Nathalie Bauer – Ως φωτογράφος, ανέκαθεν με γοήτευε ο τρόπος με τον οποίο η φωτογραφία εγκλωβίζει τον χρόνο
Η La Disparition της φωτογράφου Nathalie Bauer είναι μια εικαστική και εννοιολογική εξερεύνηση της γαλλικής ταυτότητας και της συλλογικής μνήμης, η οποία υφαίνει δύο φαινομενικά αντιφατικά γεγονότα του 2018: την Εβδομάδα Μόδας του Παρισιού και τις διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων. Μέσα από σειρές φωτογραφιών και κειμένων που λειτουργούν ως μορφή και αντι-μορφή του ίδιου φαινομένου, το βιβλίο εξετάζει αυτά τα γεγονότα ως την συλλογική αναπαράσταση του κύκλου του χρόνου.
Αυτή η υβριδική έκδοση συνδέει επαναλαμβανόμενα μοτίβα -επιδείξεις μόδας, πυκνά πλήθη, σύμβολα εξουσίας στον δημόσιο χώρο, τη στήλη Vendôme, πολυτελή καταστήματα- ώστε να διερευνήσει τις ρίζες της οργής και της επανάστασης. Αντλώντας από τη λογοτεχνία των εξεγέρσεων του 19ου αιώνα και την κεντρική της ιδέα για την «Αιώνια Επιστροφή του Ίδιου», εξετάζει πώς η εξουσία ασκείται, αμφισβητείται και καθίσταται ορατή, ή αόρατη.
Πρόκειται για ένα υβριδικό αντικείμενο: ένα βιβλίο κρυφά ραμμένο μέσα σε ένα άλλο βιβλίο, με σελίδες κειμένου που αποκρύπτουν και αποκαλύπτουν εικόνες. Αυτή η δομή αντηχεί την έννοια των φωσφοριζέ γιλέκων που φορούν άνθρωποι οι οποίοι αισθάνονται αόρατοι, ενώ παράλληλα ασκεί μια κοινωνική κριτική στη δύναμη της βιομηχανίας μόδας να ιδιωτικοποιεί τον δημόσιο χώρο και να αποικίζει τη συλλογική φαντασία.
Το κομβικό σημείο ανάμεσα στις δύο σειρές εικόνων και τις δύο αλληλένδετες αφηγήσεις, που δίνουν φωνή στις γυναίκες κατά τη διάρκεια αυτών των γεγονότων, είναι η Vendôme: ταυτόχρονα η εμβληματική παριζιάνικη πλατεία και μια μικρή επαρχιακή πόλη. Εδώ η γεωγραφία και ο συμβολισμός καταρρέουν.
Η κατασκευή του βιβλίου -χωρίς κόλλα, μόνο χαρτί κομμένο, διπλωμένο και ραμμένο- είναι παρόμοια με την κατασκευή ρούχων. Η ραφή της βιβλιοδεσίας παραπέμπει στην αόρατη εργασία της ραπτικής, η οποία συχνά εκτελείται από γυναίκες. Η χειροκίνητη συναρμολόγηση του κειμένου διαταράσσει τη σειρά των εικόνων, εισάγοντας έναν ακανόνιστο ρυθμό που αντιστέκεται στην παθητική θέαση.
Όλες οι σελίδες είναι τυπωμένες στο ίδιο χαρτί· δεν υπάρχει προκαθορισμένο «εξώφυλλο», γεγονός που αντανακλά μια άρνηση να επιβληθούν ιεραρχίες στις εικόνες της δημόσιας σφαίρας. Το βιβλίο κυκλοφορεί σε δύο εκδόσεις: μια δεμένη και μια άδετη. Στην άδετη έκδοση, το κείμενο και οι εικόνες μπορούν να αναδιαταχθούν ελεύθερα από τον αναγνώστη.
Με αφορμή το project / βιβλίο, το photologio και η συντάκτης Αθηνά Αλκίνη προσέγγισε τη φωτογράφο και συνομιλεί μαζί της …
Nathalie Bauer
Οι εγκαταλειμμένοι δημόσιοι χώροι μας αποκαλύπτουν περισσότερα για την παρουσία ή για την απουσία;
Οι δύο παράλληλες σειρές εικόνων στο La Disparition αφορούν το θέμα της δυαδικότητας. Η πρώτη σειρά δείχνει άδειους εσωτερικούς χώρους μετά από την ολοκλήρωση επιδείξεων μόδας — εικόνες που έρχονται μετά από αυτές που συνήθως μας παρουσιάζονται. Αυτό που μένει είναι τα ίχνη των γεγονότων: σωροί από πλαστικές καρέκλες, άδειες κρεμάστρες, στοιχεία που αποκαλύπτουν πως αυτοί οι χώροι είχαν προσωρινά δεσμευτεί για τις επιδείξεις. Αυτή η οπτική απουσία μιλά περισσότερο για τον εκτοπισμό παρά για οτιδήποτε άλλο. Το συμβολικό κεφάλαιο γίνεται αισθητό: διάσημα brands οργανώνουν σόου σε εμβληματικά κτίρια, με γνωστά VIP ως θεατές. Οι αμέτρητες εικόνες που παράγονται από αυτά τα γεγονότα συσσωρεύονται, ενισχύοντας την ορατότητα και την πολιτισμική ισχύ των ήδη κυρίαρχων μονάδων.
Nathalie Bauer
Στο La Disparition, η πόλη εμφανίζεται αμέσως μετά από ένα γεγονός, άδεια, παγωμένη και ανεσταλμένη. Τί σε ελκύει στην “επόμενη ημέρα” και όχι στο ίδιο το γεγονός;
Μερικές από τις εικόνες στο La Disparition τραβήχτηκαν κατά τις διαδηλώσεις των «Κίτρινων Γιλέκων», καθώς βρισκόμουν μέσα στο πλήθος. Για μένα, η φωτογραφία υπήρξε πάντα περισσότερο αφορμή για να πάω και να δω, παρά μέσο απόδειξης ή μαρτυρίας. Δούλεψα για ένα μεγάλο διάστημα ως φωτορεπόρτερ ειδήσεων, χωρίς όμως ποτέ να πειστώ πλήρως ότι η φωτογραφία, τουλάχιστον από μόνη της, είναι αποτελεσματικό μέσο ενημέρωσης.
Έτσι, κατά τις διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων, στόχος μου ήταν να απομακρυνθώ από τα στερεότυπα του φωτορεπορτάζ, όπου οι ίδιες οπτικές φόρμες επαναλαμβάνονται αδιάκοπα, ανεξαρτήτως γεγονότος: μάσκες και πέτρες εναντίον της αστυνομίας, ή στιγμιότυπα φθοράς του δημόσιου χώρου, εικόνες που κυκλοφόρησαν ευρέως τότε, επισκιάζοντας, κατά την άποψή μου, τα δίκαια αιτήματα και την οργή του κινήματος.
Αντί γι’ αυτά, προσπάθησα να αποστασιοποιηθώ από τη συνηθισμένη αφήγηση. Φωτογράφισα το πλήθος με φλας, υποεκθέτοντας το φόντο, ώστε μόνο μικρές φωτεινές “πινελιές” να αναδύονται σε ένα σχεδόν σκοτεινό περιβάλλον. Το αποτέλεσμα αφορά περισσότερο την ατμόσφαιρα παρά τη δράση, την αμφισημία παρά την καθαρότητα.
Όσον αφορά τις εικόνες των άδειων χώρων μετά τις επιδείξεις μόδας, επέλεξα σκόπιμα να φωτογραφίσω σε στιγμές που δεν φωτογραφίζονται, μετά το σόου, σε αντίθεση με τις εξαιρετικά καταγεγραμμένες επιδείξεις. Για εμένα, αυτές οι εικόνες αποτελούν το αληθινό backstage του θεάματος. Αποκαλύπτουν κομμάτια από την κρυμμένη εργασία και τις δομές εξουσίας που βρίσκονται σε λειτουργία, στοιχεία που κάθε φωτορεπόρτερ θα έπρεπε να επιδιώκει να φέρει στο φως.
Nathalie Bauer
Τι ερωτήματα ελπίζεις να θέσεις σχετικά με το ποιοι καθίστανται ορατοί στο αστικό τοπίο και ποιοι παραμένουν αόρατοι;
Ολόκληρο το νόημα του βιβλίου, για μένα, είναι να αντιστρέψω, με τα δικά μου μέσα, τις κυρίαρχες αφηγήσεις γύρω από δύο έντονα διαμεσολαβημένα γεγονότα: την Εβδομάδα Μόδας στο Παρίσι και τις διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων. Το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων γεννήθηκε από την επιθυμία να γίνουν ορατοί στο δημόσιο χώρο, όμως γρήγορα χαρακτηρίστηκε ως βίαιο, τυφλά καταστροφικό, μια σύγχρονη λαϊκή εξέγερση. Ταυτόχρονα, η Εβδομάδα Μόδας στο Παρίσι παρουσιάζεται ως μια χαρούμενη, καλλιτεχνική γιορτή, αδιάκοπα φωτογραφημένη και επαινεμένη από τα ΜΜΕ. Γεννά εξαιρετικά θετική κάλυψη, συχνά περιγραφόμενη ως πρωτοποριακή ή ακόμη «ιστορική».
Αυτό που προσπάθησα να δείξω είναι ότι το πλήθος των Κίτρινων Γιλέκων ήταν, στην πραγματικότητα, οπτικά εντυπωσιακό, σχεδόν όμορφο, με τα φωτεινά κίτρινα γιλέκα να κινούνται στο παρισινό τοπίο. Αυτές ήταν σκηνές που σπάνια πλαισιώνονταν με αυτόν τον τρόπο. Οι διαδηλώσεις αυτές δεν ακολούθησαν τις συνηθισμένες «εξουσιοδοτημένες» διαδρομές των γαλλικών κινητοποιήσεων, που, όπως γνωρίζετε, είναι σχεδόν εθνικό έθιμο! Πάντα υπάρχει, και συνήθως ακολουθείται, η ίδια πεπατημένη, αστυνομικώς εγκεκριμένη.
Τα Κίτρινα Γιλέκα τα διέσπασαν όλα αυτά. Έσπασαν τους κανόνες, γνήσια και αυθόρμητα, από τα θεμέλιά τους. Όχι ως παράσταση οργανωμένη από μία από τις πιο ισχυρές βιομηχανίες του κόσμου, όπως η μόδα. Σκοπός μου ήταν να αποκαταστήσω ένα αίσθημα αξιοπρέπειας, αξιοπιστίας, ακόμη και ομορφιάς σε ένα κίνημα που στη μεγάλη του πλειονότητα δαιμονοποιήθηκε από τον Τύπο. Αντίθετα, η Εβδομάδα Μόδας εμφανίζεται ως ένα αυστηρά ελεγχόμενο τελετουργικό: τα ίδια γεγονότα, στους ίδιους εμβληματικούς χώρους, στο ίδιο προβλέψιμο πρόγραμμα.
Nathalie Bauer
Σε πολλές εικόνες, τα κτίρια φαίνεται να απορροφούν την ένταση του τι έχει συμβεί, είτε πρόκειται για διαδηλώσεις, αίγλη του κόσμου της μόδας, παρουσία αστυνομίας ή ανθρώπινη απουσία. Πιστεύεις ότι το δομημένο περιβάλλον διατηρεί μνήμη;
Αυτή είναι μια υπέροχη ερώτηση. Στην πραγματικότητα, η ιδέα να ενώσω αυτές τις δύο σειρές σε ένα ενιαίο βιβλίο, αν και δεν δημιουργήθηκαν αρχικά με αυτόν τον σκοπό, προέκυψε από το γεγονός ότι τόσο οι διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων όσο και οι Εβδομάδες Μόδας πραγματοποιούνταν στους ίδιους χώρους. Συγκεκριμένα, γίνονταν στο λεγόμενο «Χρυσό Τρίγωνο» του Παρισιού (Le Triangle d’Or), ένα μέρος πολυεπίπεδα γεμάτο συμβολισμούς: ιστορικά μνημεία, πολυτελείς μπουτίκ, κυβερνητικά κτίρια, το Μέγαρο των Ηλυσίων όπου διαμένει ο πρόεδρος. Το βρίσκω πολύ περίεργο, και ενδεικτικό, ότι σύμβολα δημοκρατίας και πολιτικής εξουσίας αφ’ ενός, και οικονομικής και συμβολικής ισχύος αφ’ ετέρου, συγκεντρώνονται σε αυτή τη μοναδική περιοχή. Λέει πολλά για τη γαλλική ταυτότητα.
Ο κεντρικός άξονας του βιβλίου περιστρέφεται γύρω από τη διττή έννοια της «Vendôme»: αφ’ ενός η Πλατεία Vendôme στο Παρίσι, στην καρδιά του Χρυσού Τριγώνου, και αφ’ ετέρου η μικρή επαρχιακή πόλη Vendôme, σχετικά άγνωστη, όπου ένας μεγάλος οίκος μόδας αγόρασε το κύριο ιστορικό κτίριο για να στεγάσει το ατελιέ του, ακριβώς την περίοδο των διαδηλώσεων των Κίτρινων Γιλέκων. Αυτή η σύμπτωση ήταν υπερβολικά εντυπωσιακή για να μην ενσωματωθεί στην αφήγηση. Μου έδωσε την ιδέα για το συνοδευτικό κείμενο, έναν τρόπο να συνδέσω πιο σαφώς αυτά τα δύο γεγονότα.
Στο τέλος του βιβλίου, όλα συγκλίνουν στην Πλατεία Vendôme, έναν χώρο που φιλοξενεί όχι μόνο πολυτελείς μπουτίκ αλλά και το Υπουργείο Δικαιοσύνης, όπου συγκεντρώθηκαν τα Κίτρινα Γιλέκα κατά τις πρώτες διαδηλώσεις. Η στήλη στο κέντρο της πλατείας, που ανεγέρθη αρχικά από τον Ναπολέοντα, καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε μετά την Commune, έχει γίνει για μένα σύμβολο της αναπόφευκτης αποτυχίας της επανάστασης. Οι εβδομάδες μόδας και οι διαδηλώσεις λειτουργούν σχεδόν όπως τα συλλογικά τελετουργικά. Μέσα από αυτά, επανενεργοποιούμε τα μνημεία — εκτελούμε, αντιστεκόμαστε ή ενισχύουμε την εξουσία. Καταστρέφουμε και ξαναχτίζουμε. Δίνουμε νόημα σε αυτούς τους χώρους ξανά και ξανά. Έμπνευση άντλησα από τη λογοτεχνία του 19ου αιώνα που αφορούν την εξέγερση, ιδιαίτερα από τα κείμενα του Louis-Auguste Blanqui, ο οποίος στο έργο Eternity by the Stars, καταλήγει στο ότι οι επαναστάσεις πρέπει πάντα να γίνονται, ακόμη κι αν είναι καταδικασμένες να αποτύχουν, ακόμη κι αν στο τέλος είναι μάταιες.
Αυτό που μένει είναι ο τόπος· ο χρόνος δεν υπάρχει, τουλάχιστον όχι ο γραμμικός χρόνος όπως τον αντιλαμβανόμαστε, είναι κυκλικός, η Αιώνια Επιστροφή του Ίδιου. Είναι πολύ τραγικό. Όπως είπε ο Mallarmé σε ένα στίχο που πάντα με συνόψιζε, αινιγματικός, αλλά ταυτόχρονα καθέλκει την ουσία: «ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΘΑ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ/ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ Ο ΤΟΠΟΣ/ ΕΚΤΟΣ ΙΣΩΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΠΛΕΙΑΔΑ.»
«Πλειάδα» ή «Αστερισμός» (constellation) ήταν, στην πραγματικότητα, ο προσωρινός τίτλος του έργου μου για μεγάλο διάστημα.
Nathalie Bauer
Ποιο οπτικό λεξιλόγιο σου επιτρέπει να διατηρείς την ομορφιά και την κριτική στο ίδιο κάδρο;
Η χρήση μιας απαλής παλέτας, ή ακόμη και σκιών και πεσμένων τόνων, δημιουργεί μια ανήσυχη, διαταραγμένη ατμόσφαιρα και μια σκόπιμη αμφισημία, ενώ η οπτική επανάληψη μοτίβων -πλαστικές καρέκλες, μεταλλικές κρεμάστρες, αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες- αντηχεί την ιδέα του τελετουργικού και της δομής. Οι εικόνες καταγράφουν περισσότερο τον χώρο παρά το γεγονός, σηματοδοτώντας μια μετατόπιση από το παραδοσιακό φωτορεπορτάζ. Το La Disparition μιλάει σε μια ήσυχη, στοιχειωτική οπτική γλώσσα, περισσότερο ηχώ παρά δήλωση, περισσότερο υπαινιγμός παρά τεκμηρίωση.
Nathalie Bauer
Υπάρχει κάτι σχεδόν ανακριτικό στη δουλειά σου, σαν ο θεατής να φτάνει πολύ αργά, αλλά να πρέπει ακόμη να συνθέσει την ιστορία. Σε ενδιαφέρει η σχέση ανάμεσα στην τεκμηρίωση και την ερμηνεία;
Απολύτως. Νομίζω πως αυτό βρίσκεται στον πυρήνα της φωτογραφικής μου πρακτικής: να απαντώ σε υπάρχουσες εικόνες που ήδη διαμορφώνουν τη συλλογική μας φαντασία. Το La Disparition κυκλοφόρησε έξι χρόνια μετά τα γεγονότα στα οποία αναφέρεται και, επιλέγοντας τη σειρά των εικόνων, έπαιξα σκόπιμα με όσα ο θεατής έχει ήδη δει ή γνωρίζει. Αφήνω χώρο ώστε εκείνος να συμπληρώσει τα κενά. Προσπάθησα, όσο μπορούσα, να αποφύγω εικόνες που πιθανότατα είχε συναντήσει και αλλού. Ξέρω ότι αυτό μπορεί να είναι αποπροσανατολιστικό: στο βιβλίο δεν βλέπεις πραγματικές επιδείξεις μόδας, παρόλο που λέω ότι πρόκειται γι’ αυτές· ούτε την Πλατεία Vendôme, παρότι παίζει κεντρικό ρόλο. Δεν προσπαθώ να σαγηνεύσω τον θεατή με εικόνες στις οποίες θα «κολλήσει». Αυτό μάλλον δεν είναι το καλύτερο εμπορικό πλεονέκτημα!
Nathalie Bauer
Η έννοια του τοπικού εκτοπισμού και της αναταραχής είναι κεντρική στο La Disparition, κι όμως οι εικόνες σου δεν δείχνουν άμεση έξωση ή διαμαρτυρία· υποδηλώνουν μόνο την ηχώ τους. Θεωρείς αυτήν την έμμεση προσέγγιση πιο αποτελεσματική μορφή αντίστασης και στοχασμού;
Υποθέτω ότι αυτό που πραγματικά θέλω είναι το βιβλίο να δημιουργήσει έδαφος για στοχασμό γύρω από γεγονότα που κυριάρχησαν στον κύκλο των ειδήσεων για ένα διάστημα, αλλά τώρα έχουν εξαφανιστεί από τον δημόσιο λόγο. Γι’ αυτό και το κείμενο στο La Disparition είναι πολύ ουσιώδες. Δεν πιστεύω ότι οι εικόνες, από μόνες τους, μπορούν να αναμετρηθούν πλήρως με σύνθετα ζητήματα ή να μεταφέρουν πολυεπίπεδα το νόημα. Η παρουσία του κειμένου κάνει το βιβλίο εξ ορισμού κάτι που απαιτεί περισσότερο χρόνο για «ανάγνωση» από ένα συνηθισμένο photobook, ελπίζοντας να προσκαλέσει τον θεατή να πηγαινοέρχεται ανάμεσα στο κείμενο και τις εικόνες, συνθέτοντας τα στοιχεία που έχω αφήσει διάσπαρτα. Ακόμη και το επίμετρο, το σημείωμα στο τέλος του βιβλίου, έχει τη σημασία του και περιέχει στοιχεία που βοηθούν στην αποκωδικοποίηση του τρόπου με τον οποίο οι εικόνες αλληλοπλέκονται. Η έμμεση προσέγγιση, με αυτήν την έννοια, αφορά τη δημιουργία πλαισίου κατάλληλου για ερμηνεία.
Nathalie Bauer
Ενώ η φωτογραφία συχνά προσπαθεί να «παγώσει» τη στιγμή, το La Disparition μοιάζει να επιμηκύνει τον χρόνο, τεντώνοντας τη στιγμή αμέσως μετά από μια δράση. Τι ρόλο παίζει ο ανεσταλμένος χρόνος στη φωτογραφική σου προσέγγιση;
Χαίρομαι πολύ που το ρωτάς αυτό· ο χρόνος είναι απολύτως κεντρικός στο La Disparition, σε πολλά επίπεδα. Πρώτα απ’ όλα, το βιβλίο ασκεί κριτική στη χρονικότητα της ειδησεογραφικής κάλυψης. Όπως ανέφερα, το La Disparition εκδόθηκε έξι χρόνια μετά τα γεγονότα στα οποία αναφέρεται. Καταλαμβάνει μια παράξενη χρονική ζώνη· δεν είναι τρέχουσα είδηση, αλλά δεν είναι και ιστορία. Είναι ένας τρόπος να επιστρέψουμε σε στιγμές που δεν έχουν ακόμη αφομοιωθεί, που εξακολουθούν να αιωρούνται άλυτες.
Ως φωτογράφος, ανέκαθεν με γοήτευε ο τρόπος με τον οποίο η φωτογραφία εγκλωβίζει τον χρόνο, ιδίως μέσω μεγάλων ή πολύ μακρών εκθέσεων. Ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας της φωτογραφίας διαμορφώθηκε από τον αγώνα προς την ακαριαία λήψη, τη «στιγμή αποφάσεως». Το φωτορεπορτάζ ειδήσεων, ιδιαίτερα, παραμένει προσκολλημένο σε αυτό. Όμως στην απαρχή υπήρχε κι ένα άλλο ρεύμα που πειραματιζόταν με τη δυνατότητα της φωτογραφίας να συγκρατεί μια έκταση χρόνου, εντελώς διαφορετική από ό,τι αντιλαμβάνεται το μάτι. Όσο μεγαλύτερη η έκθεση, τόσο περισσότερα αποκαλύπτει. Και η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ξέρουμε πραγματικά ποιον χρόνο «κρατά» μια φωτογραφία. Νομίζουμε ότι ξέρουμε, αλλά πάντα μεσολαβεί κάτι, μια λεζάντα, ένας τίτλος, τα δεδομένα της κάμερας ή απλώς το πλαίσιο όπου τη συναντάμε: περιοδικό, βιβλίο, γκαλερί… Αν είσαι ντοκιμαντερίστας, αυτή η ασάφεια μπορεί να γίνει ζήτημα ζωής και θανάτου! Για παράδειγμα, μια φωτογραφία κάποιου με κλειστά μάτια – μήπως ανοιγοκλείνει τα βλέφαρα; Κοιμάται; Ή πρόκειται για εικόνα κάποιου που έχει φύγει από τη ζωή; Χωρίς κείμενο ή πλαίσιο, δεν μπορούμε να ξέρουμε.
Nathalie Bauer
Στο La Disparition, πολλές εικόνες τραβήχτηκαν αναλογικά, γεγονός που τους δίνει έναν άχρονο χαρακτήρα. Δεν μπορείς εύκολα να πεις πότε λήφθηκαν, ήταν χθες ή πριν δεκαετίες; Χρησιμοποίησα επίσης μακρές εκθέσεις, κάτι που εντείνει το αίσθημα της ερημιάς. Μήπως δεν υπάρχει κανείς επειδή έφυγε ή επειδή ο χρόνος έκθεσης «έσβησε» την παρουσία του;
Το κείμενο, επίσης, διερευνά τη χρονικότητα και αναπληρώνει όσα η φωτογραφία δεν μπορεί να αφηγηθεί. Η πρώτη ενότητα, με τοποθεσία την επίδειξη μόδας, είναι γραμμένη εξ ολοκλήρου σε χρόνο ενεστώτα. Αυτός ο χρόνος εισάγει μια ωμότητα, μια αίσθηση παγίδευσης σε ένα διαρκές «τώρα», που αντικατοπτρίζει τόσο την εμπειρία του χαρακτήρα, όσο και τη βιομηχανία της μόδας. Η δεύτερη ενότητα, η οποία τίθεται γύρω από μια γυναίκα που παρακολουθεί την πρώτη «πράξη» των Κίτρινων Γιλέκων, γράφεται σε υπερσυντέλικο, το παρελθόν του παρελθόντος, εκτός από μία παράγραφο σε ενεστώτα. Εκείνη η μοναδική στιγμή είναι το μόνο σημείο όπου κείμενο και εικόνα ευθυγραμμίζονται ξεκαθαρά. Ο υπερσυντέλικος, για μένα, είναι ο χρόνος της event photography. Στην περίπτωση των Κίτρινων Γιλέκων προσθέτει ένα στρώμα νοσταλγίας και μελαγχολίας, ενισχύοντας το αίσθημα ότι οι επαναστάσεις είναι καταδικασμένες να αποτύχουν.
Nathalie Bauer
Έχοντας διερευνήσει τη εξαφάνιση, την ένταση και το ίχνος στο La Disparition, τι μένει ακόμη άλυτο για σένα; Υπάρχουν νέες κατευθύνσεις ή ερωτήματα, οπτικά ή εννοιολογικά, στα οποία τείνεις;
Δεν νομίζω ότι απάντησα σε καμία ερώτηση μέσα από αυτό το project! Ειλικρινά, το La Disparition υπήρξε για μένα ένας τρόπος να πολεμήσω τη δική μου εξαφάνιση. Ήταν μια προσπάθεια να βγάλω ιδέες προς τα έξω, να καταθέσω μια πρόταση, έστω κι αν δεν ήταν πλήρως ολοκληρωμένη ή επεξεργασμένη. Δεν περίμενα καμία επιβεβαίωση. Ύστερα από χρόνια αφιερωμένα στη φροντίδα των μικρών μου παιδιών και μια πλήρη εξαφάνιση από τη δημόσια σκηνή, ένιωσα ότι ήταν ζωτικής σημασίας να γίνει αυτό το βιβλίο. Ήταν ένας τρόπος να επανεμφανιστώ με τους δικούς μου όρους.
Τώρα δουλεύω πάνω σε ένα νέο project για το ιστορικό τοπίο της ανατολικής Γαλλίας, όπου μεγάλωσα. Είναι μια περιοχή σημαδεμένη από πολέμους, αποβιομηχάνιση και κοινωνικούς αγώνες, ένας τόπος που κουβαλά εδώ και καιρό το βάρος του στίγματος, συνδεδεμένος με εγκατάλειψη, αίσθηση σκοτεινιάς και προδιαγεγραμμένη κοινωνική μοίρα.
Διαπιστώνω ότι με ελκύουν λιγότερο τα άτομα και περισσότερο το δομημένο περιβάλλον, είτε αυτό διαμορφώνεται από την αρχιτεκτονική είτε από τη συλλογική μνήμη. Μέσα σε αυτούς τους κατασκευασμένους χώρους αισθάνομαι κάτι βαθιά ανθρώπινο, ακόμη κι αν δεν υπάρχει κανείς παρών. Φέρουν ίχνη ιστορίας, ιδεολογίας και βιωμένης εμπειρίας· με ενδιαφέρει πώς αυτοί οι χώροι μπορούν να αντανακλούν τις αόρατες δυνάμεις που καθορίζουν τις ζωές των ανθρώπων: τάξη, εξουσία, παραμέληση, αντίσταση.
Nathalie Bauer
Bio
Η Nathalie Bauer, με καταγωγή από τo Νανσύ της ανατολικής Γαλλίας, όπου φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, ξεκίνησε την καριέρα της ως φωτογράφος στο Λονδίνο καλύπτοντας κινηματογραφικές πρεμιέρες, εβδομάδες μόδας, φεστιβάλ και κάθε είδους εκδηλώσεις ψυχαγωγίας για τον διεθνή Τύπο. Έχει επίσης εργαστεί ως υπεύθυνη σύναψης δικαιωμάτων (syndication manager), picture editor και account executive σε φωτογραφικά πρακτορεία στη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Το 2016 η Nathalie Bauer έγινε επίσημη φωτογράφος του τότε προέδρου Φρανσουά Ολάντ και επέστρεψε στη Γαλλία στη διάρκεια της εκστρατείας για το Brexit. Παρέμεινε στον ρόλο της έως έξι μήνες μετά την εκλογή του Εμανουέλ Μακρόν. Σήμερα εργάζεται στο Παρίσι, αναλαμβάνοντας αναθέσεις για εμπορικούς πελάτες και θεσμικούς φορείς, ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσει προσωπικά project που αντλούν από την εμπειρία της στον χώρο του Τύπου και της ειδησεογραφικής κάλυψης, διερευνώντας την έννοια του τόπου, τα τελετουργικά των ΜΜΕ και τις συλλογικές performances. Το 2022 η Bauer ίδρυσε το *esotopies, έναν μικρό ανεξάρτητο εκδοτικό οίκο που στοχεύει στην έκδοση προσωπικών portfolio Γάλλων φωτορεπόρτερ.
Nathalie Bauer
Nathalie Bauer
