Η Κατερίνα Αρβανίτη επιλέγει …
Για το photologio, η φωτογράφος Κατερίνα Αρβανίτη ανασύρει από το προσωπικό της αρχείο 4+1 αγαπημένες της φωτογραφίες, και μας τις παρουσιάζει μαζί με προσωπικές σκέψεις και αναμνήσεις …
Κάποιες σκέψεις ..
Φωτογραφία .. τέσσερις πλευρές δηλαδή, που συνιστούν όλες τις παρουσίες και όλες τις απουσίες και που μου δίνουν την ευκαιρία να εξηγήσω τον λόγο της θλίψης και να τον καταγράψω.
Το πέρασμα από εποχή σε εποχή και από ηλικία σε ηλικία είναι έτσι κι αλλιώς μια εμπειρία δυνατή κάποτε και οδυνηρή. Το στοίχημα είναι να μη χάσεις την ευαισθησία σου.
Οι φωτογραφίες μου είναι με έναν τρόπο αυτές οι μεταβάσεις από εποχή σε εποχή της δικής μου πραγματικότητας. Δεν κατασκευάζουν ψέμματα, δεν λένε πάντα την αλήθεια. Είναι στριμωγμένες μνήμες που υμνούν τον χρόνο, τον παρελθόντα πόνο, την επιτακτική χαρά. Και που δεν υπόσχονται τίποτα.
Κ. Αρβανίτη
Κατερίνα Αρβανίτη
“Επιμένω σ’ έναν άλλο κόσμο.
Τον έχω τόσο ονειρευτεί,
τόσο πολύ έχω σεργιανήσει μέσα του
που πια
είναι αδύνατο να μην υπάρχει.”
Χρίστος Λάσκαρης
Κατερίνα Αρβανίτη
Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν άνεμο για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς, ν’ ακριβολογώ μες στα μυστήρια.
Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας. Άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα. Άλλο η πίκρα και άλλο το μαράζι. Άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά. Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που – αλίμονο – τους αντιλαμβάνονται ολοένα λιγότερο αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνονται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφομοιωμένος μας μόχθος, έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κάθε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.
Θέλουμε – δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ’ αυτό που μας συντηρεί και σ’ αυτό που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο, που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό, το θνησιμαίο, αείζωο.
Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας.
Οδυσσέας Ελύτης
Κατερίνα Αρβανίτη
«Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία – για ποιο πανάρχαιο σφάλμα! Βράδιαζε. Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου.
Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ένα τίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ….»
Τάσος Λειβαδίτης
Κατερίνα Αρβανίτη
Σε λησμονώ
Σε λησμονώ όσο τίποτα
Και μισώ τους ανθρώπους
Που δεν προσπάθησαν
Έστω να καταλάβουν
Τι σημαίνει λησμονιά
Παρακρέμαγαν τα χέρια
Κι έφευγαν
Χωρίς αγκαλιές για το τέλος
Δίχως κλάματα
Που δεν έγραψαν ποτέ ένα γράμμα
Ποτέ ένα νεύμα στα πέρατα
Παραπάψαν να θυμούνται
Και προχώρησαν
Μαθιουδάκης Χρήστος
Η Κατερίνα Αρβανίτη επιλέγει … Josef Sudek
Josef Sudek
Από την πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με το έργο του, όταν άρχισα να ανακαλύπτω την Τέχνη της φωτογραφίας, με αιχμαλώτισε η γλυκιά μελαγχολία των εικόνων του και το διακριτικό του βλέμμα .
Λυρικός, σκοτεινός, ατμοσφαιρικός, εσωτερικός, ιδιαίτερα ευαίσθητος φωτογράφος θα πει κάποτε για την αρχή της ενασχόλησης του με τη φωτογραφία: ”Εκείνη την εποχή δεν ήξερα ακόμα ότι όλο το μυστήριο έγκειται στα σκοτεινά μέρη, στις σκιές.”
«Τα πάντα γύρω μας, είτε ζωντανά είτε άψυχα, μπορούν να προσλάβουν στο μάτι ενός τρελού φωτογράφου ποικίλες όψεις, έτσι που ένα φαινομενικά άψυχο αντικείμενο, ζωντανεύει μέσα από το φως ή από το περιβάλλον του. Κι αν ο φωτογράφος έχει λίγο μυαλό στο κεφάλι του, τότε ίσως μπορεί να συλλάβει κάτι απ’ όλα αυτά. Υποθέτω ότι αυτό είναι που ονομάζουμε λυρισμό».
πηγή: Josef Sudek – Ο ποιητής της Πράγας – Photologio
Info:
Γεννήθηκε και μεγαλώνει στην Αθήνα . Είναι Eκπαιδευτικός Ειδικής Αγωγής και Φωτογράφος.
Arvaniti Katerina (@arvanitikaterina_photogallery) • Φωτογραφίες και βίντεο στο Instagram
