Ο Πέτρος Κοτζαμπάσης επιλέγει …

Ο Πέτρος Κοτζαμπάσης επιλέγει …

Ο φωτογράφος και δάσκαλος φωτογραφίας Πέτρος Κοτζαμπάσης μας χαρίζει 4 + 1 φωτογραφίες και εμείς ακολουθούμε τις σκέψεις του.

Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος: “Φωτογραφίζω για να δημιουργήσω ένα κόσμο δικό μου, διαφορετικό από την πραγματική ζωή, χρησιμοποιώντας όμως στοιχεία από την πραγματικότητα, που με βοηθούν να συνθέσω αυτά που βρίσκονται σκόρπια μέσα μου”

Για το photologio, ο Πέτρος Κοτζαμπάσης ανασύρει από το προσωπικό του αρχείο αγαπημένες του φωτογραφίες και μας τις παρουσιάζει μαζί με ιδιαίτερα μύχιες σκέψεις και αναμνήσεις … και μας τις χαρίζει για την καινούργια χρονιά του 2018.


Πέτρος Κοτζάμπασης

Πέτρος Κοτζαμπάσης

Μια ιστορία που μου μετέφερε ο Άγγελος Μίχας από την έκθεση που είχαμε πρόσφατα στην γκαλερί THE BOX για αυτή τη φωτογραφία:
Ένα βροχερό μεσημέρι έφτασε στην γκαλερί ένα ηλικιωμένο ζευγάρι κάτω από μια ομπρέλα που με δυσκολία προχωρούσαν στηρίζοντας ο ένας τον άλλο. Έκαναν ένα πέρασμα από όλες τις φωτογραφίες και φτάνοντας ξανά στην έξοδο να πάρουν την ομπρέλα τους ο Άγγελος τους βοήθησε και τους ρώτησε αν τους άρεσε η έκθεση. Η γυναίκα απάντησε μας άρεσε, συγγνώμη που είμαστε έτσι βιαστικοί αλλά δυστυχώς από το Ιπποκράτειο που νοσηλευόμαστε μας άφησαν για μια ώρα να κάνουμε μια βόλτα και πρέπει να επιστρέψουμε. Οπότε ο Άγγελος για να νικήσει την έκπληξη του τους ρωτά: “ξεχωρίσατε κάποια φωτογραφία;”.  Η γυναίκα δείχνοντας την συγκεκριμένη με ένα χέρι που έτρεμε, λέει: “αυτή η γυναίκα φεύγει …”. Σωπαίνει για λίγο και ξαναλέει: “φεύγει και χάνεται”…  Και έφυγαν.


Πέτρος Κοτζάμπασης

Πέτρος Κοτζaμπάσης

Πριν από μερικά χρόνια ξεκίνησα να πάω σε ένα παραδοσιακό πανηγύρι με αγώνες πάλης που γίνεται σε μια ορεινή περιοχή του νομού Ροδόπης. Ήταν δυο ώρες περίπου απόσταση από το σπίτι μου στην Κομοτηνή μέσα από ένα ορεινό χωματόδρομο. Πρόκειται για ένα πανηγύρι, το οποίο προσελκύει το ενδιαφέρον φωτογράφων από την Ελλάδα αλλά και από χώρες του εξωτερικού. Είχα τη διάθεση να βγάλω πολλές φωτογραφίες τις τρεις μέρες που θα διαρκούσε το πανηγύρι. Όταν έφτασα, άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου και αντίκρισα αυτή τη σκηνή. Έβγαλα μια φωτογραφία και ένιωσα τόση ικανοποίηση, που δεν έβλεπα πλέον το λόγο να αναζητήσω άλλες. Έκλεισα την πόρτα και πήρα το δρόμο της επιστροφής.


Πέτρος Κοτζάμπασης

Πέτρος Κοτζaμπάσης

Ένα μεσημέρι οδηγούσα στην μποτιλιαρισμένη παραλία της Θεσ/νίκης όταν αντιλήφτηκα τον σκύλο να περπατά και τα τρία κυματάκια στο βάθος να οδηγούν το μάτι στη βάρκα, άρπαξα την φωτογραφική μηχανή που πάντα έχω δίπλα μου και έβγαλα την φωτογραφία. Επειδή στην προσπάθεια μου να κάνω την λήψη ακαριαία δεν κράτησα καλά την φωτογραφική μηχανή η φωτογραφία βγήκε με αυτή την κλήση και με τον πάσαλο στο κάτω αριστερό μέρος του κάδρου, αντίθετα από αυτό που επιθυμούσα να κάνω. Αργότερα στο κομπιούτερ προσπάθησα να ισιώσω τον ορίζοντα ώστε η φωτογραφία να είναι όπως θα την έβγαζα αν είχα το χρόνο να κρατήσω καλά την φωτογραφική μηχανή και διαπίστωσα ότι η τύχη έφερε πολύ καλύτερο αποτέλεσμα.


Πέτρος Κοτζάμπασης

Πέτρος Κοτζαμπάσης

Μια παγωμένη χειμωνιάτικη βραδιά στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης επέστρεφα στο αυτοκίνητό μου μέσα σε απόλυτο σκοτάδι και ξαφνικά ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο βάζει μπροστά και ανάβοντας τα φώτα του για ελάχιστα δευτερόλεπτα ως να φύγει δημιούργησε αυτή την αίσθηση του αιωρούμενου αμαξιού.


Ο Πέτρος Κοτζαμπάσης επιλέγει Jean Pierre Favreau …

Πέτρος Κοτζάμπασης

Jean Pierre Favreau – Fogo 1986

O Jean Pierre Favreau γεννήθηκε το 1940 στην πόλη La Roochelle. Από το 1962 ζει στο Παρίσι. Ταξιδευει όλο τον κόσμο από το 1970. Η ματιά του είναι πάντα στους ανθρώπους όπως είναι ενταγμένοι στο αστικό περιβάλλον.  Αυτή η φωτογραφία είναι τραβηγμένη κατά τη διάρκεια της διαμονής του στο Πράσινο Ακρωτήρι (1985-1991).


Info:
Γεννήθηκε και ζει σε μια μικρή πόλη της Βορείου Ελλάδος, την Κομοτηνή.
Ασχολειται με τη φωτογραφία από το 1985 με ένα διάλειμμα 10 ετών. Το πεδίο δράσης του είναι ο «δρόμος», δεν αναζητά  σπουδαία γεγονότα, ούτε κάνει ταξίδια για να βρεί φωτογραφικά θέματα.
Όπως δηλώνει: “Φωτογραφίζω καθημερινά τα «πλούτη» της καθημερινότητας, δεν επιδιώκω παρά την στιγμή που η αφήγηση γίνεται περιττή με σκοπό να δημιουργήσω ένα νέο σύμπαν όπου όλα είναι φανερά και όμως κάτι κρύβουν, όχι με σύμβολα αλλά με υπαινιγμούς. Αφετηρία μου είναι η φράση του μεγάλου έλληνα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, «με τις ξόβεργες μπορείς να πιάσεις πουλιά,  αλλά δεν μπορείς να πιάσεις το κελαιδιτό τους, γι αυτό χρειάζεται κάτι άλλο…”.
Το  «πρότζεκτ» που δουλεύει είναι ένα και μοναδικό και θα ολοκληρωθεί όταν ολοκληρωθεί και ο βιολογικός κύκλος της ζωής του, επιζητώντας η φωτογραφία του να γίνει στον  θεατή της,  ο μεταφορέας της έντασης που ένιωσα όταν σήκωσα την φωτογραφική μηχανή του,  ανοίγοντας μικρές χαραμάδες στο συμπαγή τοίχο της πραγματικότητας,  επιτρέποντας του να δει πέρα από αυτή και τους νόμους της.
Χρησιμοποιεί την πραγματικότητα με σκοπό να δείξει φωτογραφία, υλοποιώντας κάτι που προϋπήρχε μέσα μου και επιστρέφοντας στη ζωή όσα για μια στιγμή της δανείστηκε μεταλλαγμένα κατά τις επιταγές του πνεύματος του. Ακολουθώντας ακριβώς την αντίθετη πορεία από αυτούς που κάνουν εφαρμοσμένη ή αναμνηστική φωτογραφία  που χρησιμοποιούν την φωτογραφία για να δείξουν την πραγματικότητα.
Από το 2007 έχει ξεκινήσει να διδάσκει καλλιτεχνική φωτογραφία στον πολιτιστικό σύλλογο του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου.
Σήμερα κάνει μαθήματα στους φωτογραφικούς συλλόγους της Κομοτηνής, της Ξάνθης, της Καβάλας και σεμινάρια « καλλιτεχνικής φωτογραφίας και οπτικής αντίληψης» σε ομάδες φωτογραφίας σε όλη την Ελλάδα.