Κωνσταντίνος Κολέτσης: “… οι άλλοι βλέπουν σε μένα αυτό που δε θέλουν, αυτό που φοβούνται, αυτό που ήταν και θέλουν να αποφύγουν, ξέρουν ότι δεν υπάρχει γκρίζο, παρά μόνο άσπρο μαύρο”
«… ξέρω μονάχα πως η επιλογή είναι ένα νόμισμα με δυο όψεις: Κορώνα ή θύμα-τα».
Αυτό γράφεις κάπου, Κωνσταντίνε … και δεν το λέω γιατί διάλεξα κορώνα. Μάλλον διάλεξα θύμα: εσένα. Όμως θεωρώ ότι είμαι κι εγώ θύμα της κινηματογραφίας σου, όπως χαρακτηρίζεις όλη σου τη συλλογή. Γιατί αυτός ο χαρακτηρισμός; Επιρροές από κινηματογράφο;
Αυτό με κάνει θύτη … οπότε καλό είναι να το απολαύσω όσο μπορώ. Αν μου επιτρέπεις μια διόρθωση ” κ Ι ν η τ ο γ ρ α φ Ι α”, και θα στο εξηγήσω παρακάτω. Όσον αφορά στις επιρροές από κινηματογράφο… “it’s hard to say it, I hate to say it but it’s probably me”
Όλη σου τη συλλογή δεν θα τη χαρακτήριζα «λήψη μιας αβάσταχτης ελαφρότητας του είναι». Νιώθω πως σε όλες τις φωτογραφίες σου υπάρχει μια εμμονή στην καθημερινότητα και προσπάθεια απαλλαγής τόσο από την εμμονή αυτή, όσο και από την καθημερινότητα σου. Κάνω λάθος;
Τα τελευταία 11 χρόνια ήταν έντονοι και συνάμα δύσκολα ευχάριστα. Ήταν μια παρένθεση σ’ αυτό που ονόμαζα εγώ καθημερινότητα. Η εμμονή; η εμμονή είναι ένα παραμύθι που σκέφτομαι να γράψω γι’ αυτή, απλά έχω ξεμείνει από ήρωες και οι δράκοι έχουν γίνει γραφικοί. Επίσης δεν ήταν μόνο “μια φορά” και ένας καιρός δε δείχνει την άνοιξη μέσα μου. Και το τέλος δεν είναι αμοιβαίο, όταν ζούνε αυτοί καλά και εμείς κινούμαστε σε μια εξελισσόμενη διαδικασία … Τέλος πάντων-αλήθεια-γιατί δε τελειώνει ποτέ καμία εμμονή έτσι;
Εικόνες δρόμου, μαυρόασπρες πάντα. Εκεί στο δρόμο … σαν να θες να συνεχίσεις ένα νέο και ατελείωτο δικό σου «κερουακικό» δρόμο. Ποιες οι επιρροές σου από τον Κέρουακ και από την γενιά αυτή;
Όλες, για μένα το “Mexico City Blues” είναι κάτι σαν ιερό δισκοπότηρο που ανακάλυψα την πρώτη φορά που το διάβασα
«Εγώ δεν είμαι το εσείς, εγώ είμαι ένα … Ένα πράγμα που απλά πάει κόντρα στους φίλους, αυτούς που χορεύουν τα τραγούδια έξω από το χορό … Ένα πράγμα που περιμένει να αλλάξετε ποτήρι και όχι ποσότητα … Ένα άλλο πράγμα, ένα αντί-γαματο πράγμα … Και ειναι ωραίο ξέρεις να γυρνάς σπιτι και να λες γύρισα, γιατί το σπίτι είμαι εγώ … και εγώ είμαι ένα …»
Είσαι ένας και η αποφασιστική στιγμή, που θα κάνεις το κλικ είναι μια και μοναδική. Πόσο μπαίνεις στο θέμα σου για να γίνεις οι άλλοι , να γίνεις το εσείς;
Δεν μπαίνω καν στον κόπο, οι άλλοι βλέπουν σε μένα αυτό που δε θέλουν, αυτό που φοβούνται, αυτό που ήταν και θέλουν να αποφύγουν, ξέρουν ότι δεν υπάρχει γκρίζο, παρά μόνο άσπρο μαύρο
«είναι ξέρω ότι σήμερα έμαθα το μπορώ να θέλω … μπορώ να θέλω, χωρίς να χρειαζόμαστε τίποτα απ αυτά που διαφημίζονται ως τρόποι ζωής, ως διασκέδαση, ως κοινωνικό οξυγόνο, μπορώ να θέλω χωρίς να χάνομαι σε τρεις διαστάσεις, είμαι-χωράω σε μια και μοναδική, αυτή του μυαλού μου…».
Πόσο ρόλο μπορεί να παίξει το μυαλό σου, η σκέψη σου, εκείνη τη στιγμή του κλικ;
Αρκετό για να βρει τρόπο να ζήσει μετά τις 1000 λέξεις κάθε κλικ
Διακρίνω πάντα πάθος σε ό, τι τραβάς … τις περισσότερες φορές συνδυάζεις φωτο και σχόλια … και ας τολμήσω να πω πως έχουν χροιά «γκινσμπεργική». Λύτρωση ή ανάγκη επικοινωνίας;
Η λύτρωση έρχεται μέσα από τα κείμενα του κοντινοποινίτη, πολλές φορές έχω το κείμενο και βρίσκω τη φωτογραφία και άλλες φορές η εικόνα μου υπαγορεύει τις όποιες “χίλιες λέξεις” από μόνη της.. η επικοινωνία γίνεται μέσω της ένωσης εικόνας-μουσικής.
«Δε θέλω ώρες δανεικές, θέλω στιγμές μοναδικές… Δε θέλω να διαβάζω το αύριο, θέλω να γράφω το σήμερα…»
Στιγμές φωτογραφικές σημερινές. Αυτό για σένα είναι και η φωτογραφία. Όμως τα σχόλια σου έχουν μια δόση υπερρεαλισμού μιας και ακολουθείς την αυτόματη γραφή. Σκέφτηκες ποτέ να δημιουργήσεις μια υπερρεαλιστική φωτογραφίας; Να πάρεις αυτό που βλέπεις και να το γυρίσεις σε κάτι άλλο, πιο φευγάτο, πιο ονειρικό, πιο φλου;
Νομίζω ότι η αντίθετη σχέση εικόνας-κειμένου δίνουν ένα τέτοιο τόνο..και όσο ασφαλές και να ακούγεται ή φαίνεται το ασπρόμαυρο πλαίσιο στο οποίο κινούμαι, νομίζω ότι ένα πιο φλου “χρωματιστό” πλάνο δε θα έκανε κανένα μου όνειρο πραγματικότητα
«Ανοίγεις….την αγκαλιά σου και μαζεύεις σκουπίδια από τα μάτια σου …».
Ας δούμε μια μέρα σου φωτογραφική. Πως ξεκινάς; Τι ώρα; Με τι τραβάς; Κινητό; Ή κάμερα; Έχεις εκπληκτικά αυτοπορτραίτα … Αυτά έχουν τραβηχτεί σίγουρα με κάμερα. Τι είναι αυτό που θα σε τραβήξει στο δρόμο; Και μετά αφού φωτογραφίσεις, πως καταλήγεις στο σχόλιο; Πες μου λίγο για όλη αυτή τη διαδικασία.
Μια μέρα φωτογραφική είναι οποιαδήποτε μέρα μου επιτρέπει να περπατήσω πάνω της. Ξεκινάω ακούγοντας μουσική και ανάλογα με το ύφος της και τις σκέψεις που μου προκαλεί βγαίνω. Χρησιμοποιώ κινητό, το οποίο πρέπει να ευχαριστήσω με την ευκαιρία για τα αυτοπορτραίτα μου. Στο δρόμο με τραβάει αυτό που οι άλλοι θα αποφύγουν μη τυχόν και λερώσει την εικόνα τους σε όλο αυτό το μιντιακό τοπίο, η απομόνωση, η μοναξιά, το νταραβέρι συναισθημάτων. Αφού έχω αυτό που θέλω, το κρατώ μέχρι να νιώσω ότι δυο στίχοι ή μια αυτόματη γραφή μπορεί να γίνει ένα με την εικόνα
Να ρωτήσω γιατί τραβάς ασπρόμαυρες; Γιατί αυτή η εμμονή;
Γιατί έτσι είμαι, ένας άνθρωπος των άκρων, ένας παίχτης ψυχολογίας.
Οι σπουδές στη φωτογραφία;
Καμία..ένα κινητό, μια εφαρμογή που βγάζει ασπρόμαυρες και η τύχη ή η έμπνευση να βρίσκομαι στο σημείο που είναι και οι σκέψεις μου. Αυτά είναι τα πτυχία μου.
Για τη συνέντευξη χρησιμοποιήθηκαν σκέψεις του Κωνσταντίνου που συνοδεύουν τις εικόνες του στο instagram. Το profile του Κ. Κολέτση στο instagram είναι το: https://www.instagram.com/sto_dromo/ και το profile του στο fb είναι: http://www.facebook.com/konstantinos.koletsis.3?fref=ts
