Photo: Mario Giacomelli

… Ἡ γλῶσσα μου στο στόμα σου
ἡ γλῶσσα σου στο στόμα μου-
σκοτεινό δάσος.
Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν
και τα πουλιά.

Ὅπου βρίσκεσαι
ὑπάρχω.

Τα χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.

Τόσο μικρό και τρυφερό
πῶς χωράει
ὅλη τη μουσική;

Ἡδονή-
πέρα ἀπ᾿ τη γέννηση,
πέρα ἀπ᾿ το θάνατο.
Τελικό κι αἰώνιο
παρόν.

Ἀγγίζω τα δάχτυλα
τῶν ποδιῶν σου.
Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πῶς πλάθεται και καταρρέει
ὅλος ὁ κόσμος;

Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει
βαθύτερα ἀπ᾿ τα δάχτυλα.
Ἑνώνεται.

Τώρα
με τη δική σου ἀναπνοή
ρυθμίζεται το βῆμα μου
κι ὁ σφυγμός μου.

Δυο μῆνες που δε σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιά δευτερόλεπτα.

Τί να τα κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;

Με το κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι για σένα

(Γιάννης Ρίτσος – Ἀθήνα 24.9.80)

Share this...

Facebook

Pinterest

Twitter

Linkedin