Ο Κωστής Παταργιάς επιλέγει …
Για το photologio, ο φωτογράφος Κωστής Παταργιάς ανασύρει από το προσωπικό του αρχείο 4+1 αγαπημένες του φωτογραφίες, και μας τις παρουσιάζει μαζί με προσωπικές σκέψεις και αναμνήσεις …
Κωστής Παταργιάς
“In girum imus nocte et consumimur igni”
μέσα στη νύχτα κάνουμε κύκλους και η φωτιά μας καταβροχθίζει
…σαν νυχτοπεταλούδες που ξέρουν ότι σε λίγο θα τις καταπιεί η φωτιά που τις καλεί, ζώντας μια υπέροχα σύντομη, ασυνεχή και ακατανόητη περιπέτεια, τολμάμε να παραμένουμε ανοιχτ@, μαζί, συνδεδεμέν@, δημιουργώντας Νόημα από το Τίποτε, και υπάρχουμε, για λίγο, ολόκληρ@, «εκεί που δεν είναι ο Θάνατος».
Κωστής Παταργιάς (στη φωτογραφία η Σοφία Μπουτσάκη)
Between the devil and the deep blue sea, lies the undifferentiated. Equal to no thing,
different from any thing, peace full, having swallowed all.
Dead in the eye of that no man’s land (in the center of the iris of the eye of the
cyclone), nonbeing sleeps its restless sleep, dreaming of
Thought
Form
Matter: Meaning. Fiat Lux. A storm erupts.
Κωστής Παταργιάς
«Είμαστε ασυνεχή άτομα, άτομα που πεθαίνουν μοναχικά μέσα σε μιαν ακατανόητη περιπέτεια, αλλά νοσταλγούμε τη χαμένη αλληλουχία».
(George Bataille)
Κωστής Παταργιάς
Βγάζουμε φωτογραφίες για να μπορέσουμε να μιλήσουμε γι’ αυτά που οι λέξεις δεν μπορούν. Αν δε βγάζαμε φωτογραφίες, θα έπρεπε να σωπαίνουμε. Aυτές οι τέσσερις φωτογραφίες θα ήθελαν να μπορούν να μιλήσουν, όλες, για το ίδιο πράγμα: το Είναι. Πιο συγκεκριμένα για το Είναι του Ανθρώπου. Για την ανθρώπινη ύπαρξη που μιλά/πράττει/είναι ο τόπος, το ξέφωτο, η εκ-στατικότητα ενός διαρκούς παιχνιδιού παρουσίας/απουσίας, κάλυψης/αποκάλυψης του Είναι.
Ίσως όλες οι φωτογραφίες να μιλάνε για το ίδιο πράγμα, απλά καθώς αποτυπώνουν μία μόνο στιγμή της αέναης κίνησης του, φωτίζει κάθε μία κάτι διαφορετικό. Οι λεζάντες θα μπορούσαν να εναλλάσσονται, αλλά για τη συγκεκριμένη ας δανειστούμε τις λέξεις του Heidegger:
“A person is neither a thing nor a process but an opening through which the Absolute can manifest.”
(Και επειδή έχει περάσει η εποχή των Απολύτων, ας αντικαταστήσουμε αυτήν τη λέξη με το Χάος)
Σημ.: Στη φωτογραφία φαίνεται η Σοφία Μπουτσάκη.
Ο Κωστής Παταργιάς επιλέγει … Guido Giannini
Guido Giannini
Αυτό που μου προκαλεί αυτή η φωτογραφία όταν την κοιτάω, προσπαθώ, από όταν την είδα πρώτη φορά, να μην το κάνω λέξεις. Αλλά κάθε φορά θυμάμαι τις λέξεις του Επίκουρου, που συμπυκνώνουν και τα 4 προηγούμενα κειμενάκια: « Όπου είμαι εγώ, δεν είναι ο Θάνατος. Όπου είναι ο Θάνατος, δεν είμαι εγώ.»
Info:
Αν έπρεπε οπωσδήποτε (όπως τώρα) να γράψει κάτι για τον εαυτό του, ο Κωστής Παταργιάς, θα ξεκινούσε λέγοντας πως δυσκολεύεται πολύ να γράψει το βιογραφικό του σε τρίτο πρόσωπο. Παρ’ ότι αυτό το κείμενο συνοδεύει τις φωτογραφίες του, δηλώνει πως δεν νιώθει ακόμη φωτογράφος. Του αρέσει όμως πολύ η φωτογραφία, και φωτογραφίζει εδώ και περίπου έναν χρόνο με μια παλιά Canon EOS 400D, που του έκανε δώρο ο φίλος του, ο Νίκος Πιτσιλός. Θα ήθελε επίσης να πει πως έχει δύο υπέροχες κόρες, τη δεκαεξάχρονη Άρτεμη που θέλει να γίνει ψυχολόγος, και τη δεκαοκτάχρονη Μυρσίνη που μόλις ξεκίνησε να σπουδάζει μηχανολόγος. Μηχανολόγος είναι και ο πατέρας της και ο θείος της και έχουν μαζί ένα τεχνικό γραφείο.
Μετά θα συνέχιζε γράφοντας ότι το 2016 πέρασε με κατατακτήριες εξετάσεις στο τμήμα Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Επιστήμης του Καποδιστριακού. Παρ’ όλο που η σχολή του φάνηκε συναρπαστική, χρωστάει ακόμη πέντε μαθήματα, που μάλλον δε θα τα δώσει ποτέ.
Τέλος θα έπρεπε να πει ότι πέρασε το μεγαλύτερο κομμάτι της ενήλικης ζωής του συμμετέχοντας στο “ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα”, συνήθως σε αυτοοργανωμένες και αντιεξουσιαστικές διαδικασίες, συλλογικοποιήσεις και συνελεύσεις, με πιο σημαντική (για τον ίδιο) τη Λαϊκή Συνέλευση Πετραλώνων Θησείου-Κουκακίου.
