Ο Βασίλης Κολτούκης επιλέγει …

Ο Βασίλης Κολτούκης επιλέγει …

Ο φωτογράφος Βασίλης Κολτούκης  μας χαρίζει 4 + 1 φωτογραφίες και εμείς ακολουθούμε τις σκέψεις του.
Για το photologio, ο Βασίλης Κολτούκης ανασύρει από το προσωπικό του αρχείο αγαπημένες του φωτογραφίες, μας τις παρουσιάζει μαζί με ιδιαίτερα μύχιες σκέψεις και αναμνήσεις και μας τις χαρίζει.


Βασίλης Κολτούκης – Ουκρανία

Ήταν χειμώνας και βρισκόμουν στο Lvof της Ουκρανίας.

Έκανε αρκετό κρύο  και είχε πολύ χιόνι στους δρόμους. Είχα μπεί σ’ ένα πάρκο και απολάμβανα την απόλυτη σιωπή .

Ήμουν μόνος… Ξαφνικά άκουσα μια μελωδία, μια υπέροχη μελωδία μες την απόλυτη σιωπή.Ήταν σαν να έπαιζαν άγγελοι μια μελωδία του Bach.Όσο προχωρούσα τόσο δυνάμωνε η μουσική.

Σε λίγο βρισκόμουν μπροστά σ’ ένα όμορφο τοπίο …  Σ’ ένα παγκάκι καθόταν ένας γεράκος, που με κλειστά μάτια, έπαιζε με το φλάουτο μια θεσπέσια μελωδία.

Δεν με είχε καταλάβει και έτσι πρόλαβα με πολύ μεγάλη προσοχή  (για να μη χαλάσω αυτήν την μυστικιστική ατμόσφαιρα) να τραβήξω δύο φωτογραφίες.

Δεν έπαιζε για χρήματα, γύρω του δεν υπήρχε κανείς, μόνο  μπροστά στα πόδια του, είχε τοποθετήσει μια μικρή χάρτινη εικονίτσα της Παναγίας.


Βασίλης Κολτούκης – Αιθιοπία

Είχα νοικιάσει για μια εβδομάδα ένα τζιπ με οδηγό και περιπλανιόμουν στα χωριά της περιοχής Τιγκράι της Αιθιοπίας.

Ήταν  μεσημέρι και περνούσαμε από ένα μικρό χωριό, είδα μαζεμένο πολύ κόσμο έξω από ένα σπίτι.

Ο οδηγός μου λέει ότι πρόκειται για κηδεία…

Μου εξηγεί ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αν θέλω να φωτογραφίσω. Έτσι κι έγινε… Υπήρχαν πάρα πολλοί ιερείς , γύρω στους 20, και αρκετός κόσμος.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν τα άμφια των ιερέων και οι ομπρέλες που ήταν πολύ όμορφα στολισμένα, καθώς επίσης και η μεγάλη πομπή που περνούσε από όλους τους σκονισμένους δρόμους του χωριού για να καταλήξει στην κεντρική πλατεία και μετά από πολλή ώρα στο νεκροταφείο.

Μου θύμισε το χορό σε παράσταση αρχαίας ελληνικής τραγωδίας


Βασίλης Κολτούκης – Ινδία

Βρίσκομαι δυτικά στην περιοχή Ρατζαστάν της Ινδίας, στην πόλη Τζαϊσαλμέρ. Φωτογράφιζα θυμάμαι από το πρωί έως το απόγευμα σχεδόν σ’ όλες τις γειτονιές της πόλης.

Μια μέρα σ’ ένα δρομάκι  κοντά στα τείχη της παλιάς πόλης ένα παιδί  βγαίνει από μια αυλή  και μου κάνει νόημα να πάω μέσα στο σπίτι .

Εκεί  κατοικούσε  μια οικογένεια με πολλά παιδιά.

Κατάλαβα ότι ο πατέρας ήθελε να τον φωτογραφίσω.

Άρχισε να βγάζει τα παλιά του ρούχα και να βάζει καθαρό λευκό πουκάμισο, ξυρίστηκε και έβαλε  στο κεφάλι του ένα όμορφο  κόκκινο  τουρμπάνι.

Μετά  πήρε διάφορα ξύλινα φλάουτα και άρχισε να παίζει …

Τον φωτογράφισα αρκετές φορές, αυτόν και ολόκληρη την οικογένεια  του … ήταν ένα δώρο για μένα…

Στη φωτογραφία μπροστά από αυτόν είναι  η γυναίκα του, με την μαντήλα στο κεφάλι, που σκουπίζει την αυλή.


Βασίλειος Κολτούκης – Κίνα

Εκείνη η χρονιά (2010) ήταν η πιο παραγωγική χρονιά για μένα … πολλά ταξίδια σε διαφορετικές  χώρες, σε μικρό χρονικό διάστημα.

Έτσι αποφάσισα να φωτογραφίσω για μια εβδομάδα το Horse Festival στο Litang της Κίνας.

Mετά από ένα εξουθενωτικό ταξίδι φτάνω στο Litang και βρίσκω γρήγορα ξενοδοχείο για να ξεκουραστώ και να συλλέξω πληροφορίες για το φεστιβάλ.

Μου λένε ότι για αυτή τη χρονιά αναβλήθηκε …κόντεψα να τρελαθώ… τόσο μεγάλο ταξίδι για το τίποτα… αλλά δεν το έβαλα κάτω, ψάχνοντας και ρωτώντας μου λένε ότι θα γίνει ένα μικρό φεστιβάλ σε μια περιοχή περίπου 100 km μακριά από το Litang, πάνω ψηλά στα βουνά στα βουδιστικά μοναστήρια μου ζούσαν  οι μοναχοί βουδιστές.

Νοικιάζω γρήγορα ένα τζιπ με οδηγό και ξεκινάμε αργά το απόγευμα ,κατεύθυνση προς αυτή την περιοχή Quedam που θα γινόταν το φεστιβάλ .

O δρόμος ήταν ανύπαρκτος, όλο πέτρες και λάσπη, έκανε πολύ κρύο …έσφιξα τα δόντια και είπα μέσα μου “Προχωράμε… κάτι μου λέει ότι αύριο θα υπάρχει κάτι καλό εκεί πέρα.”

Άρχισε να χαράζει, ανεβαίνουμε  σ’ ένα μικρό ύψωμα που από εκεί  βλέπουμε μια τεράστια επίπεδη έκταση.

Φτάσαμε, επιτέλους!!!

Αυτό  που έβλεπα δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Σε μια στιγμή δεν ήξερα αν αυτό που ζω ήταν όνειρο ή πραγματικότητα .

Χιλιάδες μοναχοί και χωρικοί με άλογα βρίσκονταν σε αυτό το λεκανοπέδιο, είχαν ανάψει πολλές φωτιές για να ζεσταθούν κι ένα σύννεφο καπνού και ομίχλης τους είχε σκεπάσει .

Νόμιζα στην αρχή ότι βρισκόμουν σε κάποιο πλάνο χολιγουντιανού φιλμ ή σε  κάποια σεκάνς του Αγγελόπουλου. Πλησιάζοντας το θέαμα γινόταν  όλο και πιο έντονο.

Εκατοντάδες άλογα με χωρικούς με πολύχρωμα ρούχα στριφογύριζαν γύρω από λάβαρα και πετούσαν στον αέρα χαρτάκια που είχα γραμμένες προσευχές.

Χιλιάδες μοναχοί άλλοι μόνοι τους και άλλοι σε  ομάδες σιγοψιθύριζαν ύμνους και προσευχές.

Ευτυχώς είχα πάρει πολλά φιλμ μαζί μου εκείνη τη μέρα.

Η διαίσθησή μου για άλλη μια φορά δεν με διέψευσε… χαλάλι η τόση κούραση !!!


Με μια φωτογραφία του Edouard Boubat ο Βασίλης Κολτούκης κλείνει τον κύκλο των φωτογραφικών του ιστοριών, που μας αφιέρωσε…

Edouard Boubat

Διάλεξα μια οχι και τόσο γνωστή φωτογραφία του Edouard Boubat, που μου αρέσει ιδιαίτερα.

Στην πρώτη συνάντηση που είχαμε σ’ ενα καφέ απέναντι απο την Σορβόννη μου χάρισε αυτή την φωτογραφία με μια αφιέρωση στο πίσω μέρος της. Όπως καταλαβένετε είμαι και γι’ αυτό τον λόγο συναισθηματικά δεμένος με αυτή την εικόνα.

Ένα ζευγάρι κάπου σε μια πλατεία ευρωπαϊκής πόλης, αποκομμένο απο την πραγματικότητα, ζει τον έρωτά του. Χαλαρά ντυμένοι [ίσως να είναι άνοιξη ή καλοκαίρι] … ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και ακριβώς δίπλα ένα άλλο ζευγάρι ζει και αυτό τον  δικό του ερωτά … δυό λευκά περιστέρια που φιλιούνται… Σε πρώτο πλάνο αριστερά ένα μαύρο περιστέρι μόνο του ίσως κατι να περιμένει.

Συγκεκριμένα το τελευταίο στοιχείο της εικόνας,το μαύρο περιστέρι συμβάλει πιστεύω μ’ ένα ιδιαίτερο τρόπο, ίσως και καθοριστικό τολμώ να πω στον συμβολισμό της.

Αυτή είναι μια μαγική στιγμή που ονειρεύεται να πετύχει κάθε φωτογράφος δρόμου, η αποφασιστική στιγμή που μιλούσε ο Bresson.

Ο Boubat καταφέρνει εδώ να μας χαρίσει μια λυρική, λιτή, ουμανιστική φωτογραφία δρόμου, καταφέρνει μέσα σ’ ένα κλάσμα του δευτερολέπτου να χωρέσει κάτι το αιώνιο.

Αυτή πιστεύω είναι η δύναμη και η μαγεία της φωτογραφίας.


Info:

Ο Βασίλης Κολτούκης γεννήθηκε στην Άρτα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Παρίσι. Η συνάντηση που είχε εκεί με τον Γάλλο φωτογράφο Edouard Boubat ήταν καθοριστική για να αφοσιωθεί αποκλειστικά στην τέχνη της φωτογραφίας.

Προσεγγγίζει τον κόσμο ως ένα θαύμα και βλέπει την περιπλάνηση στο κέντρο της όλης σχέσης ανθρώπου και κόσμου. Έχει ταξιδέψει σε περισσότερες από 60 χώρες και φωτογραφίζει περίπου 20 χρόνια, κυρίως σε ασπρόμαυρο αρνητικό φιλμ. Πλούσιος σε ιστορίες από τα ταξίδια του και ελεύθερος, όσο ένας μοναχικός άνθρωπος που είναι παράλληλα δέσμιος όλων και κανενός.
Έχει πραγματοποιήσει 10 ατομικές εκθέσεις κι έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Οι φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά και βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές. Έχει εκδώσει πέντε φωτογραφικά λευκώματα.
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

www.vassiliskoltoukis.com
https://www.facebook.com/vassilis.koltoukis
https://www.instagram.com/vassikoltoukis/

Διαβάστε τη συνέντευξη του στο photologio.gr εδώ