Όλια Πασπαλάκη: “Ιδανικά, θα ήθελα οι θεατές της ζωής μου να νιώθουν βαθιά συναισθήματα κοιτάζοντας τις εικόνες μου”
Η Όλια Πασπαλάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Σπούδασε θέατρο, κινηματογράφο και φωτογραφία, ενώ έχει δουλέψει και ως ηθοποιός στην Αθήνα.
Όλια, πότε ξεκίνησε το “ταξίδι” σου στη φωτογραφία;
Πρέπει να ήταν το 2006, πριν από 11 χρόνια περίπου, όταν ακόμα έμενα στην Αθήνα κι είχα ένα φίλο, ο οποίος είχε ένα blog, στο οποίο μεταξύ άλλων, ανέβαζε που και που και καμία φωτογραφία…(ξέρεις από αυτά που ήταν στην μόδα τότε, τα λίγο απ’ όλα). Ένα πρωί, λοιπόν, χαζεύοντας το blog του, έπεσα πάνω σε μια φωτογραφία από μια εγκαταλελειμμένη παιδική χαρά, τραβηγμένη μια βροχερή μέρα. Την κοίταζα για ώρες επί μέρες, χωρίς να μπορώ να καταλάβω το γιατί, και κάθε φορά ένιωθα ένα σφίξιμο στο στομάχι και κάπως άβολα, αλλά συνέχιζα να την κοιτώ… Η φωτογραφία αυτή ήταν η αφορμή που με έσπρωξε να πάρω, λίγους μήνες αργότερα, μια φωτογραφική μηχανή. Την αιτία ή μάλλον τις αιτίες τις ανακαλύπτω ακόμα.
Ποια δύναμη σε παρακίνησε στο να θες να “εγκλωβίσεις” κάποιες στιγμές σε κάδρα;
Στην περίπτωση μου, δεν νομίζω ότι ταιριάζει αυτό. Οι φορές που κατάφερα να ‘εγκλωβίσω στιγμές σε κάδρα΄ νομίζω είναι ελάχιστες!! Τα κάδρα μου πρώτα τα φαντάζομαι και μετά ξεκινώ την σκηνοθεσία, δεν αφήνω τίποτα στην τύχη! Η φωτογραφία υπάρχει ήδη στο μυαλό μου, μέρες ή και μήνες πριν. Πραγματικά θαυμάζω πολύ όσους καταφέρνουν να «εγκλωβίσουν» στιγμές… Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να το κάνω και εγώ, αλλά μάλλον απέτυχα! Τι να κάνουμε, δεν είναι όλοι για όλα!
Γράφεις στο site σου ότι “Κάθε πρόσωπο και κάθε σώμα κουβαλάει την ιστορία του”. Ποιες ιστορίες ελκύουν την Όλια και ποιες είναι οι προσδοκίες σου από τους θεατές των εικόνων σου;
Μάλλον οι ιστορίες που μοιάζουν με τις δικές μου! Μέσω της φωτογραφίας κάνω την ψυχοθεραπεία μου. Όλα μου τα πρότζεκτ έχουν ένα καθαρά αυτοβιογραφικό χαρακτήρα. Είναι οι σκέψεις μου, οι φόβοι μου, οι αναμνήσεις μου, ό,τι θέλω να ξεχάσω κι ό,τι θέλω να κρατήσω για πάντα. Νομίζω θα ήταν κάπως αλαζονικό και εγωκεντρικό να προσδοκώ από τους θεατές της ζωής μου να νιώθουν βαθιά συναισθήματα κοιτάζοντας τις εικόνες μου…αυτό είναι που θα ήθελα ιδανικά…τώρα το αν το πετυχαίνω, σίγουρα δεν είμαι εγώ η αρμόδια να το απαντήσω.
Δουλεύεις κάποια projects π.χ. “Absentees” και “Craving body”. Πώς ξεκινάει ένα έργο ως σκέψη, πώς προσεγγίζεις τους ανθρώπους;
Αυτά που μου συμβαίνουν, αυτά που με απασχολούν είναι η αρχή για όλα. Είναι άλλοτε μικρότερες και άλλοτε μεγαλύτερες αφορμές, που μου δημιουργούν την ανάγκη να μιλήσω για μια κατάσταση την οποία βιώνω ή βίωσα στο παρελθόν. Για παράδειγμα το “Absentees” είναι ένα πρότζεκτ, το οποίο ξεκίνησε, ως ιδέα, όταν «έφυγε» ο μπαμπάς μου.
Είναι ένα πρότζεκτ που έχει και έναν λίγο «ντοκιμαντερίστικο» χαρακτήρα, αν σκεφτείς ότι όλες οι γυναίκες που φωτογραφήθηκαν γι’ αυτό βιώνουν στα αλήθεια την απώλεια δικών τους ανθρώπων. Τώρα, το πώς πείθονται όλες αυτές οι γυναίκες, πραγματικά, παραμένει και για μένα ένα μυστήριο…δεν ξέρω…μάλλον με αγαπάνε πολύ, με εμπιστεύονται και δεν μπορούν με τίποτα να μου πουν όχι!!!
Πόσο έχουν επηρεάσει οι σπουδές και η ενασχόλησή σου με το θέατρο τον τρόπο που προσεγγίζεις τις εικόνες σου;
Μα οι εικόνες μου ενέχουν μέσα τους το θεάτρο! Η φωτογραφία, για μένα, είναι σκηνοθεσία και η σκηνοθεσία είναι φωτογραφία. Όπως και η μουσική είναι σκηνοθεσία και μπορεί να γίνει και φωτογραφία. Οι τέχνες επικοινωνούν, τα όρια μεταξύ τους είναι ισχνά, σχεδόν αόρατα. Μήπως, τελικά, αυτά τα όρια δεν υπάρχουν; Μήπως τα δημιουργήσαμε εμείς οι άνθρωποι για να καλύψουμε την ανάγκη για εξειδίκευση; Την ανάγκη μας να δημιουργούμε σύνολα; Ομάδες και υποομάδες; Η τέχνη, με τις διαφορετικές μορφές της, μπορεί να προέλθει απ’ όλους, μας αφορά όλους κι αλίμονό μας αν κάποια στιγμή συμβεί το αντίθετο!
Δε βρίσκει κανείς εύκολα κάδρα σου χωρίς ανθρώπους. Ποια δυναμική προσφέρει στη φωτογραφία η ανθρώπινη παρουσία;
Οι φωτογραφίες μου στηρίζονται στην ανθρώπινη παρουσία ή καλύτερα όταν υπονοείται η έλλειψή της. Οι χωρισμοί, οι αποχωρισμοί, οι γυρισμοί και φυσικά ο θάνατος, αχ αυτός ο θάνατος (κυριολεκτικά και μεταφορικά)…είναι τα θέματα που με ελκύουν περισσότερο! Πώς είναι, λοιπόν, δυνατόν απ’ όλες αυτές τις καταστάσεις να αφαιρέσεις τον άνθρωπο;
Υπάρχουν συναισθήματα στη φωτογραφία ή καταφέρνει τελικά να τα “σκεπάσει” ο ρεαλισμός;
Έλα μου ντε…αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ χρόνια τώρα, όσα χρόνια σκηνοθετώ τα κάδρα μου!
Πότε επιλέγεις να μας δείξεις έγχρωμα και πότε ασπρόμαυρα κάδρα. Με ποια στοιχεία επιλέγεις αν η αφαίρεση ή μη του χρώματος θα συνοδεύσουν ένα κάδρο σου;
Νομίζω αυτό γίνεται εντελώς διαισθητικά. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι με το ασπρόμαυρο πιστεύω πως η παραγωγή συναισθημάτων είναι ευκολότερη υπόθεση. Το χρώμα πολλές φορές συναγωνίζεται το συναίσθημα σε μια φωτογραφία και κάπου εκεί ο θεατής μπερδεύεται. Έτσι, θέλοντας να δημιουργήσω συναισθήματα και μόνο αυτό, αφαιρώ πολύ συχνά το χρώμα…ελπίζοντας κάθε φορά να μην έπεσα στην παγίδα αυτής της ευκολίας του ασπρόμαυρου!
Ποιο είδος φωτογραφίας προτιμάς ως θεατής; Υπάρχουν φωτογράφοι που θαυμάζεις;
Προτιμώ την φωτογραφία που δημιουργεί συναισθήματα. Κάθε φωτογραφία που με κάνει να σταθώ λίγο παραπάνω σε αυτήν, κάθε φωτογραφία που με κάνει να σκεφτώ και ίσως να δακρύσω κιόλας. Έχω δακρύσει αρκετές φορές με φωτογραφία και όχι δεν ήταν φωτογραφίες ρεπορτάζ η αφορμή (όπως εκείνη η παιδική χαρά που προανέφερα). Δεν δίνω σημασία στην κατηγοριοποίηση, αν είναι φωτογραφία δρόμου ή πορτρέτο…για μένα είναι το ίδιο, άλλωστε όπως θα κατάλαβες, οι κατηγοριοποιήσεις δεν με εκφράζουν. Θαυμάζω πολλούς άλλους καλλιτέχνες γενικά, μέσα σ’ αυτούς και φωτογράφους οι οποίοι σίγουρα έχουν υποσυνείδητα επηρεάσει το έργο μου, παρ’ όλα αυτά πιστεύω πως όλοι έχουμε τις καλές και τις κακές φωτογραφικές μας στιγμές, ακόμα κι αυτοί που θαμάζω, ακόμα κι οι καλύτεροι!
Τελικά, ποια εσωτερική σου ανάγκη βρίσκει διέξοδο στο φωτογραφικό φακό;
Όλες μα όλες!!!
Σ’ ευχαριστώ πολύ, Όλια. Καλή φωτογραφική συνέχεια!
Η Όλια ζει και εργάζεται στην πόλη του Ηρακλείου ως εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού σε σχολεία του νομού. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις φωτογραφίας στο Ηράκλειο και τα Χανιά. Το 2016, στον ετήσιο διαγωνισμό του Photometria Festival, η συμμετοχή της επιλέχθηκε ανάμεσα στις 25 καλύτερες και ταξίδεψε σε 13 διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας και 3 του εξωτερικού.
Το προσωπικό site της http://oliapaspalaki.com, το προφίλ της στο Facebook https://www.facebook.com/olia.paspalaki και το Instagram https://www.instagram.com/oliapaspalaki
