Καιρός να γίνεις “τ’ άλλο μου φθινόπωρο” (ΙV)
photo: Sebastian Eklund
… Απόψε νοιώθω πως οι κύκνοι κρυώνουν.Ένα πλοίο παιδικό έφυγε.Το νερό είναι παγωμένο. Ένας κρίνος νυστάζει.Πού είσαι; Κλείσε το παράθυρο. Δίπλωσε τη σημαίαΦωτιά ερημική στο βραδινό βουνό. Δεν είναιβοσκοί να θυμηθούν. Δεν είναι τίποτανα ζεσταθεί. Τίποτα εκτός απ’ την ίδια τη φωνή σουπου ενθαρρύνει σιγά τον εαυτό της.Κι όμως είναι πολύ απλό αυτό που σου λέω.Σα να κατεβαίνεις πιασμένος απ’ το χέρι του ίσκιου πολλά σκαλοπάτια.Πολλά σκαλοπάτια. Τότε μάζευες τα πανιά του ανέμου σαν ένας εύθυμος ναύτηςκ’ ήξερες πως κάθε Κυριακήστο προαύλιο με τα’ άσπρα και μαύρα πλακάκιαοι μικροί άγγελοι βάφαν τα σκολιανά παπούτσια τουςκαι τραγουδούσαν κείνο το παλιό ποιμενικό τραγούδι. Μήτε που το θυμάμαι.Μη το θυμάσαι τάχα εσύ; Κάθε πρωί Κυριακής …(Γιάννης Ρίτσος, Σαββατόβραδο στη συνοικία τού φθινοπώρου – απόσπασμα)
