Ο Δημήτρης Κατριβέσης επιλέγει …
Για το photologio, ο φωτογράφος Δημήτρης Κατριβέσης ανασύρει από το προσωπικό του αρχείο 4+1 αγαπημένες του φωτογραφίες, και μας τις παρουσιάζει μαζί με προσωπικές σκέψεις και αναμνήσεις …
Ο Δημήτρης Κατριβέσης επιλέγει … Sergey Chilikov
Sergey Chilikov
Εν κατακλείδι, επιλέγω μια φωτογραφία του Sergey Chilikov.
Η φωτογραφία εδώ συνιστά τη ροή ενός ρεμβασμού ο οποίος δεξιώνει τον χώρο και τον χρόνο στο ημίφως ενός διαφορετικού ρυθμού.
Το άνοιγμα του εαυτού στη φαντασιακή πολυσημία η οποία, μέσω τησ γάτας, συνιστά έναν αλλοθεσμικό ψυχοπομπό, ώστε να καταστήσεις τον εαυτό σημείο διύλισης των ερεθισμάτων του περιβάλλοντος, ηχείο το οποίο αφουγκράζεται τις μικρότερες πόλεις μέσα μας, τις αόρατες λιακάδες μας.
Έτσι αναγεννάται συνεχώς, ανάμεσα στον σπλαχνικό ρυθμό και την υγρασία των χρωμάτων, που αυτά επιφέρουν, μια φαντασία η οποία δεν υποτάσσεται στη στείρα εφήμερη νορμοθυμία, αλλά συντονίζεται με το περιβάλλον και τα τραύματά του, προτυπώνει μια νέα ατμόσφαιρα μέσα από κάθε μικρό ρήγμα του χώρου, όπου οι άνθρωποι συναντιούνται και τα πάντα υπάρχουν στο μέτρο που ο σωματικός δεσμός ενσωματώνεται στο δίκτυο το οποίο ερμηνεύεται από τις αισθήσεις.
Δημήτρης Κατριβέσης
Ο László Moholy-Nagy έλεγε ότι η φωτογραφία είναι ένα «εντατικό οράν».
Έχοντας κατά νου τον ορισμό αυτό, θα πω ότι η φωτογραφία αποτελεί μια ρηγμάτωση η οποία παραβιάζει τις οπτικές θύρες και τις σπρώχνει προς μια ανοιχτότητα έξω από το στερεοτυπικό πλαίσιο, ώστε να επέλθει ρήξη με την οργάνωση του συστήματος της οπτικής συγγένειας μέσα στην οποία έχουν ταξινομηθεί τα πράγματα και η σημασία τους.
Κάθε φωτογραφία συνιστά ένα διαφορετικό κωδίκελο, μια διαφορετική αλύσωση από συνθέσεις της φαντασίας, οι οποίες δεν συναντώνται στην κοινοτοπία της καθημερινότητας, στην καταγραφή μιας αφήγησης ερμηνευτικά δομημένης στα όρια που παγιδεύεται κάθε διαφορά.
Για εμένα η φωτογραφία δεν είναι εδώ για να ωραιοποιεί, αλλά για να μεταβολίζει τα πράγματα και τη σημασία τους ως προάγγελος μιας ομορφιάς που ανακαλύπτει τον κόσμο στη φθαρτότητά του.
Δημήτρης Κατριβέσης
Θεωρώ ότι η φωτογραφία πρέπει να εμπεριέχει μια κριτική υπερβατικότητα, αλλά ταυτόχρονα να είναι αντι-ιστορική, με την έννοια ότι δεν περιχαρακώνεται σ’ ένα σύμπλεγμα καθιερωμένων κανόνων που περιπίπτουν σε ηθικοπλαστικά ή καθαγιασμένα κανάλια και εξωραΐζουν την ιεαρχική αποκτήνωση σε μια ευρεία κλίμακα πολιτισμικής συνθήκης. Η φωτογραφία πρέπει να προβληματοποιεί, να ανοίγει τον εαυτό της στο άγνωστο, ακόμα και να απωθεί, να διαστέλλει το συναίσθημα, να μετουσιώνει τα στοιχεία της υπαρκτικής μας ενδοβολής σε ιμάντα κίνησης και γονιμοποίησης, να μας μαθαίνει ότι τα πράγματα μπορούν να είναι και αλλιώς και ότι η φυσιογνωμία των πραγμάτων αποτελεί προϊόν ερμηνείας μεταξύ διαφορετικών ανθρώπων, αλλιώς τείνει να εναρμονίζεται με την αισθητική δομική ολότητα της καταναλωτικής κοινωνίας καταλήγοντας σε μια νεκρή ζώνη σειραϊκής απομίμησης ή τουριστικής γοητείας.
Δημήτρης Κατριβέσης
Μερικές φορές, όταν φωτογραφίζω, τείνω να σπάσω το αδρανές κέλυφος της πτώσης μου μ’ ένα ράμφισμα, όλα αναπτύσσονται ευρύτερα, εμβαθύνω πλήρως και με έναν άλλο τόνο μέσα μου, κάπως ηδονικά μελαγχολικός προσπαθώ να εμπεδώσω το συγκρουσιογόνο περιβάλλον μέσα στο οποίο εκκολάπτονται οι αμετάφραστοι εαυτοί μου και αποκαλύπτονται οι ενδορρηκτικοί σπασμοί της σχέσης μου με τον κόσμο.
Η φωτογραφία ως υπόκοφη γλώσσα της ταυτότητας που μου προσφέρει την απαραίτητη γέφυρα για να πλάσω κόσμους μέσα στους οποίους δεν έζησα και ν’ αναπτύξω τη δυνατότητα που θα μου δώσει μια οποιαδήποτε πιθανότητα για τον κόσμο που με περιβάλλει.
Η σχέση μας με τον κόσμο, τα πράγματα και τη σημασία τους, δεν μπορεί να αναχθεί σε μια αυξανόμενη προσαρμοστικότητα, αλλά συνιστά την εξαρτώμενη από έναν εσωτερικό νόμο σταδιακή βολιδοσκόπηση και κατάκτηση ενός δυνητικού κόσμου, όπου οι διασταθμοί της συνείδησης και της ανθρώπινης εγγύτητας εξαρτώνται από την ανάπτυξη ενός κυτταρικού ιστού υλιστικά μη κατεχόμενου, σε μια διαδικασία ωρίμανσης ,σε μια λεκτικά εκφραζόμενη σοφία ή κοσμοθεωρία, σε μια γλώσσα που δεν αποτελεί επιχωμάτωση της σκέψης, αλλά νοητικό συντριβάνι της ύπαρξης.
Δημήτρης Κατριβέσης
Από την παιδική μου ηλικία μου άρεσε να παρατηρώ την εξωλεκτική συμπεριφορά των ανθρώπων, την αμηχανία της ύπαρξής τους σε έναν τυχαίο διάλογο, τον τρόπο με τον οποίο κινούν τα χέρια, όταν δημιουργούν κάτι, το ιδιαίτερο κροτάλισμα ενός κουταλιού την ώρα που κάποιος φτιάχνει καφέ, την αλληλεπίδραση μεταξύ εργατών οι οποίοι χρησιμοποιούν ένα κοινό υλικό, το χρωμοτόπιο των ήχων σε μια αίθουσα, τις αυξομειώσεις στη φωνή, εντόπιζα απίστευτη ομορφιά σε σώματα που οι άλλοι θεωρούσαν απεχθή, πώς κρατάει κάποιος ένα βιβλίο, όλα αυτά τα μικρά και ασήμαντα μου προκαλούσαν μια ιδιαίτερη έλξη. Για πολλά χρόνια νόμιζα ότι κάτι δεν πάει καλά με εμένα, ένιωθα ότι χάνομαι στα τοιχώματα ενός μπλοκαρισμένου αγωγού. Τελικά δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την ακόρεστη περιέργειά μου να διεισδύσω στην εσωτερική φυσιογνωμία του κόσμου και να τη μετουσιώσω σε φωτογραφική αποτύπωση, να ανακαλύψω τη δική μου σχέση με τον κόσμο ως διαδικασία εσωτερικής βολιδοσκόπησης των αμετάφραστων εαυτών μου και πώς αυτοί αλληλεπιδρούν ακούσια με τους άλλους.
Ο Kant έλεγε ότι «το χέρι είναι ένας εξωτερικός εγκέφαλος του ανθρώπου».
Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι τον χρόνο μέσα από τη φωτογραφία, ως αισθητηριακή απτική συγκρότηση η οποία παίρνει μορφή στον φωταγωγό του σώματος μου, ένα αλλόμορφο ενυδρείο ενεργειών ως πεδίο ύπαρξης και συγκλίνουσας αλληλεπίδρασης με τους άλλους, μια διαλεκτική κούνια μέσα την οποία είμαστε τίποτα, αλλά και τα πάντα.
Το φαινομενικό και το πραγματικό, το παράλογο που διατρέχει τη ζωή μου και αποτελεί κίνηση μέσα από τη γεωμετρική γωνία που ερμηνεύεται ο κόσμος, ο προσωπικός πόνος που προσπαθώ να ξεπεράσω υπερβασιακά και να συναντηθώ με αυτούς που φωτογραφίζω ουσιαστικά, να επιφέρω μια δημιουργική ρήξη ως νοητή προέκταση και μορφοποιητική επιθυμία για ενότητα, αντί να περιστρέφομαι γύρω από τον άξονα της ύπαρξής μου χωρίς ποτέ να εντοπίσω την ψυχική συμμετοχή του ενός στον άλλο, την οντική συνύπαρξη που δεν εξαντλείται σε στείρες διαμεσολαβήσεις, αλλά είναι προσανατολισμένη στο να γεννάει το εγώ υπό την πολλαπλότητα του εμείς και να διακλαδίζεται στο κοινωνικό σώμα ως αμοιβαία συνθετότητα.
Το ανεκτίμητο νόημα που συνιστά η πηδαλιούχηση και η κεντροθέτηση μέσα από το αόρατο νήμα της καθημερινής συντροφικότητας και η πνευματική προσφορά των εργαλείων για να καταφέρω να μορφοποιήσω τα φτερά μου και να ποδηλατήσω μέσα στα συντρίμμια των άλλων, να φτιάξω το πρόπλασμα της σκέψης από τα υλικά ενός κόσμου ο οποίος παραμένει στο περιθώριο.
Info:
Ο Δημήτρης Κατριβέσης κατάγεται από την Πάτρα και η ενασχόλησή του με διάφορες μορφές τέχνης ξεκινάει από μικρή ηλικία. Από το ξύλο και τον καμβά, μέχρι την ποίηση και τη φωτογραφία. Αγαπά τον γαλλικό κινηματογράφο, τα βιβλία και έχει ως προέκταση του χεριού του μια φωτογραφική μηχανή. Η φωτογραφία για εκείνον είναι η αφήγηση της καθημερινής ζωής των ανθρώπων που ζουν μακριά από τη λάμψη.
