Έχω την αίσθηση ότι στον κάµπο συνέχεια συµβαίνουν µικροί θάνατοι και µικρές γεννήσεις, φωτογραφίζοντας λοιπόν εκεί σε αυτόν, ίσως ενστικτωδώς επιθυμούμε να αποθανατίσουµε ξανά και ξανά µε πάθος, αυτή τη µοναδική εναλλαγή. Η φωτογραφία απαθανατίζει την ζωή τελικά;
Ο Ronald Barthes έχει γράψει πως κάθε φωτογραφία κουβαλάει μέσα της έναν μικρό θάνατο, καθώς αποσπά το περιεχόμενό της από το παρόν και το καθιστά στατικό, σαν να το απαθανατίζει. Ο κυκλικός και επαναλαμβανόμενος ρυθμός του κάμπου δίνει, όπως αναφέρεις αυτούς τους μικρούς θανάτους και τις μικρές γεννήσεις, ενστικτωδώς καταγράφουμε την εξέλιξη με παρονομαστή την εκάστοτε προσωπική συνθήκη. Η φωτογραφία με την δύναμη του ντοκουμέντου που έχει, καταγράφει τις εναλλαγές, θέτει ερωτήματα και αναλόγως με τον θεατή θα υπάρξουν και διαφορετικές ερμηνείες. Άρα, θεωρώ ότι η φωτογραφία δεν απαθανατίζει τη ζωή, αλλά παρουσιάζει μια εκδοχή της.

Βασίλης Νεμπεγλεριώτης

Υπάρχει αυτή η φαινομενική ακινησία στον κάμπο. Οι φωτογραφίες την αποδομούν τελικά μέσα από τις αλλαγές στις εποχές που απεικονίζουν;
Υπάρχει αυτή η φαινομενική ακινησία θεωρώ, λόγω της απουσίας του έντονου φυσικού ανάγλυφου. Η αλληλουχία των εικόνων αποδομεί αυτή τη στασιμότητα, όχι μόνο μέσα από τις αλλαγές στις εποχές, αλλά κυρίως μέσω των ταξικών αλλαγών. Η καταγραφή των ιστορικών στοιχείων έρχεται να επιβεβαιώσει τον κυκλικό και επαναλαμβανόμενο ρυθμό του κάμπου που αναφέραμε προηγουμένως, υπό άλλη οπτική.

Μια περιοχή γεμάτη μύθους και ξωτικά ο κάμπος, είναι γεμάτη ιστορίες. Πιστεύεις ότι τα τοπία μπορούνε διηγηθούν αυτές τις ιστορίες αυτόματα, με κάποιο τρόπο φωτογραφικό;
Αρχικά, πρέπει να μελετηθεί η σχέση του τοπίου με τον άνθρωπο. Η φωτογραφία έρχεται να θέσει ερωτηματικά για αυτή τη συμβίωση. Μέσω της ιστορικής και καλλιτεχνικής έρευνας σε συνδυασμό με το ένστικτο και τα προσωπικά βιώματα, η φωτογραφική αφήγηση έχει τη δύναμη να αποκαλύψει τα μυστικά του τόπου ή του ίδιου του δημιουργού σε σχέση με τον τόπο. Οι μύθοι και τα ξωτικά, ίσως αποτελέσουν εργαλεία αυτής της έρευνας-αφήγησης.

Βασίλης Νεμπεγλεριώτης

Φωτογραφίζουμε γιατί αισθανόμαστε ότι έτσι μπορούμε να είμαστε ένα μέρος αυτού του κόσμου που ήδη αγαπάμε;
Φωτογραφίζουμε για να ανακαλύψουμε καλύτερα τον κόσμο στον οποίο γεννηθήκαμε και ζούμε. Μια προβολή εμπειριών και αναμνήσεων εντός και εκτός κάδρου.

Το “Stories from the Plain” είναι ένα project από μια περιοχή που αγαπώ και γνωρίζω. Αυτόματα λειτουργεί μια ενδοεπικοινωνία εδώ, άρα μπορώ να υποθέσω ότι κάτι κοινό υπάρχει ανάμεσα στην ανθρώπινη ματιά. Μια ανάμνηση, ένα συναίσθημα;
Ο τρόπος προσέγγισης της συγκεκριμένης μου φωτογραφικής εργασίας είναι απόλυτα βιωματικός. Ξεκίνησε κάπου το 2017 ασυναίσθητα, με την επιφανειακή δικαιολογία ότι ήθελα να ξεφύγω από τον εγκλεισμό του γηροκομείου και της φωτογραφικής εργασίας που δούλευα τότε, αλλά εξελίχθηκε σε προσωπική και ιστορική έρευνα του τόπου που μεγάλωσα και διαμένω. Η εργασία τελείωσε το 2024, με την “καταγραφή” των συνεπειών της καταστροφικής πλημμύρας του Daniel.

Βασίλης Νεμπεγλεριώτης

Ο Alex Webb μίλησε για την “μυστική πλευρά” του άγνωστου έξω στον δρόμο και συμφωνώ τόσο πολύ με αυτό. Την συνάντησες  αυτήν την πλευρά εκεί έξω;
Η τέχνη της φωτογραφίας ως γνωστόν γεννήθηκε στο δρόμο, δίνοντας το βήμα στους φωτογράφους εκείνης της εποχής να μας δείξουν αυτές τις μυστικές πλευρές του άγνωστου. Θεωρώ ότι όλοι μας που ασχολούμαστε και εκφραζόμαστε μέσω της φωτογραφίας συναντάμε σε κάθε κλικ αυτό το άγνωστο.

Προτιμάς να εστιάζεις φωτογραφικά σε μια περιοχή που γνωρίζεις;
Λόγω συνθηκών αυτό έχει συμβεί μέχρι στιγμής στις εργασίες μου, αλλά θα ήταν μια ωραία δοκιμασία θα έλεγα να δουλέψω και σε ένα άγνωστο ταμπλό στο οποίο θα χρειαστεί να εξοικειωθώ και να γίνω μέρος του.

Βασίλης Νεμπεγλεριώτης

Μπορούμε να φτάσουμε φωτογραφίζοντας εκεί που δεν μπορούμε να υπάρξουμε  με άλλο τρόπο; Να φτάσουμε δηλαδή εκεί με την ελευθερία του “να φανταζόμαστε”;
Νομίζω πως την απόλυτη ελευθερία μας την δίνει η φαντασία μας. Από εκεί ξεκινάνε όλα.
Σημασία δεν έχει που θα φτάσουμε, αλλά να απολαμβάνουμε καθημερινά τις μικρές χαρές που μας δίνει η φωτογραφία. Σίγουρα όμως για να φτάσεις κάπου πρέπει πρώτα να το ονειρευτείς.

Είναι ένα κλειδί η φωτογραφία γενικότερα στον κόσμο και για τη θέση μας μέσα σε αυτόν; Για να αντιμετωπίσoυμε ίσως τις εμμονές μας;
Σίγουρα είναι το κλειδί για να ξεκλειδώσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, όπως και κάθε μορφή τέχνης. Οι εμμονές καθρεφτίζονται στις εικόνες μας και αν είμαστε ανοιχτοί στο να τις εντοπίσουμε, πιστεύω θα βγει κάτι αρκετά δημιουργικό και ενδιαφέρον. “Τι παράξενο. Βλέπουμε μόνο τα πράγματα έξω από εμάς, κι όμως σχεδόν όλα συμβαίνουν μέσα μας.” (απόσπασμα από το βιβλίο του Mackesy Charlie  “Το αγόρι, ο τυφλοπόντικας, η αλεπού και το άλογο”.)

Βασίλης Νεμπεγλεριώτης

Προσεγγίζεις διαφορετικά τις φωτογραφικές λήψεις μέσα στις πόλεις με τα κτίρια και τους ανθρώπους;
Αυτή τη περίοδο ασχολούμαι φωτογραφικά με το αστικό τοπίο και πιο συγκεκριμένα την πόλη της Λάρισας. Η προσέγγιση είναι πάλι η ίδια, βιωματική και με στοιχεία ιστορικής έρευνας. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που με απασχολούν πρωτίστως σε όλες μου τις εργασίες.

Τι πιστεύεις ότι εκπαιδεύει κάποιον φωτογραφικά; Μίλησέ μας για την δική σου πορεία αν θέλεις.
Σίγουρα οι φωτογραφικές σπουδές σου κερδίζουν χρόνο και ανοίγουν καινούργιους ορίζοντες. Δυστυχώς δεν είχα την τύχη να έχω κάποια ακαδημαϊκή εκπαίδευση, παρά μόνο κάποια σεμινάρια. Πάντοτε ήμουν κάτοχος φωτογραφικής μηχανής και αυτό αυτομάτως με έκανε και τον φωτογράφο της παρέας. Αρκετά αργότερα ανακάλυψα ότι μπορώ να εκφραστώ μέσω της φωτογραφίας και από τότε έχει ξεκινήσει αυτός ο μαραθώνιος! Θεωρώ ότι η καλύτερη εκπαίδευση είναι οι συζητήσεις με άτομα που έχουν τις ίδιες ανησυχίες με εσένα, ασχέτως το μέσο με το οποίο εκφράζονται.

Βασίλης Νεμπεγλεριώτης

Εύχεσαι οι φωτογραφίες σου να ζήσουν πιο πολύ από εσένα; Ή δεν σε ενδιαφέρει το μέλλον τους;
Ως γνωστόν οι εικόνες έχουν διαφορετική διαδρομή από τον δημιουργό τους. Ελπίζω να ζήσουν περισσότερο!

Τι σχεδιάζεις για τις φωτο-ιστορίες σου και για σένα;
Θα ήθελα η τελευταία μου φωτογραφική εργασία που αφορά το κάμπο να πάρει τη μορφή ενός φωτογραφικού βιβλίου.