Αναστασία Παπαδάκου: "Φωτογραφίζω για να μοιραστώ εμπειρίες και προβληματισμούς"

Αναστασία Παπαδάκου: “Φωτογραφίζω για να μοιραστώ εμπειρίες και προβληματισμούς”

Σπύρος Φίλιος 6 Ιούλ 2017 Συνεντεύξεις

Η Αναστασία ή apap77 για τον κόσμο του Instagram, μας προσφέρει όμορφες εικόνες της καθημερινότητάς της, όπως τις βλέπει η ίδια με την γαλήνια και διακριτική της ματιά, μέσα από το σκόπευτρο της μηχανής της.

Σίγουρα δε διάλεξα την καλύτερη φωτογραφία της συλλογής σου. Όμως είναι μια φωτογραφία που με είχε συνεπάρει από την πρώτη στιγμή και με ταξιδεύει στην παιδική μου ηλικία. Θέλεις να μας μεταφέρεις στο σκηνικό της φωτογραφίας και να μας πεις τι σε προκάλεσε ώστε να σηκώσεις τη μηχανή;

Αρχές Δεκέμβρη 2015. Ταξιδεύαμε από Αθήνα για χωριό. Όταν επιβιβαστήκαμε στο ferry boat (Ρίο – Αντίρριο) ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει. Έκανε ψύχρα και μπήκαμε στο σαλόνι. Αμέσως το μάτι μου «καρφώθηκε» στα παράθυρα. Θα μπορούσα να φωτογραφίσω έναν οποιοδήποτε που θα περνούσε απ’ έξω αλλά ήθελα συγκεκριμένα τον Δημήτρη. Ο Δημήτρης κατάγεται από το Ξηρόμερο κι αυτό το δρομολόγιο φέρνει μνήμες από το παρελθόν, παρόμοιες με τις δικές σου. Ήθελα απλά να σταθεί σ’ εκείνο το σημείο και ήμουν σίγουρη ότι όλα τα υπόλοιπα θα έβγαιναν μόνα τους.

Βρισκόμαστε απέναντι από μια εικόνα, που αφηγείται μια ιστορία. Μια σκηνή από ποίημα του Καββαδία. Ένα στιγμιότυπο από ημερολόγιο καταστρώματος. Αυτή είναι η δύναμη της τέχνης. Τι φέρνει στο μυαλό της δημιουργού;
Αυτή η φωτογραφία έχει απόλυτη σχέση με τον συγκεκριμένο άνθρωπο που απεικονίζει. Ο Δημήτρης δουλεύει στο εμπορικό λιμάνι του Πειραιά κι αγαπάει πολύ την θάλασσα και τα καράβια. Ξέρω ότι θα ήθελε να κάνει κι αυτός ένα μεγάλο επαγγελματικό ταξίδι. Επομένως, πέρα από τις μνήμες που σχετίζονται με τον τόπο, έχουμε να κάνουμε και με την επιθυμία (…όλα τα υπόλοιπα θα έβγαιναν από μόνα τους). Στη φάση της επεξεργασίας έπαιζε μέσα στο κεφάλι μου ο «Σταυρός του Νότου». Δεν σου κρύβω ότι δεν θα μου άρεσε η ιδέα να ήταν ναυτικός, όσο γοητευτική κι αν ακούγεται. Η πραγματικότητα όταν έχεις οικογένεια είναι σκληρή. Η ατμόσφαιρα της φωτογραφίας φορτίζεται περισσότερο, γιατί εισβάλλουν και τα δικά μου συναισθήματα. Τελικά είδες από πού ξεκίνησα και πόσα συναισθήματα γεννήθηκαν στην πορεία.·

Αναστασία, πότε ξεκίνησες να φωτογραφίζεις;
Ξεκίνησα να φωτογραφίζω από την ηλικία περίπου των 14 με αυτόματη μηχανή, σαν αυτές που είχαν οι περισσότερες οικογένειες τότε, στιγμιότυπα από γιορτές, διακοπές, βόλτες, κατασκήνωση κα. Η πρώτη φωτογραφική μηχανή reflex που έπιασα στα χέρια μου ήταν στα 17 και ήταν δανεική. Επειδή φοίτησα σε Τεχνικό Επαγγελματικό Λύκειο στο τμήμα Διακοσμητικής είχαμε μάθημα φωτογραφίας και τη χρειαζόμουν. Δύο χρόνια αργότερα απέκτησα τη δική μου. Κάπως έτσι ξεκίνησε η πρώτη ουσιαστική επαφή με την φωτογραφία.

Ποιός είναι ο λόγος που φωτογραφίζεις;
Η φωτογραφία για μένα είναι μια εσωτερική ανάγκη. Η ανάγκη να εκφραστώ. Να αποτυπώσω, δηλαδή, εικόνες, όπως τις αντιλαμβάνομαι – αισθάνομαι μέσα από το πρίσμα της αισθητικής μου. Φωτογραφίζω για να μοιραστώ εμπειρίες και προβληματισμούς.

Πόσο σημαντική είναι η επεξεργασία της εικόνας; Με τι μέσα επεξεργάζεσαι τις εικόνες σου;
Τα παλιότερα χρόνια, όταν χρησιμοποιούσα films (AM & έγχρωμα) και slides, δεν υπήρχε θέμα επεξεργασίας. Θυμάμαι ότι σπαταλούσα πολύ χρόνο μέχρι να βγάλω μια φωτογραφία (να βρω τη σωστή ρύθμιση, να εστιάσω σωστά, να φτιάξω τέλεια το κάδρο). Τώρα με τις ψηφιακές και τα προγράμματα επεξεργασίας, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η επεξεργασία με βοηθά «φορτίσω» τη φωτογραφία. Λειτουργώ πολύ με το ένστικτο. Αφήνω αυτό να με οδηγήσει. Τα προγράμματα που χρησιμοποιώ αυτή την περίοδο είναι το snapseed και το VSCO.

“Ξεφυλλίζοντας” τη συλλογή σου, είναι σαφής η εξέλιξη της οπτικής σου και της φωτογραφικής σου ματιάς. Ποιοί είναι πιστεύεις οι παράγοντες αυτής της εξέλιξης;
Αυτή η εξέλιξη που λες είναι κάτι το οποίο μπορεί να το αντιληφθεί κάποιος τρίτος, παρά εγώ η ίδια. Αυτό που μπορώ να πω για τον εαυτό μου είναι ότι έχω διαρκώς μια ανησυχία.

Είσαι πολύ παραγωγική φωτογραφικά, με συνεχείς αναρτήσεις. Νιώθεις ότι εκφράζεσαι δείχνοντας τις εικόνες σου ή είναι παράλληλα και η συνήθεια, που προτάσσει το ίδιο το κοινωνικό μέσο;
Ο λόγος που με κάνει παραγωγική είναι το γεγονός ότι «κινούμαι». Μαζεύω πολύ υλικό από πεζοπορίες, εκδρομές, διακοπές καθώς και από βόλτες με φίλους που έχουμε κοινά ενδιαφέροντα. Επίσης, σημαντικό ρόλο παίζει και το ότι δεν οδηγώ. Κυκλοφορώ πολύ με τα πόδια και φωτογραφίζω ό,τι μου τραβά την προσοχή. Δυστυχώς, υπήρξαν και κάποιες περίοδοι που το έκανα από εθισμό. Όποτε μου συμβαίνει αυτό, προσπαθώ να επαναπροσδιοριστώ.

Μεταλλάσσεσαι πολύ συχνά φωτογραφικά. Σκηνές δρόμου, οικογενειακές εικόνες, κτίρια, μινιμαλιστικά σκηνικά, ασπρόμαυρα, έγχρωμα. Αναζητάς να βρεις ποιο στυλ σε γεμίζει περισσότερο ή σου αρέσει η εναλλαγή και η διαφορετικότητα;
Προσαρμόζομαι ανάλογα με αυτό που βλέπω και αισθάνομαι εκείνη τη στιγμή. Δε θέλω να μπαίνω σε καλούπια. Επίσης, πραγματικά βαριέμαι να κινούμαι σ’ έναν «δρόμο». Για παράδειγμα, ακόμα και στις πεζοπορίες, που πηγαίνω, θέλω να υπάρχει εναλλαγή του σκηνικού.

Αν έπρεπε να κρατήσεις μόνο ένα είδος φωτογραφίας, ποιό θα επέλεγες;
Θα δώσω ένα μικρό προβάδισμα στο Α/Μ minimal. Είνα μεγάλη πρόκληση για μένα, μέσα από το ελάχιστο να δώσω το μέγιστο.

Υπάρχουν φωτογράφοι που θαυμάζεις;
Δεν θα αναφέρω κάποιον συγκεκριμένο. Με αφορμή όμως την ερώτηση, θα ήθελα να πω ότι εντυπωσιάστηκα από την έκθεση του Τάσου Βρεττού «Τ(ρ)όποι Λατρείας». Αυτό που βρήκα συγκλονιστικό ήταν ο τρόπος, που είχε διεισδύσει ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους, αποτυπώνοντας κάτι πέρα ως πέρα αληθινό, χωρίς ίχνος επιτήδευσης.