Έλλη Ξυπολιτάκη: “Οι φωτογραφίες απεικονίζουν έναν πολυδιάστατο κόσμο σε μια δισδιάστατη επιφάνεια”
Και όσο πιο πολύ ανοίγεσαι στον κόσμο,
τόσο περισσότερα ερεθίσματα έχεις για να φτάσεις πιο κοντά
στη δική σου αλήθεια
Είναι αλήθεια ότι η φωτογραφία ζωντανεύει τα πράγματα;
Πόσες φορές έχουμε πει «μπορώ να ακούσω» ή «μπορώ να μυρίσω» μια εικόνα; Υπάρχουν στιγμές όπου η φωτογραφία ενεργοποιεί τις αισθήσεις, σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι μέρος αυτών που συμβαίνουν μέσα της. Ή μπορεί να δημιουργεί ψευδαισθήσεις, προσθέτοντας δυναμική και ενέργεια σε πράγματα που φαινομενικά μοιάζουν μπανάλ ή βαρετά.
Παράλληλα, θεωρώ ότι η φωτογραφία πραγματώνει μια ιδιαίτερη σύγκρουση. Ενώ συχνά ζωντανεύει τα πράγματα, εξίσου συχνά τα καθηλώνει και τα απομακρύνει από την ενέργεια της πραγματικότητας. Οι φωτογραφίες απεικονίζουν έναν πολυδιάστατο κόσμο σε μια δισδιάστατη επιφάνεια, ακόμα και όταν αναπαριστούν σκηνές κίνησης. Κάπως έτσι, η κίνηση γίνεται ακινησία, η φωτογραφία αντικειμενοποιείται και το περιεχόμενο της μπορεί να μετατραπεί σε κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που αναπαριστά. Βρίσκω και τις δύο όψεις του νομίσματος εξίσου γοητευτικές.
Έλλη Ξυπολιτάκη
Άραγε πιστεύεις ότι μπορεί να αποτυπώσουμε φωτογραφικά τους θορύβους την ζωή μιας πόλης; Ενός χώρου γενικότερα;
Φυσικά. Η φωτογραφία έχει τη δύναμη να δημιουργεί ατμόσφαιρες που να αναδεικνύουν τα στοιχεία και την ενέργεια ενός χώρου. Μπορείς να παραμείνεις πιστός/ή σε αυτά, με κάποια «αντικειμενικότητα», ή να μεταδώσεις τη δική σου αίσθηση γύρω από ένα χώρο, το οποίο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το πόσο διαφορετικά μπορεί να φωτογραφηθεί ένας χώρος ανάλογα το βίωμα και τη ματιά του κάθε φωτογράφου.
Έλλη Ξυπολιτάκη
Μέσα από την αποτύπωση του αστικού χώρου στο τέλος αναδιαμορφώνουμε την σχέση που έχουμε μαζί του;
Και ναι, και όχι. Το 2019, όταν μετακόμισα στην Αθήνα, άρχισα να τη φωτογραφίζω σε μια προσπάθεια να διαπραγματευτώ τη σχέση μου μαζί της. Έχοντας μεγαλώσει στην επαρχία, ο ρυθμός της πόλης και το ατελείωτο τσιμέντο μου προκαλούσαν συχνά ασφυξία. Το κυριότερο όμως είναι ότι μου έλειπε η επαφή με το φυσικό τοπίο, που ανέκαθεν ήταν το καταφύγιο μου.
Άρχισα λοιπόν να περιηγούμαι στην πόλη με την κάμερά μου, αναζητώντας ίχνη φύσης ή ησυχίας που θα μπορούσαν να είναι μια ανταπάντηση στην αστική βαβούρα. Αυτή η διαδικασία με ώθησε να εξερευνήσω το αστικό τοπίο σε μεγαλύτερο βάθος. Άλλαξε η σχέση μου μαζί της; Θα έλεγα όχι. Παρόλα αυτά, μέσα από τη βιωματική διαδικασία της φωτογραφίας, μπόρεσα να βρω, έστω και για λίγο, έναν διαφορετικό και πιο ουσιαστικό τρόπο συνύπαρξης.
Έλλη Ξυπολιτάκη
Είναι αλήθεια ότι το οικείο περιβάλλον του ανθρώπου είναι η φύση η πραγματικά το περιβάλλον που νιώθει καλύτερα είναι εκείνο στο οποίο μεγάλωσε θέλω να πω μπορούμε να βρούμε τον εαυτό μας παντού;
Πιστεύω πως μας συνδέει μια αρχέγονη σχέση με τη φύση. Προσωπικά, η φύση παραμένει η μεγαλύτερη μου έμπνευση, όσον αφορά το φωτογραφικό μου έργο, και αυτό θεωρώ πώς σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με την υπαρξιακή σχέση που με συνδέει μαζί της. Το κατά πόσο όμως ενδίδει κανείς σε αυτή την αρχέγονη σύνδεση είναι κάτι αρκετά προσωπικό. Για εμένα, η φύση είναι το σημείο αφετηρίας για να βρω τον εαυτό μου, είναι το μέρος που νιώθω πιο προσγειωμένη και ήρεμη. Για άλλους ανθρώπους η φύση μπορεί να σηματοδοτεί κάτι εντελώς διαφορετικό και το δικό τους οικείο περιβάλλον να είναι κάτι που εμένα να μου δημιουργεί ένταση και άγχος. Ένα καλό παράδειγμα είναι η διαφορά μεταξύ ανθρώπων που μεγάλωσαν στην επαρχία και εκείνων που μεγάλωσαν στην πρωτεύουσα. Για τους μεν, η φύση είναι συχνά βασικό στοιχείο της ταυτότητας τους, για τους δε όχι απαραίτητα. Θεωρώ πώς όλα ανάγονται τελικά στις εμπειρίες που φέρει ο καθένας, οπότε η οποιαδήποτε γενίκευση μάλλον θα ήταν ελλιπής.
Έλλη Ξυπολιτάκη
Έλλη Ξυπολιτάκη
Τι είναι αυτό που ορίζει μια φωτογραφία σαν πορτραίτο για σένα;
Η πρώτη μου σκέψη είναι ότι το πορτραίτο ορίζεται ως η φωτογραφία που παραμένει πιστή στην προσωπική αλήθεια του εικονιζόμενου. Η πρόκληση κάθε φορά που δημιουργείς ένα πορτραίτο είναι να «αποκρυπτογραφήσεις» τον άνθρωπο που έχεις μπροστά σου και να αποδώσεις ένα κομμάτι του εαυτού του μέσα από τον φακό σου. Από την άλλη, ο φωτογράφος δεν είναι ένας απλός «οπτικός καταγραφέας», αλλά συχνά προβάλει μέσα στο πορτραίτο και τις δικές του σκέψεις και συναισθήματα απέναντι στο φωτογραφικό υποκείμενο, άλλοτε συνειδητά και άλλοτε ασυνείδητα. Θεωρώ, άρα, πως η ουσία ενός πορτραίτου βρίσκεται στην ανάλυσης της αλληλεπίδρασης μεταξύ φωτογράφου – υποκειμένου.
Το Explore the Aegean II είναι ένα Project όπου φωτογραφίζεις τοπία με συγκεκριμένο σκοπό. Μπορεί αυτό να είναι ένα είδος ντοκιμαντέρ, μια φιλμική καταγραφή; Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο φιλμ και την φωτογραφία;
Το συγκεκριμένο assignment έχει μια πιο ρεπορταζιακή παρά ντοκιμαντεριστική πλευρά. Σκοπός του project ήταν η καταγραφή συγχρηματοδοτούμενων ευρωπαϊκών προγραμμάτων που είχαν ως στόχο την υποστήριξη των ντόπιων, την προστασία του περιβάλλοντος και τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς των Δωδεκανήσων.
Φυσικά, υπήρξε μια πρώτη διάδραση με τους ανθρώπους του τόπου, αλλά δεν υπήρχε ο απαραίτητος χρόνος για να συνδιαλλαχθώ πιο βαθιά και ουσιαστικά μαζί τους. Άκουσα ιστορίες για τους σφουγγαράδες της Καλύμνου και ένιωσα ιδιαίτερο δέος για το φυσικό τοπίο της Ρόδου. Αλλά αυτό ήταν σίγουρα μόνο ένα μικρό κομμάτι της ιστορίας. Θα με ενδιέφερε πολύ να επιστρέψω στα Δωδεκάνησα στο μέλλον και να εξερευνήσω την ανθρωπογεωγραφία τους.
Στο ντοκιμαντέρ, το πιο σημαντικό πράγμα είναι να επιστρέφεις ξανά και ξανά. Αν θέλεις να διηγηθείς μια ιστορία, είναι απαραίτητο να γνωρίσεις τους πρωταγωνιστές της σε βάθος. Κάτι τέτοιο χρειάζεται χρόνο και αφοσίωση, αλλά, όταν τα διαθέτεις, θεωρώ πως η εμπειρία σε ανταμείβει. Το αφήγημα θέλει πολλή έρευνα, συζήτηση, και μια προσέγγιση που θα επιτρέψει στους πρωταγωνιστές να σε εμπιστευτούν.
Αυτή η μεθοδολογία ισχύει γενικά για το είδος του ντοκιμαντέρ, είτε μιλάμε για φωτογραφία είτε για κινηματογράφο. Αυτό που αλλάζει είναι τα εργαλεία και το αποτέλεσμα. Σε ένα φωτογραφικό έργο θα πρέπει να χτίσεις μια αφηγηματική δομή μέσω της στατικής εικόνας, η οποία εξ αρχής θα είναι πιο αφαιρετική, λόγω των περιορισμών του ίδιου του μέσου. Σε ένα ντοκιμαντέρ φιλμ, έχεις τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσεις στοιχεία όπως ο ήχος και η κινούμενη εικόνα τα οποία στο τέλος δημιουργούν ένα πιο άμεσο και «ολοκληρωμένο» αφήγημα.
Κάποιες ιστορίες αναδεικνύονται καλύτερα σε ένα φωτογραφικό έργο, άλλες ωφελούνται περισσότερο από μια κινηματογραφική προσέγγιση. Αναλόγως λοιπόν της ιστορίας, επιλέγεις τον δρόμο που θέλεις να ακολουθήσεις. Ο καθένας έχει τη δική του ξεχωριστή ομορφιά.
Έλλη Ξυπολιτάκ
Μπορεί η φωτογραφία να μας βοηθήσει να βρούμε τον εαυτό μας μέσα στον κόσμο;
Η άποψη μου είναι πως δεν είναι η φωτογραφία από μόνη της που επιτρέπει κάτι τέτοιο, αλλά η σχέση που χτίζουμε μαζί της. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που η φωτογραφία είναι ο μοναδικός τους τρόπος για να υπάρχουν, και άλλους που είναι απλώς το επάγγελμά τους. Και τα δύο είναι εξίσου αποδεκτά. Για όσους η φωτογραφία είναι ένας βασικός τρόπος ύπαρξης και επικοινωνίας, ναι η φωτογραφία είναι ένας τρόπος να βρεις τον εαυτό σου μέσα στον κόσμο, αλλά και βγεις και από αυτόν – το οποίο είναι ιδιαίτερα όμορφο και αναζωογονητικό. Δεν ξέρω αν μπορούμε να βρούμε τον εαυτό μας σε καθετί που φωτογραφίζουμε, αλλά σίγουρα έχει ουσία το να έχεις την πρόθεση να δεις και να ζήσεις καταστάσεις. Και όσο πιο πολύ ανοίγεσαι στον κόσμο, τόσο περισσότερα ερεθίσματα έχεις για να φτάσεις πιο κοντά στη δική σου αλήθεια.
Νιώθω ότι φωτογραφία είναι απαραίτητη για σένα ακόμη και σαν διαδικασία ζωής;
Κυρίως σαν διαδικασία ζωής. Η φωτογραφία είναι κάτι πολύ περισσότερο από επαγγελματική ιδιότητα, έχω μια βιωματική σχέση μαζί της. Αυτός είναι και ο λόγος που με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τα προσωπικά project. Φυσικά αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, διότι απαιτεί χρόνο και πόρους, αλλά η βαθύτερη μου ανάγκη είναι να μιλήσω για πράγματα μέσω της φωτογραφίας. Με ενδιαφέρει να παρατηρώ και να αναλύω τον κόσμο και την κοινωνία. Αυτό είναι κάτι που με συντροφεύει από πάντα και ήταν η αφορμή για να ακολουθήσω μια ακαδημαϊκή πορεία στην ψυχολογία. Ωστόσο, λίγο πριν κάνω το βήμα για το διδακτορικό, κατάλαβα πώς ο πιο ουσιαστικός τρόπος για να εκπληρώσω αυτή την ανάγκη είναι μέσω της φωτογραφίας. Αυτή η συνειδητοποίηση με έκανε να αναθεωρήσω πολλά πράγματα και κυρίως να δεχτώ αυτό που ήταν μπροστά στα μάτια και μέχρι τότε αγνοούσα. Ότι η φωτογραφία είναι ο τρόπος μου για να ερευνώ, να συνδέομαι, και βασικά, να υπάρχω.
Έλλη Ξυπολιτάκη
Πιστεύεις ότι στην εποχή μας η έκφραση και επικοινωνία με την φωτογραφία είναι παραπάνω από αυτονόητη όπως ήταν παλιά μέσα από το γράψιμο;
Η αλήθεια είναι πώς πάντα ζούσαμε σε έναν οπτικό κόσμο. Από την αρχή της παλαιολιθικής εποχής, πριν από 2,5 εκατομμύρια χρόνια, οι άνθρωποι έφτιαχναν καλλιτεχνήματα από πέτρα, όστρακα και χρώματα. Οι ζωγραφιές των σπηλαίων εμφανίζονται για πρώτη φορά πριν από περισσότερα από 40.000 χρόνια. Αυτό που έχει αλλάξει κατά τη διάρκεια της ιστορίας, δεν είναι η ανάγκη για οπτική επικοινωνία, αλλά οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία εικόνων.
Ενώ πάντα ζούσαμε σε έναν οπτικό κόσμο, οι πρόσφατες τεχνολογικές εξελίξεις έχουν δώσει στην εικόνα έναν κυρίαρχο ρόλο. Δεν δημιουργήθηκε, άρα, μια νέα μορφή επικοινωνίας, αλλά μάλλον ενισχύθηκε. Και όσο πιο εύκολη και συχνή γίνεται η πρόσβαση στην εικόνα, τόσο περισσότερο θα βελτιώνεται και η επικοινωνία μέσω αυτής. Στην εποχή που διανύουμε, και στο στάδιο που έχει εξελιχθεί πια η οπτική επικοινωνία, θεωρώ πως ο οπτικός αλφαβητισμός θα πρέπει να αποτελεί μέρος της σχολικής μας εκπαίδευσης. Η φωτογραφία λειτουργεί συχνά ως ένα είδος τεκμηρίου που αναπαριστά τις εκάστοτε κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες μιας εποχής. Το να γνωρίζουμε να αποκωδικοποιούμε τις εικόνες, είναι πλέον εξίσου σημαντικό με το να ξέρουμε να διαβάζουμε.
Ωστόσο, δεν πιστεύω πως η εικόνα θα αντικαταστήσει τη γραφή, κυρίως γιατί πρόκειται για ανόμοια πράγματα. Κάθε δίοδος επικοινωνίας, είτε γραπτή, είτε οπτική, έχεις τις δικές της δυνάμεις αλλά και τους δικούς της περιορισμούς. Αυτό που θεωρώ εξαιρετικά ενδιαφέρον στην παρούσα φάση είναι η συνύπαρξη μεταξύ των δύο. Ο λόγος είναι η πιο εξελιγμένη μορφή επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει στο άμεσο μέλλον. Αλλά όσο μαθαίνουμε να «διαβάζουμε» και να «μιλάμε» μέσω της εικόνας, τόσο θα ανοίγονται νέοι ορίζοντες επικοινωνίας, αφήγησης, και έκφρασης. Όχι για να αντικαταστήσουν την γραφή, αλλά για να συμπληρώσουν αυτά που η ίδια δεν μπορεί να πει.
Έλλη Ξυπολιτάκη
Η εικόνα κυριαρχεί στην εποχή μας, η φωτογραφία τι μερίδιο έχει σε αυτό;
Η φωτογραφία μπορεί να είναι πολλά διαφορετικά πράγματα και να εξυπηρετεί πολλούς διαφορετικούς σκοπούς. Μπορεί να αναπαριστά γεγονότα, να παρακινεί σε δράση, να λειτουργεί ως αισθητικό αντικείμενο, ή και όλα αυτά μαζί. Μπορεί να χειραγωγηθεί για λόγους πολιτικής προπαγάνδας, να διαφημίσει ένα προϊόν, ή να είναι ένα εργαλείο αντίστασης που αποκαλύπτει την αδικία ή τη βία.
Κάθε φωτογραφική επιλογή εξυπηρετεί διαφορετικούς σκοπούς, αλλά αυτό που ίσως έχει σημασία να αναλογιστεί κανείς σε αυτή τη φάση, είναι ότι η φωτογραφία, ανεξαρτήτως του είδους της, αποτελεί μέρος μιας οπτικής οικονομίας με συστήματα διανομής, εμπορίου, κατανάλωσης και αξίας. Αυτή η συνθήκη μετατρέπει τη φωτογραφία όλο και περισσότερο σε ένα είδος καταναλωτικού προϊόντος. Δεν έχει τόση σημασία τι απεικονίζεται, αρκεί ο «καταναλωτής» να συνεχίσει να βλέπει. Ένα παράδειγμα αυτού είναι η σταδιακή απευαισθητοποίηση του θεατή του 21ου αιώνα απέναντι σε φωτογραφίες βίας ή πολέμου. Δεν θα επεκταθώ στο συγκεκριμένο θέμα γιατί είναι ιδιαίτερα περίπλοκο και απαιτεί αρκετή ανάλυση, αλλά μια πρώτη παρατήρηση θα έλεγε πως μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζει η αέναη κυκλοφορία και κατανάλωση τέτοιων φωτογραφιών στο διαδίκτυο. Φαίνεται έτσι, ότι, μέσα σε αυτό το σύστημα διανομής, έχει αρχίσει να παρακάμπτεται η διαλεκτική ποιότητα της φωτογραφίας, η ικανότητά της να μας δείχνει πράγματα που συμβαίνουν ώστε να αναλογιστούμε τόσο την ύπαρξη όσο και τη σημασία τους.
Από την άλλη, η ψηφιακή τεχνολογία έχει αλλάξει αρκετά και τους κανόνες για τη δημιουργία εικόνων. Τα κινητά τηλέφωνα, για παράδειγμα, χρησιμοποιούνται για την παραγωγή πάνω από το 90% των φωτογραφιών που δημιουργούνται καθημερινά. O Fred Ritchin, θεωρητικός της φωτογραφίας και ομότιμος πρύτανης του International Center of Photography (ICP) της Νέας Υόρκης, έθεσε πρόσφατα το ερώτημα αν θα πρέπει να εξακολουθούμε να αποκαλούμε κάθε οπτική δημιουργία «φωτογραφία» ή αντ’ αυτού, να χρησιμοποιούμε έναν πιο γενικό όρο όπως «imaging» (απεικόνιση).
Παράλληλα, πρέπει να αρχίσουμε να αναλογιζόμαστε και το ρόλο της τεχνητής νοημοσύνης στην εξέλιξη της φωτογραφίας. Ποια είναι τα ρίσκα του AI σε σχέση με τη φωτογραφία, ειδικά σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από παραπληροφόρηση, συγκρούσεις, και σοβαρές απειλές στη δημοκρατία; Ήδη βλέπουμε κάποιες από τις συνέπειες της χειραγώγησης εικόνων μέσω ΑΙ. Τι θα σήμαινε αυτό για την ικανότητα της φωτογραφίας να μεταφέρει με αξιοπιστία τα γεγονότα όπως αυτά συνέβαιναν; Την ίδια στιγμή όμως, το ΑΙ μπορεί να δημιουργήσει νέα πεδία έμπνευσης και δυνατοτήτων, ειδικά όταν μιλάμε για φωτογραφικά αφηγήματα που βασίζονται σε έρευνα.
Όπως με κάθε μέσο και εργαλείο, έτσι και το ΑΙ στη φωτογραφία μπορεί να μεταμορφωθεί αναλόγως του σκοπού που το χρησιμοποιείς.
Για να είμαι ειλικρινής, παραθέτω διάφορους προβληματισμούς διότι δεν έχω μια συγκεκριμένη ή εύκολη απάντηση στο ερώτημα. Η αίσθηση μου είναι ότι, τη δεδομένη στιγμή, η φωτογραφία βρίσκεται σε ένα αρκετά κρίσιμο σημείο. Τι σημαίνουν όλα αυτά για το μέλλον της; Ο χρόνος θα δείξει.
Έλλη Ξυπολιτάκη
Έλλη Ξυπολιτάκη.
Πώς ξεκίνησες με τη φωτογραφία;
Η σχέση μου με το φακό ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία, όταν πειραματιζόμουν με μια Sony Handycam του πατέρα μου και μια μικρή ψηφιακή compact κάμερα που κουβαλούσα συνέχεια μαζί μου. Τότε με ενδιέφερε να εξερευνήσω την καθημερινότητα και τους ανθρώπους γύρω μου. Φωτογράφιζα την οικογένειά μου, το δωμάτιο μου, τους φίλους και τις φίλες μου, τον τόπο μου. Είχα μια πολύ οργανική σχέση με τη φωτογραφία, ήταν η δική μου εναλλακτική στο γραπτό ημερολόγιο, ήταν ο τρόπος μου να συνδέομαι και να είμαι παρόν. Από αυτά τα χρόνια, έχω δημιουργήσει ένα μεγάλο φωτογραφικό αρχείο και ανατρέχω συχνά σε αυτό. Είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του ποια είμαι.
Έλλη Ξυπολιτάκη – An abandoned bauxite conveyor belt, Agios Nikolaos, Boeotia, Central Greece, December 2023. Due to the modernisation of the factory facilities, several older structures, like this conveyor belt, have been left unused.
Και πώς σκέφτεσαι να συνεχίσεις;
Πλέον, έχω ξεφύγει από την πιο diaristic, αυθόρμητη προσέγγιση. Έπειτα από αρκετή εκπαίδευση και ζύμωση γύρω από τη φωτογραφία, σκέφτομαι πολύ περισσότερο το πως και το γιατί – θέλω να υπάρχει πάντα ένας συγκεκριμένος λόγος πίσω από κάθε εικόνα. Λόγω των σπουδών μου στην ψυχολογία αλλά και της σχέσης μου με το χώρο της δημοσιογραφίας, νιώθω την ανάγκη να διεισδύω βαθύτερα στα πράγματα, να τα αναλύω. Η έρευνα με έλκυε από πάντα και η φωτογραφία ντοκιμαντέρ είναι το είδος που μου προσφέρει την ελευθερία μιας τέτοιας προσέγγισης.
Ως μεθοδολογία, το ντοκιμαντέρ απαιτεί χρόνο και εμβάθυνση σε αυτό που μελετάς κάθε φορά, αλλά σου επιτρέπει να αναπτύξεις διαλόγους ανάμεσα στο ανθρωπολογικό, το ιστορικό, το πολιτικό. Επιζητώ να φωτογραφίζω θέματα που με αφορούν, να εξερευνώ σε βάθος τον άνθρωπο και τον τόπο και να αναδεικνύω διαφορετικές πτυχές του. Θα ήθελα τα θέματα που επιλέγω να αποτελούν αφορμή για σκέψη και να ενισχύουν τον δημόσιο διάλογο. Στόχος μου είναι να προσφέρω στο θεατή πληροφορίες που θα τον ωθήσουν να δει πέρα από την εικόνα, να προβληματιστεί και να επανεξετάσει όχι μόνο το θέμα που αποτυπώνεται, αλλά και, γιατί όχι, τη ζωή εν γένει.
Bio
Η Έλλη Ξυπολιτάκη (γεν. 1995) είναι φωτογράφος, multimedia storyteller και εκπαιδευτικός. Στη δουλειά της χρησιμοποιεί πολυμεσικές προσεγγίσεις, συνδυάζοντας τη μεθοδολογία του ντοκιμαντέρ για να εξερευνήσει πολύπλοκες αφηγήσεις σχετικά με την κοινωνία, την ταυτότητα και το περιβάλλον.
Το έργο της εστιάζει στον αντίκτυπο του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού στην ταυτότητα, την ανθρωπογεωγραφία των βιομηχανικών κοινοτήτων και τη σχέση μεταξύ αστικών τοπίων και κοινωνικών δομών. Την ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τα περιβαλλοντικά ζητήματα, στα οποία εξετάζει την αλληλεπίδραση μεταξύ φυσικών και αστικών τοπίων, καθώς και τη σχέση του ανθρώπου με τον συνεχώς μεταβαλλόμενο φυσικό κόσμο.
Κατέχει πτυχίο και μεταπτυχιακό στην Ψυχολογία από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και το Πανεπιστήμιο του Sheffield, αντίστοιχα. Σπούδασε Φωτογραφία στη σχολή Orama Photography Studies στην Αθήνα με υποτροφία από τη Fujifilm Hellas.
Ως δημιουργός με ακαδημαϊκό υπόβαθρο στην ψυχολογία, ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τις θεραπευτικές και κοινωνικές δυνατότητες της φωτογραφίας. Διοργανώνει εργαστήρια θεραπευτικής και συμμετοχικής φωτογραφίας για διάφορες κοινωνικές ομάδες και έχει συνεργαστεί με τον Πολιτιστικό Όμιλο Φοιτητών ΕΚΠΑ, τη σχολή Luz Visual Studies και τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης.
https://www.ellixypolitaki.com/
https://www.instagram.com/ellixypolitaki/
Έλλη Ξυπολιτάκη
