photo: Έφη Λάσκαρη

Αλλού το μάγουλο
κι αλλού το μαξιλάρι
στόμα μισάνοιχτο υγρό
γυρνάει στον ύπνο της
πετάει το σεντόνι
κι ανεβάζει το φεγγάρι
στου κοιμισμένου τού κορμιού της
τον θησαυρό

Δεν έχω ύπνο
ενώ γλυκό το αηδόνι
την ομορφιά της νιώθει και πονάει
Ποια να ‘ναι η δίψα που μας σιγολιώνει
και διψασμένους κι άυπνους μας κρατάει

Αηδόνι πες μου
απ’ του δικού σου μπλουζ τα ύψη
πριν διαλυθείς εκεί στον φθόγγο τον οξύ
ποιες κερασιές του ουρανού
των δυο χειλιών της
η πορφύρα
μου ‘χει κρύψει
σαν των γλουτών της
το άσπρο μήλο πού αλλού ;

Γυρνώ στο πλάι δειλά
δήθεν στον ύπνο
το φως του αυχένα της
να οσμιστώ
Καβάλα οι δυο
στου Κένταυρου τη ράχη εκεί
Νύχτα, Νύχτα, Μαγική.

Αδωνάι, Αδωνάι
Το μικρό μικρό βαπόρι ξεκινάει, ξεκινάει
προς τη διεσταλμένη σου κόρη
Αδωνάι, Αδωνάι
Σκότωσέ με με τα μαλλιά σου
Αδωνάι Αδωνάι
Λιώσε με με το στόμα σου
Και πλέουν πλάι
Αδωνάι, Αδωνάι
μικρά γαλακτοφόρα ζώα
Κι έρχονται σκόρπια κύματα
λέξεις σαν από τηλεβόα
Αδωνάι, Αδωνάι
Λιώσε με με το στόμα σου
Σκότωσέ με με τα μαλλιά σου
Γόνατο ασημένιο αυγό
Άγγελος το γονάτισμά σου
Αδωνάι, Αδωνάι
με τα αισχρολογήματά σου …

(Διονύσης Σαββόπουλος, «Αηδόνι στην Κερασιά»)

Share this...

Facebook

Pinterest

Twitter

Linkedin