Ορέστης Σεφέρογλου: “Η φωτογραφική μηχανή δεν είναι το εργαλείο που παγώνει τον χρόνο, για μένα είναι περισσότερο το εργαλείο που ξεκλειδώνει το παρελθόν των ανθρώπων”
Ο Ορέστης Σεφέρογλου ανήκει στην πολλά υποσχόμενη νέα γενιά φωτογράφων, που μας γεμίζει με αισιοδοξία για το μέλλον της ελληνικής documentary και contemporary φωτογραφίας. Είτε μέσα από τις προσωπικές του δουλειές, είτε μέσα από εκείνες που αναλαμβάνει για περιοδικά και οργανώσεις, επιλέγει να μας αφηγείται τις ιστορίες του μέσα από τις εικόνες του, όπως αυτές καταγράφονται με την ξεχωριστή του ματιά.
Ορέστη, πώς ξεκινά το φωτογραφικό σου ‘ταξίδι’; Τι είναι αυτό που διατηρεί αναμμένη τη φλόγα της σχέσης σου με τη φωτογραφία;
Με την φωτογραφική μηχανή ήρθα πρώτη φορά σε επαφή μέσω μιας αναλογικής κάμερας που μου έκανε δώρο ο πατέρας μου, όταν ήμουν ακόμα στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου. Τότε σπούδαζα κάτι τελείως διαφορετικό από την φωτογραφία.
Μέσω της φωτογραφίας, βρήκα τον τρόπο για να αποτυπώνω τα γεγονότα που συμβαίνουν μπροστά μου και για να αφηγούμαι τις προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων που συναντώ. Η φωτογραφία που κάνω, από την αρχή της πορείας μου μέχρι τώρα, είναι πρωτίστως ανθρωποκεντρική, χωρίς απαραίτητα πάντα στις εικόνες μου να απεικονίζω ανθρώπους. Με ενδιαφέρει η ανθρώπινη παρουσία σε όλες τις εκδοχές της και κυρίως το αποτύπωμα αυτής γύρω μου. Αυτή η εξερεύνηση των “αποτυπωμάτων” των ανθρώπων είναι που με πηγαίνει από το ένα πρότζεκτ στο επόμενο.
Orestis Seferoglou – ABTAHAAP
Άρχισες ουσιαστικά να φωτογραφίσεις στα χρόνια της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης στον τόπο μας. Επηρέασε θετικά αυτό το momentum τον τρόπο που φωτογραφίζεις; Μπορεί μια τέτοιου είδους κοινωνική κατάσταση να επηρεάσει και αρνητικά τον τρόπο που φωτογραφίζει ένας φωτογράφος;
Σίγουρα τον επηρέασε και όσο απομακρύνομαι χρονικά από εκείνη την περίοδο, πιστεύω πως δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Η αλήθεια είναι πως αυτό που ονομάζουμε κρίση με βρήκε σε μία φάση που δεν είχα ξεκαθαρίσει στο μυαλό πώς και τι θέλω να φωτογραφίζω. Δεν είχα ιδέα! Με βοήθησε στο να κινηθώ προς μια συγκεκριμένη φωτογραφική κατεύθυνση, τη φωτογραφία ντοκουμέντου και το φωτορεπορτάζ.
Είναι δίκοπο μαχαίρι όμως να ξεκινάς την φωτογραφική σου ζωή μέσα σε ένα περιβάλλον έντονων καταστάσεων, όπως αυτό μιας πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής κρίσης με δεκάδες μέτωπα ανοιχτά. Από τη μία σε γαλουχεί, κυρίως επαγγελματικά, αλλά από την άλλη σε παρασέρνει σε μια μονοδιάστατη σχέση με το μέσο. Δυστυχώς, είναι μια κατάσταση που μπορεί να σε απορροφήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό, κάτι που παρατηρούνταν στη νέα γενιά φωτογράφων στην Ελλάδα, μέσα στην οποία ανήκω και εγώ φυσικά. Δεν γίνεται επί σειρά ετών να φωτογραφίζεις κυρίως γεγονότα στο κέντρο της Αθήνας και μόνο αυτό. Το ίδιο ισχύει και για την προσφυγική κρίση κτλ. Είναι παγίδες που έχω “πέσει” μέσα κι εγώ ο ίδιος και γι’ αυτό και τις αναφέρω.
Για να προλάβω την όποια παρεξήγηση όμως, να ξεκαθαρίσω πως δεν μιλώ για την φωτογραφική συνέπεια, που είναι και το βασικό ζητούμενο όλων μας, ώστε να δημιουργούμε υψηλού επιπέδου φωτογραφικές δουλειές, αλλά αναφέρομαι στην αδυναμία να σκεφτούμε και να δούμε έξω και μακριά από τον ορίζοντα των γεγονότων που συμβαίνουν μπροστά μας και τα οποία μπορούμε να τα φωτογραφίζουμε με μεγαλύτερη άνεση. Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που μου έχει πει ένας από τους πιο σπουδαίους Έλληνες φωτογράφους της γενιάς μας και φίλος, είναι πως “η πραγματική δύναμη του φωτογράφου είναι να δημιουργεί σημαντικές εικόνες, ιστορίες (πείτε το όπως θέλετε), εκεί που δεν συμβαίνει τίποτα”.
Orestis Seferoglou – ABTAHAAP
«Το όνομά μου είναι» Ομάρ ή Ατμάν ή οποιοδήποτε άλλο. Τι είναι αυτό που ο φωτογράφος Ορέστης βλέπει σε έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε κάποια ευάλωτη κοινωνική κατάσταση και τι επιδιώκει να επικοινωνήσει στο κοινό μέσα από τις εικόνες του;
Προσπαθώ πάντα να ψάχνω για την ανθρώπινη πλευρά μέσα στα γεγονότα ή τους τόπους που φωτογραφίζω. Δεν θέλω να δω έναν πρόσφυγα, στην περίπτωση μας, ως κάτι “εξωτικό” ή “εξωγήινο”. Κάθε άτομο που φτάνει στις όχθες ενός ελληνικού νησιού ή είναι εγκλωβισμένο σε έναν προσφυγικό καταυλισμό ή βρίσκεται γενικότερα σε μια ευάλωτη κατάσταση, κουβαλάει μαζί του μια προσωπική ιστορία. Σε πολλές περιπτώσεις αυτή η ιστορία μπορεί να είναι το μόνο πράγμα που κρατά αυτό το άτομο συνδεδεμένο με το παρελθόν του. Με ενδιαφέρει να ανακαλύψω αυτό το παρελθόν, την ιστορία του δηλαδή, που θα με κάνει να τον γνωρίσω καλύτερα και τελικά αυτό να το επικοινωνήσω μέσω των εικόνων μου. Μέσω της δικής μου οπτικής γωνίας. Η φωτογραφική μηχανή δεν είναι το εργαλείο που παγώνει τον χρόνο όπως λένε, για μένα είναι περισσότερο το εργαλείο που ξεκλειδώνει το παρελθόν των ανθρώπων. Είναι εκείνες οι προσωπικές ιστορίες που μοιραζόμαστε με τους άλλους που μας κάνουν αυτό που είμαστε τελικά.
Orestis Seferoglou – My Name Is
Orestis Seferoglou – My Name Is
Τον περασμένο αιώνα η φωτογραφία προσπάθησε ανά τον κόσμο «να βρει το δρόμο της» περνώντας από πολλά στάδια αναζήτησης και προσέγγισης, όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε νέα μορφή τέχνης. Βίοι παράλληλοι, αλλά διαφορετικές οι προσεγγίσεις στις δύο πλευρές του δυτικού κόσμου. Henri Cartier–Bresson, Robert Capa, André Kertész στην Ευρώπη και στην άλλη μεριά του Ατλαντικού οι Walker Evans, Robert Frank, Diane Arbus. Τι πρόσφερε στη φωτογραφία η κάθε ‘σχολή΄;
Μεγάλη συζήτηση, κυρίως γιατί είμαι άνθρωπος που δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τις “σχολές”. Δεν ξέρω αν είμαι ο ειδικότερος στο να απαντήσω, αλλά θα το προσεγγίσω με βάση το πως και τι με έχει επηρεάσει περισσότερο.
Σίγουρα ο αμερικάνικος τρόπος προσέγγισης της μοντέρνας και σύγχρονης φωτογραφίας, όπως εκφράστηκε από τους Evans, Frank (αν και με ευρωπαϊκή καταγωγή), Arbus μέχρι τους πιο πρόσφατους όπως οι Sternfeld, Goldberg, Soth κτλ, με βρίσκει πιο κοντά του, νιώθω ότι έχω επηρεαστεί πιο πολύ και σε αυτή την ομάδα φωτογράφων επιστρέφω κάθε τόσο για να διδαχθώ και να εμπνευστώ. Μιλάμε εξάλλου για μια περίοδο δημιουργίας περισσότερων των 65 χρόνων. Όλο αυτό το διάστημα, ήταν και παραμένει πρωτοποριακό και έφτιαξε τις βάσεις για την φωτογραφία του 21ου αιώνα. Ταυτόχρονα όμως και η Ευρώπη επηρέασε την Αμερική. Βίοι παράλληλοι, αλλά και μια σχέση αμφίδρομη. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει μόνο μια πλευρά τελικά.
Για να το φέρω πιο κοντά μας, θεωρώ πως στην Ελλάδα για πάρα πολλά χρόνια έβλεπαν και κατ’ επέκταση δίδασκαν μονόπλευρα και με παρωπίδες την ιστορία της φωτογραφίας. Είναι κατ’ αναλογία το ίδιο που συνέβη με την έγχρωμη φωτογραφία και τον κόσμο της τέχνης στην Αμερική την δεκαετία του 1970. Τα τελευταία 15 χρόνια, πιστεύω αυτές οι αγκυλώσεις έχουν ξεπεραστεί μια και καλή και είναι κι ένας από τους λόγους της δημιουργικής έκρηξης των νεότερων γενιών Ελλήνων φωτογράφων.
Orestis Seferoglou – Uniformity
Ο σκηνοθέτης George Lucas λέει σε μια συνέντευξή του: “Το να λες μια ιστορία, είναι μια πολύ περίπλοκη διαδικασία! Και οδηγείς το κοινό. Του δείχνεις πράγματα. Του δίνεις ιδέες. Είναι ένα πολύ περίπλοκο κατασκεύασμα και πολύ προσεκτικά ταιριασμένο. Αν τους αφήσεις όλους να εισχωρήσουν και να κάνουν ό,τι θέλουν, τότε δεν είναι πια μια ιστορία. Είναι απλώς ένα παιχνίδι”. Εσύ είσαι ένα φωτογράφος που επιλέγεις το δρόμο της αφήγησης. Τι είναι αυτό που σε σαγηνεύει σε αυτή την προσέγγιση;
Καταρχάς, πρέπει να εκφράσω τον θαυμασμό μου στον άνθρωπο που μας χάρισε το “σύμπαν” του Star Wars! Μεγάλος φαν!
Τώρα, για να το συνδέσω με την φωτογραφία, σκέφτομαι τα λόγια του Alec Soth ο οποίος προσπαθεί να βρει ένα “αφηγηματικό τόξο και μια αληθινή αφήγηση” και να φτιάξει εικόνες στις οποίες κάθε μία θα οδηγήσει στην επόμενη. Νομίζω ένας καλλιτέχνης σαν τον Soth δεν θα μπορούσε να το εκφράσει καλύτερα.
Αυτό είναι που με σαγηνεύει στο να δημιουργώ την δική μου αφήγηση, να χτίζω δηλαδή τις εικόνες ως επιμέρους κομμάτια μιας συνολικής αφήγησης που θα με οδηγήσουν στο να μοιραστώ με τον δικό μου τρόπο μια ιστορία.
Orestis Seferoglou – My Name Is
Διακρίσεις φυλής, εθνοτικής καταγωγής, θρησκείας, πεποιθήσεων, μεταναστευτικό, άστεγοι. Πάντα, σχεδόν, πρωταγωνιστής ο άνθρωπος. Μας επικοινωνείς τα προβλήματα με τις εικόνες σου, αλλά κρατώντας μια απόσταση. Δεν νιώθω, δηλαδή, να ‘εισβάλεις’ στη ζωή των φωτογραφιζόμενων. Κάποιοι φωτογράφοι μας φέρνουν σε απόσταση αναπνοής από το πρόβλημα. Τελικά, ο φωτογράφος ακόμα και στο ρεπορτάζ ή το documentary ‘βγάζει’ και τα δικά του βιώματα στα κάδρα του;
Αυτό που αποκαλούμε φωτογραφία ντοκουμέντου, φωτορεπορτάζ ή γενικότερα το κομμάτι της παραγωγής εικόνων με κοινωνικό πρόσημο, απαιτούν μια -μάλλον νομοτελειακά προερχόμενη από την φύση του ίδιου του μέσου- προσέγγιση που οφείλει να είναι ενεργητική. Σαν πράξη εισόδου προϋποθέτουν μια “εισβολή”. Εμείς, ως φωτογράφοι, παραμορφώνουμε το χώρο και την ηρεμία του αντικειμένου που θέλουμε να φωτογραφίσουμε. Όλα αυτά πριν καν τραβηχτεί η πρώτη φωτογραφία. Αυτομάτως, ο φωτογράφος σαν υποκείμενο, παίρνει έναν ρόλο παρεμβατικό, επηρεάζοντας συστηματικά το αντικείμενό του. Αυτή η παρέμβαση ξεπερνάει τα στενά πλαίσια της δημιουργίας εικόνων. Φτάνει μάλλον αρκετά εύκολα σε μια αλληλεπίδραση με κοινωνικό πρόσημο, μιας και δημιουργεί μια σχέση εξουσίας. Ο φωτογράφος θεωρείται πολλές φορές ως ο “οραματιστής“, ο οποίος έχει αναγνωριστεί ως κάτοχος μιας ιδιαίτερης ευαισθησίας, ως ένα ιδιαίτερο είδος εικονολήπτη, του οποίου η επιλογή του κάδρου προσδίδει επιπλέον εξουσία και αξιοπιστία στην εικόνα.
Orestis Seferoglou – Unsettled Territory
Εργάζεσαι σε περιοδικά, δουλεύεις με αναθέσεις αλλά και πάνω σε δικά σου projects , Uniformity, Un–settled–territory (Νέοι Έλληνες Φωτογράφοι/APhF:16), Abtahaap στη Doha “Abtahaap” (main / APhF:17) κ.α
Είναι ο ‘ίδιος Ορέστης’ και στις δύο καταστάσεις ή μπορείς και διαφοροποιείς τη φωτογραφική σου ΄ταυτότητα’ ανάλογα με το ύφος της δουλειάς;
Είναι σίγουρα δύο διαφορετικά πράγματα και άρα χρήζουν διαφορετικής αντιμετώπισης όσον αφορά την φωτογραφική προσέγγιση. Μην ξεχνάμε ότι άλλη “ελευθερία” έχεις όταν δουλεύεις ένα δικό σου project και τελείως άλλους προορισμούς όταν σου αναθέτουν μια φωτογραφική δουλειά. Σε μεγάλο ποσοστό όμως είμαι ο ίδιος φωτογράφος. Διαφοροποιώ την φωτογραφική μου προσέγγιση όταν απαιτείται από την συγκεκριμένη ανάθεση, χωρίς όμως να χάνω το προσωπικό μου ύφος σε μεγάλο βαθμό. Αλλιώς θα γίνω χειριστής φωτογραφικού εξοπλισμού. Γιατί να μου αναθέσει κάποιος μια δουλειά αν δεν θέλει και στοιχεία της ματιάς μου; Στους σοβαρούς και σημαντικούς φωτογράφους που βλέπουμε και θαυμάζουμε τις δουλειές τους, μπορούμε να διακρίνουμε παντού στοιχεία (έστω και καλά κρυμμένα μερικές φορές) του ποιοι είναι.
Στόχος μου, ιδίως στο κομμάτι του φωτορεπορτάζ, είναι να μπορώ να “συνδέω” θέματα που με αφορούν και προσωπικά, ώστε να μπορώ να συνδυάζω τις αναθέσεις μου με την παραγωγή και προσωπικών σειρών την ίδια στιγμή. Ή έστω το ένα να τροφοδοτεί το άλλο και αντίστροφα.
Orestis Seferoglou – ABTAHAAP
Orestis Seferoglou – Call It Home
Εικόνες σου από μια πρόσφατη ανάθεση για το HumanRights360 έγιναν βιβλίο που εκδόθηκε πριν λίγες μέρες. Μίλησέ μας για αυτή τη συνεργασία σας με το HumanRights360 και την έκδοση. Είναι ο καλύτερος τρόπος προβολής των φωτογραφιών τα βιβλία;
Η φωτογραφία πραγματώνεται στο μέγιστό της μέσα από τα βιβλία και όταν η εικόνα μπαίνει μέσα σε σελίδες χαρτιού. Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τρόπο προβολής. Το βιβλίο μένει στο πέρασμα των χρόνων και σε αυτό μπορούμε να επανερχόμαστε όταν και όποτε νιώσουμε την ανάγκη.
Μαζί με την ομάδα της HumanRights360, θέλαμε να αναδείξουμε την κατάσταση που επικρατεί σε βασικά νησιά υποδοχής προσφύγων, τρία χρόνια μετά το αποκορύφωμα της προσφυγικής κρίσης. Στόχος μας ήταν να επικεντρωθούμε στα παιδιά και την έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας μεταξύ των ντόπιων και των προσφύγων που ζουν είτε πλέον μόνιμα είτε περιμένουν να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς την Δυτική Ευρώπη.
Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτή τη συνεργασία και για το τελικό αποτέλεσμα. Σαν φωτογράφος είχα απόλυτη ελευθερία για το πως θα δημιουργήσω το συγκεκριμένο πρότζεκτ (πάντα με γνώμονα ότι προορίζεται για μια έκδοση). Μέσα από τα πορτρέτα τους, προσπάθησα να τους τοποθετήσω μπροστά στον αναγνώστη ως αυτόνομους πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας. Εξάλλου, σε πολλές περιπτώσεις, όσα έχουν βιώσει ή αναγκάζονται να πράττουν καθημερινά είναι πολύ περισσότερα από αυτά που αναλογούν στην ηλικία τους. Ήταν η πρώτη φορά που ως επαγγελματίας φωτογράφος είχα βασικό πρωταγωνιστή των εικόνων μου τα παιδιά. Κάτι που με έκανε να επαναπροσδιορίσω τη στάση και την προσέγγισή μου απέναντί τους.
Μπορείτε να κατεβάσετε το photobook εδώ
Orestis Seferoglou- Call It Home
Orestis Seferoglou – Call It Home
Σου αρέσει να ολοκληρώνεις τα projects σου. Να βάζεις μια τελεία και να προχωράς παρακάτω. Ποιο είναι αυτή την περίοδο το εν εξελίξει φωτογραφικό σου project;
Τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον οι επαρχιακές περιοχές σε κοντινή απόσταση από το Λεκανοπέδιο και ιδίως εκείνες που παρουσιάζουν έντονη βιομηχανική ανάπτυξη. Θα μπορούσαμε να τις ονομάσουμε και περιαστικές με την ευρύτερη έννοια. Στην διάρκεια της αναζήτησης τέτοιων τόπων, ξεκίνησα να επισκέπτομαι την περιοχή της Κοπαΐδας, λίγο έξω από την Θήβα. Εκεί υπάρχει ένα από τα μεγαλύτερα ενεργά και ανοιχτά μεταλλεία της Νοτίου Ελλάδας και ταυτόχρονα ένα βασικό δείγμα βιομηχανικής οικιστικής ανάπτυξης των δεκαετιών 60-70, του γνωστού και ως “Ελληνικό Οικονομικό Θαύμα”. Με ενδιαφέρει το πώς είναι αυτές οι περιοχές τώρα, 10 χρόνια μετά το σύγχρονο ελληνικό “great depression’. Μέρος αυτής της θεματικής, λοιπόν, είναι και το project “The Red Island” που δουλεύω αυτόν τον καιρό. Το σκέφτομαι ως το πρώτο μέρος μια γενικότερης δουλειάς πάνω σε αυτή την θεματική. Είναι ένα project που ακόμα δεν του έχω δώσει σαφές χρονικό όριο.
Orestis Seferoglou – The Red Island (ongoing project)
Orestis Seferoglou – The Red Island (ongoing project)
Ανήκεις στη νέα γενιά φωτογράφων που προσπαθούν να ακολουθήσουν τα μονοπάτια μιας πιο σύγχρονης ματιάς/άποψης. Πώς βλέπεις αυτή τη νέα γενιά της ελληνικής φωτογραφίας; Υπάρχει στην Ελλάδα διέξοδος για προβολή και αναγνώριση;
Στην Ελλάδα την τελευταία 15ετία η σύγχρονη φωτογραφία έκανε άλματα προς τα μπροστά. Φυσικά, με αυτό το γνωστό σύνδρομο του ετεροχρονισμού σε σχέση με το τι γινόταν στο εξωτερικό. Πλήρωσε τις παρωπίδες που της είχαν βάλει τις προηγούμενες δεκαετίες, κυρίως στο κομμάτι της εκπαίδευσης και της γενικότερης νοοτροπίας.
Έκανε όμως άλματα και έτσι έχουν βγει εξαιρετικά σημαντικοί σύγχρονοι φωτογράφοι σε όλο το φάσμα της φωτογραφίας. Είναι μια γενιά που είναι ανοιχτή στο να φτάσει το μέσο της φωτογραφίας πέρα από τα κλασικά του όρια, να δοκιμάσει νέα πράγματα, να τολμήσει διαφορετικές προσεγγίσεις και φυσικά να συνδυάσει νέα μέσα και νέες τεχνολογίες. Πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή η ελληνική φωτογραφία βρίσκεται κοντά στο απόγειό της και ίσως γι’ αυτό είναι πιο επίκαιρο και πιο κρίσιμο από ποτέ να μπορέσει όλη αυτή η δημιουργικότητα να βγει προς τα έξω, να προβληθεί και να αναγνωριστεί. Κεντρικά και όχι με πυροτεχνήματα. Υπάρχει δομημένη σύγχρονη ελληνική φωτογραφία, με δική της ταυτότητα, αναγνωρισμένους και σημαντικούς εκφραστές της και πληθώρα νέων ιδεών.
Ο Ορέστης Σεφέρογλου γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και κατοικεί, το 1990.
Έχει παρακολουθήσει σειρά Workshops και Masterclassesμε κορυφαίους φωτογράφους από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Μεταξύ αυτών είναι ο Todd Hido, ο Anders Petersen, ο Chris Morris, ο Davide Monteleone, o Παύλος Φυσάκης, ο Καμιλό Νόλλας και σε συνεργασία με διεθνή ινστιτούτα φωτογραφίας όπως το ICP της Νέας Υόρκης.
Το 2014 συμμετείχε στο διάρκειας 7 μηνών, διεθνές Masterclass του φωτογραφικού πρακτορείου VII Photo στο Μιλάνο.
To 2017 συμμετείχε στο Εργαστήριο Καλλιέργειας και Ανάπτυξης Φωτογραφικού Πρότζεκτ “Dust Breeding” στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ) με εισηγητές τον Γιώργο Καραηλία και τον Γιώργο Πρίνο.
Από το 2013 μεγάλο μέρος της φωτογραφικής του δουλειάς έχει επικεντρωθεί στην προσφυγική κρίση και τη ζωή των μεταναστών στην Ελλάδα.
Έχει δουλέψει ως μόνιμος φωτογράφος για την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ και το περιοδικό ΕΨΙΛΟΝ.
Επίσης φωτογραφίες και ρεπορτάζ του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα ελληνικά και ξένα περιοδικά όπως τα ΒΗΜΑgazino, ΜΕΤΡΟ, Die Welt BLAU Magazin, Die Dame, WOZ.
Συνεργάζεται με το πρακτορείο SOOC και το VICE Greece, όπως επίσης και με τα περιοδικά Κ, Γαστρονόμος και το Aegean Airlines BLUE Magazine.
Παράλληλα δουλεύει σε φωτογραφικά πρότζεκτ σε συνεργασία με ελληνικές και διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις όπως οι CARE, SolidarityNow, HumanRights360.
Το φωτογραφικό του έργο έχει παρουσιαστεί σε πολυάριθμες εκθέσεις και φεστιβάλ όπως στα Athens Photo Festival, Medphoto Mediterranean Photography Festival, Docfield Barcelona, Menontrenuno Sardinia, Festival Territories en ImagesParis, Kythera Photographic Encounters, TEDxAthens, The Hunt Museum. LSE, King’s College.
Το 2016 προτάθηκε για το ετήσιο World Press Photo Joop Swart Masterclass.
Το 2018 συμμετείχε ως ομιλητής στο TEDxPanteionUniversity παρουσιάζοντας την φωτογραφική του δουλειά.
