠατάω τα βέβηλαΤ’ άγρια τ’ αγκάθια των καιρώνΣε δρόμους άφατουςΚι απ’ την αγκράφα τουςΣκύβω και λύνω το παρόνΚι έχω μια θάλασσα για ευχήΛες κι είναι βότσαλο η ψυχή(Λίνα Νικολακοπούλου)