Δομνίκη Μητροπούλου: “Φτιάχνω έναν κόσμο δικό μου για να μπορώ να αναπνέω ελευθέρα εκεί …”
Στην πρώτη ατομική της έκθεση με τίτλο “Green” , η Δομνίκη Μητροπούλου πραγματεύεται με μια σειρά από σκηνοθετημένα φωτογραφικά πορτραίτα τη μετάβαση από την παιδική στην ενήλικη ζωή ενός κοριτσιού.
Την έκθεση, που ξεκινά αύριο στις 12.12.2017 και διαρκεί έως 20.12.2017 στο Φουάρ (Μητροπόλεως 72, Αθήνα), επιμελούνται οι: Ελένη Μουζακίτη και Λάμπρος Παπανικολάτος.
Με αφορμή την έκθεση αυτή, που αποτελεί κι ένα ενδιαφέρον work in progress της φωτογράφου, το photologio.gr προσέγγισε τη Δομνίκη Μητροπούλου και μίλησε μαζί της.
Δομνίκη Μητροπούλου
Green: Έκθεση γυναικείων πορτραίτων, που διαπραγματεύονται την πορεία προς την ενηλικίωση. Μίλα μας λίγο για όλο αυτό το project σου Δομνίκη. Πώς ξεκίνησε και πώς εξελίχθηκε σαν ιδέα;
Η διαδικασία ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια. Τα πρώτα κορίτσια που φωτογραφήθηκαν ήταν συνάδελφοι, ηθοποιοί που δουλεύαμε μαζί, τότε, σε πρόβες. Κατά τη διάρκεια των προβών, είχα την ευκαιρία να παρατηρώ πώς στέκονται, πώς κινούνται, πώς συμπεριφέρονται και πώς αντιλαμβάνονται μικρά ή μεγάλα ερεθίσματα. Αυτές οι αποκρίσεις τους συναποτελούσαν έναν πυρήνα που εγώ διέκρινα μέσα τους. Από τον πυρήνα αυτό προέκυψαν και τα υλικά της κάθε φωτογράφισης. Το εικαστικό περιβάλλον δηλαδή, που θα μπορούσε να φιλοξενήσει κάθε μία απ’ αυτές, δημιουργώντας έτσι έναν κόσμο, στον οποίο εγώ τις έβλεπα να μπορούν να υπάρξουν. Ενώ συνεχίστηκαν οι λήψεις με επόμενα κορίτσια, εμφανίστηκε ένας κοινός παρονομαστής σε όλες, μια κάποια φυλαγμένη αθωότητα, αν μπορούμε να την πούμε έτσι. Μια μικρή ανάμνηση δηλαδή παιδικής ηλικίας. Όταν αυτό έγινε πιο ξεκάθαρο, άρχισε να κατευθύνει και την επιλογή των μοντέλων.
Δομνίκη Μητροπούλου
Ως επί το πλείστον σκηνοθετημένα πορτραίτα. Έμμεσες επιρροές από πίνακες του Καραβάτζιο και της Αναγέννησης (κατά τη γνώμη μου). Σε έχει επηρεάσει η ζωγραφική και κατά πόσο;
Έργα του Καραβάτζιο, του Ρέμπραντ, του Βερμέερ βρίσκονται στη συλλογική μνήμη των περισσότερων ανθρώπων που ασχολούνται με την Τέχνη, οπότε σίγουρα επιρροές υπάρχουν. Επιρροές σε μένα υπάρχουν και από τη θητεία μου στη θεατρική τέχνη, από τη μουσική που έχω ακούσει, από τους ανθρώπους που έχω ζήσει, από τα χαλιά που είχε η γιαγιά μου στο πατρικό μας, από το κολύμπι που έκανα στα δέκα μου. Όλα αυτά μάλλον ζυμώνονται μες τα χρόνια, δημιουργούν μια αίσθηση και με αυτή την αίσθηση επιλέγει κανείς να πορεύεται δημιουργώντας, γιατί εκεί νιώθει οικεία.
Δομνίκη Μητροπούλου
Η σπουδή και η μαθητεία σου στο θέατρο είναι ένας παράγοντας που σίγουρα έχει επιδράσει θετικά στην αισθητική των εικόνων σου. Ειδικά στο κομμάτι των σκηνοθετημένων πορτραίτων σου (νιώθω ότι είναι σαν να απομονώνεις ένα πρόσωπο από ένα σκηνικό και μου δίνεις την ελευθερία να φαντασθώ τον υπόλοιπο χώρο). Θα δοκίμαζες ποτέ να κάνεις ένα street portrait με αυτή τη λογική, δηλ. της θεατρικότητας που μπορεί να έχει ένα καθημερινό, δυνατό βλέμμα μιας και η αληθινή ζωή είναι εκεί έξω;
Αληθινή ζωή βλέπω να υπάρχει σε χιλιάδες πράγματα. Άλλωστε ποιο είναι το αντίθετο; Επίπλαστη ζωή; Αναιρείται λίγο η έννοια της ζωής με αυτό το επίθετο να τη συνοδεύει. Και ο τρόπος που ήδη δουλεύω ως τώρα, αληθινός μου φαίνεται, γι αυτό το κάνω άλλωστε. Νιώθω να μου ταιριάζει. Γίνεται λίγο πιο συγκεκριμένο το πλαίσιο της προσωπικής κατάθεσης. Μου δίνει χώρο να πω: εγώ έτσι θέλω να είναι ο κόσμος που προσπαθώ να κοινωνήσω. Με λίγα λόγια, δεν ξέρω εάν είναι πιο αληθινή μια ντοκιμαντερίστικη αποτύπωση από την αποτύπωση μιας κατάστασης που διαισθάνομαι να υπάρχει και που βρίσκω τα υλικά να την καταστήσω ορατή.
Ο «δρόμος» που λες έχει το δικό του ενδιαφέρον, και εκεί μάλλον δε χρειάζεται να παρέμβω τόσο δραστικά. Ό,τι έχω τραβήξει ως τώρα στο δρόμο έχει άλλο χαρακτήρα. Παρατηρητικό πιο πολύ. Είναι τόσο πλούσιο και αποκαλυπτικό το υλικό του, τόση η δύναμή του που μάλλον να αφουγκραστώ περισσότερο χρειάζεται παρά να επέμβω. Έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον. Για την ώρα….
Φωτογραφία θεάτρου. Είναι ένα αρκετά δύσκολο είδος. Πόσο το συναίσθημα με το οποίο σε φορτίζει ο ηθοποιός στην πρόβα ή στην παράσταση επιδρά στο κλικ σου;
Στη παράσταση ή στην πρόβα ανεβαίνουν στη σκηνή ηθοποιοί που παλεύουν με όλο τους το είναι να υπερασπιστούν μια συνολική δουλειά, κάτι που ξέρω πολύ καλά -λόγω βιογραφικού-, πόσο δύσκολο είναι. Είναι τεράστια η προσωπική τους κατάθεση και ο μόχθος τους. Κάθε φορά που καλούμαι να φωτογραφίσω κάτι τέτοιο, καταλαβαίνω πως εκείνοι δίνουν το ρυθμό κι εγώ ακολουθώ. Αναγκαστικά πάω μαζί τους και αυτό θεωρώ πως λειτουργεί. Γιατί αν δε πάω μαζί τους, εγώ γίνομαι η παραφωνία. Αν πάλι πάω, είναι τόσο πολύ το υλικό που μπορώ να βρω. Τρέχω να τους πιάσω και στις καλές περιπτώσεις, οι οποίες ευτυχώς είναι πολλές, οι εικόνες που προκύπτουν αναδεικνύουν αυτές τις ερμηνείες.
Η Αλεξάνδρα ντε Λάγκο στο «Γλυκό πουλί της νιότης» του Τένεσσυ Ουίλιαμς φοβισμένη από τις ρυτίδες της μονολογεί για το γκρο πλαν στον κινηματογράφο. Σήμερα με το Photoshop άνετα σβήνεις ρυτίδες. Θα κρατούσες ποτέ τις ρυτίδες ενός προσώπου και μάλιστα να τις αναδείξεις;
Το σύνολο της δουλειάς του GREEN εμπεριέχει κορίτσια που δεν είναι αψεγάδιαστα, με τον συνηθισμένο όρο της έννοιας. Δεν είναι μοντέλα από κάποιο πρακτορείο. Είναι άνθρωποι που έχουν ομορφιές μέσα τους. Σ αυτές τις ομορφιές έχω σταθεί. Το Photoshop εξυπηρετεί μια συγκεκριμένη βιομηχανία και είναι κατανοητό. Αποδεκτό ή μη, άλλη κουβέντα. Αν ένα προϊόν πρέπει να πουλήσει, θα πρέπει ίσως να σβηστούν κάποιες ρυτίδες. Αλλά εδώ προσπαθώ… για κάτι άλλο.
Έγχρωμες κυρίως φωτογραφίες. Πόσο δύσκολο είναι το χρώμα στην επεξεργασία; Και γιατί αυτή η επιλογή του έγχρωμου και όχι του ασπρόμαυρου, που θεωρείται ας πούμε πιο «καλλιτεχνικό»;
Δεν πιστεύω πως υπάρχουν πραγματικά τέτοια κλισέ σήμερα. Το χρώμα υπάρχει γύρω μας, προσφέρει περισσότερες αισθητικές ποιότητες στο οπτικό μέσο. Στη συγκεκριμένη δουλειά μάλιστα, στο GREEN, δε μπορώ να φανταστώ πως αυτά τα κορίτσια με αυτά τα υπολείμματα αθωότητας, μπορούν να υπάρξουν σ’ έναν κόσμο ασπρόμαυρο.
Δομνίκη Μητροπούλου
Πώς ξεκίνησε το ταξίδι σου στη φωτογραφία;
Η φωτογραφία ξεκίνησε, πριν από τρία χρόνια περίπου, σε ένα διάλειμμα από τη δουλειά στο θέατρο. Είχα διάφορες σκέψεις για τον εάν θέλω να συνεχίσω να δουλεύω ως ηθοποιός. Πρωτύτερα δεν φωτογράφιζα ούτε με το κινητό. Δεν είχα εικόνες ούτε από διακοπές και αυτό είναι το αστείο. Ένας φίλος μου τότε τράβαγε φωτογραφίες και, κάπως χομπίστικα, ξεκίνησα να τραβάω και εγώ. Είδα να με ενδιαφέρει και άρχισα να παρακολουθώ κάποια σεμινάρια φωτογραφίας στο Ελληνικό Κέντρο Φωτογραφίας. Κάπου εκεί αρχίζουν και οι καλές συγκυρίες. Έπεσα πάνω σε δύο ανθρώπους, την Ελένη Μουζακίτη και τον Λάμπρο Παπανικολάτο, που ειναι οικογένεια πια, και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να καταλάβω πόσο με αφορά και πόση ανάσα δημιουργική μού δίνει η φωτογραφία. Και επειδή η καθοδήγηση ήταν καίρια και άκρως παραγωγική βρισκόμαστε εδώ τώρα.
Πού σε οδηγεί η φωτογραφία και πού σε λυτρώνει;
Η φωτογραφία, έτσι όπως το εννοείς, με οδηγεί μάλλον στο να σου δίνω συνέντευξη αυτή τη στιγμή, όσο για το πώς λυτρώνομαι, δεν νιώθω να έχω την ανάγκη να λυτρωθώ από κάτι, περισσότερο να φτιάξω έναν κόσμο δικό μου για να μπορώ να αναπνέω ελευθέρα εκεί μέσα και παρέα με όποιον θελήσει να τον παρατηρήσει.
Δομνίκη Μητροπούλου
Info:
Η Δομνίκη Μητροπουλου γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1986.
Σπούδασε Χημεία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Το 2006 ξεκίνησε τις θεατρικές της σπουδές στη σχολή του «Θεάτρου Τέχνης, Καρόλου Κουν», απ’ όπου και αποφοίτησε το 2009. Έκτοτε, δούλεψε ως ηθοποιός σε αρκετές παραγωγές μεταξύ των οποίων, του Εθνικού Θεάτρου, του Θεάτρου Τέχνης αλλά και σε άλλες ανεξάρτητες παραγωγές.
Το 2014 άρχισε να ασχολείται με τη φωτογραφία, παρακολουθώντας σεμιναριακά μαθήματα στο Ελληνικό Κέντρο Φωτογραφίας με εισηγητές τους Λάμπρο Παπανικολάτο και Ελένη Μουζακίτη.
Αυτή τη στιγμή εργάζεται ως φωτογράφος. Έχει συνεργαστεί με τους: SMART MAGNA AGENCY, HOMME MAGAZINE, ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Official site: http://domnikimitropoulou.com/
