Ο Στάθης Καραναστάσης επιλέγει …
Για το photologio, ο φωτογράφος Στάθης Καραναστάσης ανασύρει από το προσωπικό του αρχείο 4+1 αγαπημένες του φωτογραφίες, και μας τις παρουσιάζει μαζί με προσωπικές σκέψεις και αναμνήσεις …
Σκέψεις για τη φωτογραφία
Η λήψη, ανάγνωση και επιλογή φωτογραφιών είναι συνδιαλλαγή με το άγνωστο, την τυχαιότητα και την χαοτικότητα του κόσμου, ένα νοητικό εγχείρημα απόδρασης από το γνωστό και ασφαλές. Είναι διερεύνηση της ανθρώπινης ψυχής και φύσης, μία απόπειρα βαθύτερης σύνδεσης με τον εαυτό και την ανθρωπότητα, και μία πολύτιμη διέξοδος έκφρασης και δημιουργικότητας. Η φωτογραφική εικόνα είναι ένας καμβάς που γεμίζει με φόρμα και περιεχόμενο καθώς το φως και η σκιά, οι διαβαθμίσεις του γκρι ή το χρώμα διαμορφώνουν υφές, ανακινούν αισθήσεις και προκαλούν συναισθήματα. Συνήθως προτιμώ να ντύνω τον καμβά μου με εικόνες καθαρές και φαινομενικά γνώριμες, που προσεγγίζουν σε ομοιότητα τον κόσμο που με περιβάλλει, εκμεταλλευόμενος τις δυνατότητες των σύγχρονων φωτογραφικών μέσων. Παρ’ όλη όμως την επιδερμική ομοιότητα, η φωτογραφική εικόνα, όπως προκύπτει από την ανάγνωσή της, αποκαλύπτει μια εντελώς διαφορετική προσέγγισή της πραγματικότητας. Σε αυτό ακριβώς βασίζεται το φωτογραφικό θέατρο, που θα τολμούσα να χαρακτηρίσω ως ένα εκούσιο παιχνίδι του μυαλού στο όριο πραγματικότητας και φαντασίας. Η ανάγνωση ξεκινάει με την παρατήρηση αυτού που κυριολεκτικά απεικονίζει η φωτογραφία, απορρίπτοντας την υποκειμενικότητα της εμπειρίας του φωτογράφου ως ανθρώπινου όντος που παραβρέθηκε, είδε και αντιλήφθηκε μία στιγμή μέσα από τα μάτια του. Κατά την ανάγνωση της φωτογραφίας ο πάλαι ποτέ πραγματικός και ο παγωμένος χρονικά φωτογραφικός κόσμος αντιστρέφονται. Εξάλλου, η πραγματικότητα είναι μια έννοια σχετική. Ξεκινώντας από την παρατήρηση της αποτυπωμένης εικόνας, η οποία ενεργοποιεί τις αισθήσεις του, ο θεατής έχει την ευκαιρία να προβάλλει στον ακινητοποιημένο αυτό κόσμο συναισθήματα, σκέψεις, και προβληματισμούς, καθώς και να δώσει ερμηνείες. Προσπαθώ, ως θεατής, να βλέπω τις φωτογραφίες με δική μου ματιά, αποφεύγοντας να επηρεάζομαι από τίτλους και περιγραφές τρίτων, ενώ παράλληλα κατανοώ την αξία καλλιέργειας της ματιάς αυτής και της φωτογραφικής κουλτούρας. Η ιδιοσυγκρασία και προσωπική οπτική του φωτογράφου ή κάποιου επιμελητή που επιλέγει φωτογραφίες σίγουρα αντανακλώνται, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, στις φωτογραφίες που θα παρουσιασθούν στο κοινό, αλλά δεν μπορεί να υπαγορεύουν τον τρόπο ανάγνωσης. Μία φωτογραφία που αφήνει ανοιχτά περισσότερα μονοπάτια ερμηνείας και καλλιεργεί ένταση χωρίς έντονη θεματολογία αποτελεί μια πιο ώριμη προσέγγιση, απαιτεί όμως και μεγαλύτερο βαθμό εξοικείωσης φωτογράφου και κοινού με τον φωτογραφικό λόγο.
Στάθης Καραναστάσης
Μία ταπετσαρία γεμάτη αισθήσεις σε ένα παιδικό (;) δωμάτιο. Η ομοιομορφία των χρωμάτων μοιάζει ασφυκτική. Το ύψος του δωματίου φαίνεται να επεκτείνεται παραμορφώνοντας τον κόσμο. Η φθορά στον τοίχο είναι εμφανής παρά τις προσπάθειες απόκρυψης. Στο κέντρο, ένα πρόσωπο διαγράφεται οριοθετούμενο από τις οριζόντιες και κατακόρυφες γραμμές ενός κάδρου. Τα χαρακτηριστικά του αχνά, μισοσβησμένα, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Φωτεινό μα στρεβλωμένο, όπως άλλωστε και το δωμάτιο και ο χρόνος ο ίδιος. Η απρόσωπη μορφή αντανακλάται μυστηριωδώς σε ένα παιδικό παιχνίδι προσδίδοντάς του χαρακτηριστικά υπερφυσικά. Ένα ακόμα περίεργο ον κουρνιάζει στο κρεβάτι και παραμονεύει. Θα ζωντανέψει ή έχει πλέον χάσει κάθε ίχνος ζωτικότητας; Σκηνικό στοιχειωμένο και τρομακτικό. Σκαλίζω με μανία το μυαλό μου σε μια απέλπιδα προσπάθεια να καταλάβω αν μου θυμίζει κάτι που δεν μπορώ να θυμηθώ ή που προτιμώ να κρατήσω για πάντα ξεχασμένο.
Στάθης Καραναστάσης
Στάθης Καραναστάσης
Τοπίο φυσικό αλλά μεταλλαγμένο, πιθανότατα σε κάποιον ξένο πλανήτη. Παράξενα αντικείμενα και ύλες διασκορπισμένα ολόγυρα, χρησιμοποιημένα, πεταμένα και λησμονημένα. Σκουπίδια ή πολύτιμα απρόσμενα δώρα χρωμάτων και υφών στον μονότονο καμβά της εικόνας; Στο κέντρο ένα κτηνώδες κατασκεύασμα δεσπόζει επιβλητικό, ξεχασμένο δείγμα της απόλυτης γνώσης, ικανότητας και δύναμης κάποιου παρηκμασμένου πολιτισμού. Ένα πένθιμο μνημείο που ενσωματώνεται με το φυσικό τοπίο σε μία συνύπαρξη αρμονική. Είχε άραγε ποτέ κάποια χρηστικότητα; Μήπως δεν είναι παρά ένα δραματικό βδέλυγμα που δημιούργησε η φύση η ίδια, αντιστρέφοντας την όποια λογική; Μία αλλόκοτη φυσική κεραία υψώνεται απειλητικά στον ορίζοντα έτοιμη να απομυζήσει, καταγράψει και μεταδώσει την κάθε μου σκέψη. Έχω κολλήσει για πάντα εδώ και η διαφυγή μοιάζει ανέφικτη.
Στάθης Καραναστάσης
Στάθης Καραναστάσης
Πρόσωπα χαμένα, άνθρωποι που συνυπάρχουν σε τόπους και χρόνους διαφορετικούς. Αγκαλιασμένοι αλλά και μόνοι, φιλικοί αλλά απρόσιτοι. Κάπως ικανοποιημένοι και κάπως απογοητευμένοι. Σε μία διαρκή αναζήτηση για κάτι νέο, διαφορετικό και απροσδιόριστο. Φοβισμένοι και αναποφάσιστοι παρατηρούν τον κόσμο να τρέχει. Ξεγελούν τις ανησυχίες τους γαντζωμένοι από επιτεύγματα μεγάλα, μα το κενό εδρεύει αδυσώπητο στο κέντρο της ύπαρξής τους. Ατμόσφαιρα χαρμόσυνη και λυπηρή. Είναι εντύπωσή μου ότι ο κόσμος τείνει να γύρει και να πάρει μια αναπάντεχη κλίση, έτοιμος να στροβιλιστεί γύρω από τον εαυτό του, ή αυτό συμβαίνει σε μία κάποια άλλη πραγματικότητα;
Στάθης Καραναστάσης
Στάθης Καραναστάσης
Υφές πλαστικές, χαοτικά σχήματα που προέκυψαν με τρόπο φυσικό και παρεμφερείς αποχρώσεις του γκρι κατακλύζουν με ηπιότητα την εικόνα. Μια πόλη σιχαμερή, παγερή και απόμακρη, αλλά συνάμα γνώριμη και θελκτική, αναδύεται σαν από χαμένες μνήμες. Συνωστίζει απατηλά όνειρα ανθρώπων και τις βαθύτερες αναζητήσεις τους κάτω από στέγες θαλπωρής και προστασίας. Τα θεμέλια βουρκώδη, υγρά και σαθρά στηρίζουν στον ορίζοντα με σιγουριά και βεβαιότητα μια μακρινή ουτοπία. Τοπίο οικείο και ονειρικό, ψυχρό και αποκρουστικό. Ήμουν εγώ που επέλεξα να ζήσω εδώ ή αυτό επέλεξε μια ζωή για εμένα;
Στάθης Καραναστάσης
Ο Στάθης Καραναστάσης επιλέγει … Henry Wessel
Incidents by Henry Wessel
Μεγαλοπρεπές σκηνικό γιορτής χωρίς ακροατήριο. Στη μέση της σκηνής, στο βάθος της σκιάς, μια πόρτα μικρή και από πάνω της να προβάλλει ένα καλώδιο ηλεκτρισμού που τροφοδοτεί ύπουλα την καταθλιπτική διακόσμηση, έτοιμη να ζωντανέψει και να επιτεθεί με το πάτημα του διακόπτη. Πίσω από την πόρτα κρύβεται κάτι άγνωστο. Δεν ξέρω τι μπορεί να είναι αλλά τρέμω μήπως ανοίξει απρόσμενα και τότε αποκαλυφθεί. Τα υπολείμματα ανθρώπινης παρουσίας ορατά, πού πήγαν όμως όλοι; Ένας ημίγυμνος γυμνασμένος άντρας έχει προσγειωθεί ουρανοκατέβατος στο κέντρο της εικόνας. Μοιάζει και ο ίδιος να μη γνωρίζει πώς και γιατί. Είναι απρόσκλητος, χαμένος, σαστισμένος και ψάχνει για απαντήσεις. Δείχνει να μην έχει συναίσθηση ότι κουβαλάει στις πλάτες του μία γυναίκα. Μια γυναίκα τρομαγμένη, με βλέμμα διαπεραστικό που καρφώνει φωτογραφικό φακό και θεατή. Μήπως εδώ είναι που παίζεται το φωτογραφικό θέατρο; Είμαι ανήσυχος και αναστατωμένος. Νιώθω με βεβαιότητα ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά με τον κόσμο όπως τον ξέρω.
Στάθης Καραναστάσης
Info
Ο Στάθης Καραναστάσης γεννήθηκε και μεγαλώνει στην Αθήνα. Είναι διπλωματούχος ηλεκτρολόγος μηχανικός και τεχνολογίας υπολογιστών, κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στα τεχνο-οικονομικά συστήματα και υποψήφιος διδάκτορας στο ΕΜΠ. Το ενδιαφέρον του για τη φωτογραφία, που εμφανίστηκε στα πρώτα εφηβικά του χρόνια, αναδείχτηκε και καλλιεργήθηκε συστηματικά τα τελευταία δέκα έτη. Συμμετείχε στα σεμινάρια καλλιτεχνικής φωτογραφίας του ΠΟΦΠΑ και έχει φοιτήσει στη σχολή BlackBox Photography υπό την καθοδήγηση του Γιάννη Σίμου. Οι φωτογραφίες του έχουν εκτεθεί σε ομαδικές εκθέσεις. Αναρτά το έργο του στον προσωπικό του ιστότοπο και στο λογαριασμό στο Instagram.
Stathis Karanastasis (@something_real1) – Λογαριασμός στο Instagram
www.stathiskaranastasis.com – Προσωπικός ιστότοπος
