Vassilis Koltoukis – Varanasi, India, 2005

«Έχω περισσότερες ερωτήσεις από απαντήσεις», λέει ο φωτογράφος Βασίλης Κολτούκης…

Και εγώ του έθεσα μερικές ακόμα…

«Προσεγγίζω τον κόσμο ως ένα θαύμα», λέτε στην εισαγωγή ενός από τα βιβλία σας. Σκέφτομαι πως, αυτή η επιθυμία κρύβει μέσα της την πεποίθηση και την ελπίδα πως έτσι, το θέμα κάθε φορά θα μεταμορφωθεί με τη φωτογραφία σε κάτι άλλο… «Φωτογραφίζω για να δω τα πράγματα φωτογραφημένα» έλεγε και ο Winogrand, προφανώς με κάποια ανάλογη προσμονή. Γίνεται τελικά αυτή η μεταμόρφωση; Εννοώ «υπάρχει πλέον μαγεία», κύριε Κολτούκη;

Όπως το θαύμα είναι κάτι που μας υπερβαίνει, κάτι που δε χωράει στη λογική, κάτι το ανεξήγητο, το απίστευτο, το υπερφυσικό, έτσι και για μένα είναι η ζωή και ο κόσμος που την περιβάλλει. Δεν μπορώ να την εξηγήσω και την εκλαμβάνω ως θαύμα. Έχω περισσότερες ερωτήσεις από απαντήσεις… την βλέπω ως ένα πάρα πολύ όμορφο ανεξήγητο και έτσι την προσεγγίζω φωτογραφικά. Φωτογραφίζω για να ανακαλύψω λίγο τη μαγεία του κόσμου, το πρόσωπο του συνανθρώπου, το πνεύμα των τοπίων. Αν δεν υπάρχει πλέον μαγεία, ζήτω που καήκαμε!!! Ο άνθρωπος, έχω την γνώμη, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την ποίηση, την μαγεία της ζωής. Δίχως αυτά, θα καταλήξει να γίνει ένα ξερό ποτάμι, από χείμαρρος που ήταν, να καταλήξει ρυάκι δίχως νερό. Μόνο ένας άνθρωπος που ονειρεύεται, που αφήνεται να μαγευτεί ακόμη, θα μπορούσε να δει αυτό που δεν είναι σε θέση να δει ένας απλός προσγειωμένος άνθρωπος, μόνο ένας ονειροπόλος έχει την δύναμη να διασχίσει ανεξερεύνητες και αφιλόξενες περιοχές και να αντιμετωπίσει μύριους κινδύνους.

Στην πραγματικότητα η φωτογραφία ίσως είναι απλά μια χρονική στιγμή, πριν και μετά το κλικ. Ζωή, θάνατος και μετά πάλι ζωή, ίσως και η αιωνιότητα. Έτσι, και τα άψυχα αντικείμενα, μπορούν να ζωντανεύουν. Αυτό που καταφέρνει ο φωτογράφος, με το φωτογραφικό γεγονός, είναι μια διαδικασία που ίσως ξεφεύγει από αυτόν, ξεπερνώντας τον. Κάτι τέτοιο ίσως είναι από μόνο του πολύ γοητευτικό…
Η φωτογραφία, η καθαρή πράξη της φωτογραφίας, είναι ακριβώς η χρονική στιγμή που πατάς το κουμπί για να ανοίξει το διάφραγμα, όλα τα άλλα είναι απλώς φιλολογία, φλυαρία, εκθέσεις, σεμινάρια, βιομηχανίες φωτογραφικών ειδών, ένας ολόκληρος κόσμος που γυρίζει όλος γύρω από αυτό το κλικ – αν δεν υπάρχει αυτό, όλος αυτός ο κόσμος θα καταρρεύσει. Η ουσία όμως της φωτογραφίας και ύπαρξή της βρίσκεται ακριβώς σε αυτό το δευτερόλεπτο. Πιστεύω ότι οι φωτογραφίες είναι μηνύματα κρυμμένα σε μικρά μπουκάλια, που πετάμε στον ωκεανό, ίσως – ποιος ξέρει;- μετά από χρόνια μερικά από αυτά τα ξεβράσει η τύχη κάπου, σε μια μακρινή χώρα, ίσως και πάλι (κι αυτό είναι το πιο σίγουρο) να τα καταπιεί μέσα της, στην άβυσσο της λήθης. Αυτό το βρίσκω πολύ φυσικό και άκρως γοητευτικό, με τον χρόνο κυρία Καφίρη όλα περνούν, όλα ξεχνιούνται, ακόμα και οι πιο όμορφες αναμνήσεις, όπως λέει κι ένας στίχος του Leo Ferré.

Vassilis Koltoukis – Pingyao, China, 2007

Ταξιδέψατε για πολλά χρόνια και σε πολλά μέρη, φωτογραφίζοντας συνεχώς. Η φωτογραφία είναι το κίνητρο ή είναι το άλλοθι για κάποια τα ταξίδια που, έτσι και αλλιώς, θα γίνονταν… Στο βιβλίο σας Rilke book, ο Ρίλκε στο ποίημά του «Ωστόσο πόσα Λιμάνια» καταλήγει: «τι τεράστιο μηδέν για πάντα υποσχεμένο»…
Ταξιδεύω για περίπου 20 χρόνια. Ακόμα δεν μπορώ να ξεχωρίσω τη φωτογραφία από το ταξίδι. Ίσως, αν δεν υπήρχε το ένα, να μην υπήρχε και το άλλο, είναι και τα δύο αλληλένδετα. Η φωτογραφική πράξη είναι η δύναμη που με κάνει να ταξιδεύω, να πάω σε άγνωστα μέρη, να συνυπάρξω με ανθρώπους από διαφορετικούς πολιτισμούς, μου χαρίζει το ταξίδι, την περιπέτεια, το άγνωστο. Μακάρι να μην είχα ανάγκη από αυτό το μέσο για να γνωρίσω τον κόσμο, να ήμουν πιο περιπετειώδης χαρακτήρας, πιο ριψοκίνδυνος, ας πούμε σαν τον αγαπημένο μου τυχοδιώκτη χάρτινο ήρωα του Hugo Pratt, τον Corto Maltese, ή σαν τους μεγάλους ταξιδιώτες του περασμένου αιώνα, τον Nicola Bouvier, την Ella Maillart, την Alexandra David Neel και τόσους πολλούς άλλους. Χρειάζεται μεγάλο Ψυχικό σθένος, αντοχή και τρέλα για να πραγματοποιήσεις τα μεγάλα ταξίδια της καρδιάς σου. Κατά τη γνώμη μου, το ταξίδι είναι από μόνο του ένα ολόκληρο σύμπαν, μας υπερβαίνει όλους, τα υπόλοιπα είναι δεκανίκια για να κρατηθούμε από κάτι στη ζωή. Το ταξίδι γίνεται ο εκφραστής των συναισθημάτων μας, ερμηνεύει τους φευγάτους ανεκπλήρωτους έρωτες, την χαοτική μας υπόσταση, την αναζήτηση ενός χαμένου παραδείσου… το ταξίδι είναι ο θάνατος και η ζωή, το οικείο και το άγνωστο, το κρυφό και το φανερό, το εδώ και το αλλού, το εγώ και το εσύ.

Μετά την αναφορά στον ποιητή Ρίλκε, αναρωτιέμαι, η ποίηση, η οποία ταιριάζοντας τις λέξεις φτάνει στον σκοπό της, πώς σχετίζεται με την φωτογραφία; Τι ταίριασμα έχουμε στη τελευταία – αν θεωρείτε ότι συμβαίνει φυσικά κάτι τέτοιο.
Πιστεύω ότι για να φτάσει στον σκοπό της η φωτογραφία πρέπει να είναι ειλικρινής, να εκφράζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την ιδιοσυγκρασία και τα πιστεύω του φωτογράφου, να μην μιμείται και πέφτει σε μανιέρες και καλούπια και να αφήνει ένα μέρος (πολλές φορές άγνωστο ακόμη και στον ίδιο τον φωτογράφο) να το ανακαλύπτει ο θεατής. Όλα τα άλλα τα εργαλεία, ταχύτητες, διαφράγματα,όλα τα τεχνικά έρχονται μετά. Όπως και το ποίημα δεν γίνεται μόνο με τις λέξεις και τους κανόνες της γραφής, έτσι και η φωτογραφία χρειάζεται κάτι παραπάνω από τη μηχανή και τις τεχνικές οδηγίες.

Vassilis Koltoukis – Guatemala, 2010

Μουσική και φωτογραφία… Μιλήστε μας λίγο, αν θέλετε, για αυτό το άλλο αγαπημένο σας θέμα.
Η μουσική ήταν ανέκαθεν από όλες τις τέχνες η αγαπημένη μου. Ξεκίνησα από τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου την εκμάθηση φλάουτου και αργότερα ακορντεόν, αλλά μην έχοντας υπομονή τα παράτησα γρήγορα. 13 χρονών έκανα ένα πειρατικό σταθμό, το Studio Dynamite και αργότερα τον πρώτο πειραματικό εναλλακτικό ραδιοφωνικό σταθμό στην Άρτα, το «Ράδιο Έκφραση», όπου συμμετείχαν πολλοί δημοσιογράφοι και παραγωγοί, όλα αυτά λίγο πριν την ελεύθερη ραδιοφωνία. Μετά, για αρκετά χρόνια δούλεψα σε ραδιοφωνικούς σταθμούς στην Αθήνα ως ηχολήπτης. Από 15 ετών συλλέγω δίσκους βινυλίου. Και όλα αυτά από την μεγάλη αγάπη και το πάθος που έχω για τη μουσική. Όταν άρχισα τα ταξίδια και την φωτογραφία, ποτέ δεν παρέλειψα τη μουσική, προσπάθησα να βρω πλανόδιους μουσικούς, φεστιβάλ, πανηγύρια σε διάφορα μέρη του κόσμου. Έτσι έγινε το πρώτο μου βιβλίο, το «Music on the road», που περιλαμβάνει πλανόδιους μουσικούς από διάφορες χώρες. Όνειρό μου από μικρός ήταν να ταξιδέψω σαν μουσικός και τελικά έγινα περιπλανώμενος φωτογράφος, που Φωτογραφίζει περιπλανώμενους μουσικούς… τι περίεργα παιχνίδια που παίζει η ζωή…

Κάποτε παρακολούθησα μια βιντεοσκοπημένη κουβέντα με τον αξέχαστο και αγαπημένο φωτογράφο Μπαλάφα που, αναφερόμενος στην φωτογραφία του με την γυναίκα που κρατά σφιχτά αγκαλιά τον γιό της, μίλησε για «εκείνη την γυναίκα που κρατούσε αγκαλιά τον δικό της Χριστό και περίμενε, σώζοντάς τον, να σωθεί και αυτή…». Μέχρι τότε πίστευα πως δεν χρειάζονται περιγραφές και λεζάντες στη φωτογραφία. Όμως αυτή η διάσταση που έδωσε ο δημιουργός της, με ξεπέρασε… Τι γνώμη έχετε;
Θα μου άρεσε να βλέπω τις τέχνες σ’ ένα διάλογο, μέσα σε ένα βιβλίο, σε μια έκθεση. Πολλοί το θεωρούν αυτό ανεπίτρεπτο. Αρκετοί φωτογράφοι θεωρούν ότι είναι περιττά τα λόγια, οι λεζάντες σε μια φωτογραφία. Όλα όμως είναι σχετικά. Έχω αρκετά βιβλία όπου έχει ταιριάξει πάρα πολύ καλά ο ποιητικός λόγος με την φωτογραφία. Οι Γάλλοι είναι αρκετά καλοί σε αυτό ή απλώς πιο τολμηροί… Εδώ στην Ελλάδα είναι σπάνιο να δεις μια καλή έκδοση, που να περιλαμβάνει φωτογραφία και λόγο μαζί. Είναι παρακινδυνευμένο, πρέπει να ταιριάξουν απόλυτα τα είδη τέχνης, ούτως ώστε να ρέει η αφήγηση του βιβλίου, να υπάρχει ενιαίος ρυθμός. Η διαίσθηση, το ένστικτο, η εμπειρία του εκδότη, του φωτογράφου και του ποιητή μπορούν να κάνουν θαύματα και να μας χαρίσουν βιβλία κομψοτεχνήματα, όπου θα συνυπάρχουν ο λόγος, η φωτογραφία, η ζωγραφική, το σχέδιο, η μουσική και άλλα…

Vassilis Koltoukis – Jaipur, Inde, 2005

Είναι δυνατό μια φωτογραφία που, φαινομενικά, δεν περιγράφει κάτι συγκεκριμένο, να ξυπνήσει συναισθήματα και να οριοθετήσει μια δική της φωτογραφική ομορφιά;
Όπως σας είπα και πριν, οι εικόνες μας είναι χαρτάκια μέσα σε μπουκάλια που τα πετάμε στη θάλασσα, προσευχές γραμμένες σε βουδιστικά χαρτάκια σκορπισμένα στον άνεμο. Δεν μας ανήκουν, ό,τι κάνουμε δεν μας ανήκει, είναι ένα δώρο που δίνεται σε αυτόν που έχει μάτια και καρδιά και βλέπει. Φωτογραφίζω αυτό που έχω ήδη μέσα μου, καθώς αντανακλάται στον έξω κόσμο, όπως επίσης κι ο θεατής βλέπει, αναγνωρίζει σε μια εικόνα, αυτό που ήδη κουβαλάει μέσα του. Κάθε φωτογραφία έχει άπειρες ερμηνείες, όσα και τα μάτια που την κοιτάζουν. Ο κόσμος όλος εξαρτάται από τα αθώα μας μάτια, αν είσαι καθαρός θα δεις καθαρά, αν είσαι πονηρός θα δεις πονηρά και ούτω καθεξής. Θα σας πω ένα παράδειγμα για το καταλάβετε. Αν κάποιος βλέπει πονηρά, θα φωτογραφίσει μια πόρνη με χυδαίο τρόπο, αν όμως βλέπει με μια άλλη ματιά, πιο εσωτερική, θα την φωτογραφίσει κι αυτή σαν έναν άνθρωπο, που παλεύει και μάχεται να μην σβήσει η φλόγα από το κερί της.

Εκφράζεστε συνήθως με το ασπρόμαυρο στις φωτογραφίες σας. Είναι αλήθεια ότι μερικές φορές το ΑΜ από μόνο του, ίσως εξωθεί τον δημιουργό στην φόρμα και τον παγιδεύει σε αυτήν;
Ναι, αλήθεια είναι. Όταν δουλεύεις για πάρα πολλά χρόνια με το ασπρόμαυρο, φυσικό είναι να παγιδευτείς και να καταλήξεις να επαναλαμβάνεσαι. Το ίδιο συμβαίνει όμως και με το χρώμα και γενικά με καθετί που το κάνεις για καιρό, βρίσκεις έναν τρόπο και μένεις σε αυτόν, χωρίς καμία εξέλιξη. Το σημαντικό είναι να είσαι σε εγρήγορση, να δέχεσαι ερεθισμούς από παντού, βιβλία, εκθέσεις, ταξίδια… και όλα αυτά να τα τοποθετείς με τέχνη στην δουλειά σου. Η γνώμη μου είναι ότι, όταν ένας φωτογράφος αισθανθεί να κουράζεται και να μην έχει κάτι άλλο να πει, να σταματήσει για λίγο και να αρχίζει να εκφράζεται με άλλους τρόπους, είτε να προσπαθήσει με το έγχρωμο ή με άλλες πλευρές της φωτογραφίας, με τα κολάζ, διαφορετικά τυπώματα, ακόμα και να αλλάξει τελείως τον τρόπο φωτογράφισης. Το σημαντικό είναι να συνεχίζει να εκφράζεται μέσα από αυτό το μέσο και να νιώθει ευτυχισμένος μέσα από αυτή διαδικασία.

Vassilis Koltoukis – Khotan, China, 2007

Φωτογραφίες που δεν τραβήχτηκαν ποτέ, χαρτεπικόλληση (κολάζ)… πριν και μετά τη φωτογράφιση. Είναι μια σχεδόν μεταμοντέρνα προσέγγιση αυτή, αν και σαν σκέψη πολύ παλιά, όπως όλες οι μοντέρνες ιδέες. Πείτε μας, αν θέλετε, πόσο μακριά μπορεί η τεχνική επέμβαση να φθάσει;
Είναι άπειρες οι επεμβάσεις που μπορεί να δεχτεί η φωτογραφία σήμερα, ιδιαίτερα με όλη αυτή την τεχνολογία που υπάρχει. Τον πρώτο λόγο έχει η φαντασία, η έμπνευση, η υπομονή και το μεράκι του φωτογράφου. Εγώ ξεκίνησα να κάνω χειροποίητα collages την δεκαετία του ’90, όταν έκανα και τις πρώτες δύο εκθέσεις μου. Μετά από ένα κενό 25 ετών ξανάρχισα πριν από λίγα χρόνια να κάνω collages, με τη βοήθεια διαφόρων προγραμμάτων. Φωτογραφίες δικές μου, επωνύμων αλλά και ανώνυμων φωτογράφων, στιγμιότυπα από ταινίες, ντοκιμαντέρ, αφίσες στο δρόμο και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, ενώνονται για να δημιουργήσουν μια νέα εικόνα. Το προτελευταίο βιβλίο μου, με τίτλο «Μια χώρα για όλα τα μάτια» είναι εξ ολοκλήρου από φωτογραφικά κολάζ: σχεδόν κάθε μέρα ανέβαζα μια εικόνα στο προσωπικό μου λογαριασμό, στο Instagram και μια Γαλλίδα, που της άρεσαν, η Catherine Auzuret, έγραφε ποιητικά σχόλια σε καθεμία από αυτές. Στο τέλος αποφασίσαμε να εκδώσουμε αυτό βιβλίο, με τα ποιήματά της και τα δικά μου collages.

Διαβάζω σε κάποιο σημείο στα λόγια σας πως ψάχνετε για μια «αθώα χώρα». Οι φωτογραφίες σας, οι οποίες έχουν παράλληλα έντονο το κοινωνικό σχόλιο, είναι σίγουρα γεμάτες ομορφιά. Πιστεύετε άραγε πως η αθωότητα αποτυπώνεται καλύτερα μέσα στην ομορφιά; Τι είναι όμορφο στη φωτογραφία;
Το «Ψάχνω μια χώρα αθώα» είναι από ένα ποίημα του ιταλού ποιητή Giuseppe Ungaretti, που το έγραψε τον Μάιο του 1918.

Περιπλανώμενος

σε κανένα μέρος της γης

δεν μπορώ να στεριώσω

Σε κάθε νέο κλίμα που συναντώ

γίνομαι άρρωστος

που μια φορά κάποτε

κόντεψα να συνηθίσω

και πάντα ξεκόβομαι ξένος

Γεννημένος έχω επιστρέψει από εποχές

πολύ ιδωμένες.

Απολαμβάνω ένα μόνο λεπτό ζωής

το αρχικό

Ψάχνω μια χώρα.

Όμορφο στην φωτογραφία πιστεύω είναι το απλό, η μη ορατή καθημερινότητα, η θαυμαστή λεπτομέρεια, το εσωτερικό βλέμμα, το μυστήριο, οι συναντήσεις, τα πορτρέτα φωτός, τα βλέμματα που μοιραστήκαμε, η αιφνίδια λάμψη που εκπέμπεται όταν το είναι μας αναφλέγεται.

Στα πορτρέτα που έχετε φτιάξει ταξιδεύοντας σε τόσο διαφορετικά μέρη, οι άνθρωποι κοιτούν κατάματα τον φακό. Σαν να προσπαθούν να ανοίξουν ένα διάλογο με τον φωτογράφο και τον θεατή. Και τελικά να τον συντηρήσουν ίσως, με την δύναμη που δίνει το πάγωμα στο χρόνο μέσα από την φωτογραφία…
Όπως σας είπα, γεννιέται ένας μυστικός διάλογος μεταξύ του φωτογράφου και του φωτογραφιζόμενου, όσο πιο διεισδυτικό είναι το βλέμμα, τόσο περισσότερο θα διαρκέσει στον χρόνο η εικόνα. Ο καθένας βλέπει στον άλλον μια πτυχή του εαυτού του. Είμαστε οι καθρέπτες των άλλων, μια φωτεινή αντανάκλαση δύο πολυεπίπεδων, πολυπρισματικών υπάρξεων, που πασχίζουν να ενωθούν, έστω και σε αυτό το κλάσμα του δευτερολέπτου, που διαρκεί μια φωτογράφιση.

Ξεκίνησε ξαφνικά η σχέση σας με την φωτογραφία;
Κατά κάποιο τρόπο ναι, πάντα ήθελα να εκφραστώ μέσα από την Τέχνη. Θυμάμαι από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού ότι ζωγράφιζα μανιωδώς, σχεδόν κάθε μέρα, μετά οι απόπειρες να μάθω μουσική… ίσως να κουβαλούσα αυτή την επιθυμία μέσα μου και περίμενα την κατάλληλη στιγμή για να εκδηλωθεί. Στο Παρίσι, τη δεκαετία του ‘90, που βρέθηκα για σπουδές Γαλλικής φιλολογίας, γνώρισα τον Γάλλο φωτογράφο Edouard Boubat κι από τις συναντήσεις μας μού γεννήθηκε η επιθυμία για την φωτογραφία. Βρήκα αυτό που μου ταίριαζε, να ταξιδεύω και να φωτογραφίζω. Ήταν και ένα ντοκιμαντέρ στην γαλλική τηλεόραση για το έργο και τη ζωή του E. Boubat που με συγκλόνισε, από εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι αυτό θα κάνω στο μέλλον. Τής αφιερώθηκα ολοκληρωτικά της φωτογραφίας, περισσότερο απ’ όσο έχω δοθεί στους ανθρώπους.

Vassilis Koltoukis – Kachgar, China, 2007

Θέλετε να πείτε κάτι που σκέφτεστε αυτό το διάστημα για την φωτογραφία;
Αυτό που πίστευα από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα και συνεχίζω να το πιστεύω ακόμη, είναι ότι η φωτογραφική τέχνη είναι μια άκρως γοητευτική, ερωτική τέχνη, φωτογράφος και φωτογραφιζόμενος είναι ενωμένοι μέσα σε αυτή την εξαίσια στιγμή που γεννιέται η φωτογραφία. Έπειτα, ο καθένας συνεχίζει το δρόμο του. Δε ζούμε μια ιστορία, δε ζούμε την Ιστορία, δεν ζούμε τη ζωή. Ζούμε την κάθε στιγμή, είμαστε μέσα στην ίδια τη ζωή, κάθε λεπτό στη δική μας ζωή, αθώοι και ερωτικοί. Δεν μαθαίνεται η ζωή, όπως και η φωτογραφία και η κάθε τέχνη.

Σκέφτομαι τα λόγια ενός άλλου ποιητή, του Φρανσουά Βιγιόν, που έγραφε ήδη το 1450 «Στην χώρα μου, είμαι σε χώρα μακρινή…», για όλους εμάς που κάνουμε ταξίδια πραγματικά, αλλά και φανταστικά… ότι τελικά, ίσως ποτέ δεν φθάνουμε κάπου. Σας ευχαριστώ πολύ.
Τα πιο εντυπωσιακά, πιστεύω, είναι τα ταξίδια της φαντασίας, γιατί δεν υπάρχουν σύνορα, φραγμοί, περιορισμοί, όπου σε πάει η δύναμη της φαντασίας σου. Θα σας πω μια πραγματική ιστορία. Για αρκετά χρόνια πηγαίναμε με ένα φίλο φωτογράφο και φωτογραφίζαμε στο γιουσουρούμ στο Μοναστηράκι, μετά, όταν τελειώναμε, καθόμασταν να ξεκουραστούμε και να φάμε στην ταβέρνα του Θανάση, που βρίσκεται κοντά στην πλατεία. Ένα απόγευμα, λοιπόν, εκεί που τρώγαμε γυρνάει και μου λέει «Βασίλη, ξέρεις, κάνω και εγώ ταξίδια όπως κι εσύ, μόνο που εγώ δεν παίρνω αεροπλάνα». Του λέω «για εξήγησέ μου». «Να, κοίτα, κάθε βράδυ βλέπω όνειρα, ότι ταξιδεύω σε διάφορα μέρη μακρινά και φωτογραφίζω ασταμάτητα, τοπία, πρόσωπα, λιμάνια, αστέρια, τα πάντα… αλλά, δυστυχώς, το πρωί δεν μένει τίποτα απ’ όλα αυτά, ούτε καν μια καρτ ποστάλ στο κομοδίνο, ούτε ενα μισοσκισμένο εισιτήριο, ξεχασμένο στο τσεπάκι του πουκαμίσου μου…». Περιττό να σας πως με το άκουσμα όλων αυτών συγκινήθηκα. Δύο άνθρωποι στο ίδιο τραπέζι, ο ένας να κάνει πραγματικά ταξίδια σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και άλλος φανταστικά, με τη δύναμη του μυαλού του, ακόμη και γαλαξιακά.

Τα συμπεράσματα και οι προτιμήσεις δικές σας…

Vassilis Koltoukis – Todos Santos, Guatemala, 2010

Ο Βασίλης Κολτούκης γεννήθηκε στην Άρτα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Παρίσι. Η συνάντηση που είχε εκεί με τον Γάλλο φωτογράφο Edouard Boubat ήταν καθοριστική για να αφοσιωθεί αποκλειστικά στην τέχνη της φωτογραφίας.

Προσεγγγίζει τον κόσμο ως ένα θαύμα και βλέπει την περιπλάνηση στο κέντρο της όλης σχέσης ανθρώπου και κόσμου. Έχει ταξιδέψει σε περισσότερες από 60 χώρες και φωτογραφίζει περίπου 20 χρόνια, κυρίως σε ασπρόμαυρο αρνητικό φιλμ. Πλούσιος σε ιστορίες από τα ταξίδια του και ελεύθερος, όσο ένας μοναχικός άνθρωπος που είναι παράλληλα δέσμιος όλων και κανενός.
Έχει πραγματοποιήσει 10 ατομικές εκθέσεις κι έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Οι φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά και βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές. Έχει εκδόσει πέντε φωτογραφικά λευκώματα.
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

www.vassiliskoltoukis.com
https://www.facebook.com/vassilis.koltoukis
https://www.instagram.com/vassikoltoukis/

Share this...

Facebook

Pinterest

Twitter

Linkedin