Η Αναστασία Μιχαήλογλου επιλέγει ...

Η Αναστασία Μιχαήλογλου επιλέγει …

Θεόδωρος Στίγκας 7 Ιαν 2019 4+1 φωτογραφικές ιστορίες

Για το photologio, η φωτογράφος Αναστασία Μιχαήλογλου ανασύρει από το προσωπικό της αρχείο 4+1 αγαπημένες της φωτογραφίες, και μας τις παρουσιάζει μαζί με προσωπικές σκέψεις και αναμνήσεις.

Μας χαρίζει εικόνες από ένα αδημοσίευτο project της: “Αρχιτεκτονική φόρμα – Απαθανατίζοντας τη γοητεία – Συνθέσεις / συν θέσεις II”

Τόση γοητεία

σε μερικές γραμμές

κρυμμένη

περιμένει

την αποκάλυψή της

Η αρχιτεκτονική φόρμα πάντα με γοήτευε, μαγνητίζοντας τη ματιά και το ενδιαφέρον μου. Στη φωτογραφική μου αναζήτηση προετοιμάζομαι σκεπτόμενη το πώς θα φωτογραφίσω τα κτήρια, σε αντίθεση με τη φωτογραφία δρόμου, όπου τίποτα δεν είναι προκαθορισμένο και μετράει το δευτερόλεπτο.
Αυτό που με γοητεύει είναι η αισθητική μεταλλαγή των κτηρίων στην τελική μου εικόνα, όπου ενσυνείδητα «κόβω μέρος του χώρου και του χρόνου» όπως έχει πει ο Garry Winograd.

Αναστασία Μιχαήλογλου

«Όταν περνάει ο καιρός και κοιτάς πορτρέτα, οι άνθρωποι έρχονται πίσω σε σένα σαν μια σιωπηρή ηχώ. Μια φωτογραφία είναι ένα υπόλοιπο ενός προσώπου, ενός περαστικού προσώπου. Η φωτογραφία έχει να κάνει με τον θάνατο. Είναι ένα ίχνος.» Henri Cartier-Bresson, 1908 – 2004

Οι φωτογράφοι εξιτάρονται με το θέμα της φθοράς, είτε ενσυνείδητα είτε υποσυνείδητα, τους απασχολεί πολύ ο θάνατος. Απόδειξη για αυτό αποτελεί η εμμονή τους με τα ερείπια και τα εγκαταλελειμμένα μέρη.

Τέλος, για μένα δεν είναι δεδομένη η τεχνική της φωτογραφίας. Θυμάμαι την πρώτη επαφή στον σκοτεινό θάλαμο και το πόσο με είχε γοητεύσει. Το κόκκινο φως, οι λεκάνες με τα χημικά, οι φωτογραφίες που εμφανίζονταν δια μαγείας.

Πως φτάσαμε να παγώνουμε μια στιγμή της δικής μας πραγματικότητας στη φωτογραφία και αυτή να διαιωνίζεται στον χρόνο, προσπερνώντας τον θάνατο του δημιουργού και του περιεχομένου;

Για όλους τους παραπάνω λόγους η φωτογραφία για μένα θα παραμείνει ένα θαύμα!

Αναστασία Μιχαήλογλου

«Υπάρχει μόνο η μηχανή σου και εσύ. Οι περιορισμοί στη φωτογραφία σου βρίσκονται στον εαυτό σου, επειδή βλέπεις αυτό που είσαι.» Ernst Haas, 1921-1986, Αυστριακός – Αμερικάνος φωτογράφος

Πολύ εύστοχο και βαθύ σχόλιο του Ernst Haas. Εκτός του ότι βλέπουμε αυτό που είμαστε, βλέπουμε αυτό που ξέρουμε.

Ο αγαπημένος μου συγγραφέας Hermann Hesse είπε: «Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι ένας δρόμος προς το Εγώ του, η προσπάθεια να βρει έναν δρόμο, να καταστρώσει το σχέδιο ενός δρόμου».

Η φωτογραφία μας βοηθάει να βρούμε τον δικό μας δρόμο, κατευθύνοντάς μας.

Αναστασία Μιχαήλογλου

«Ο φωτογραφικός φακός αποκαλύπτει τις υποσυνείδητες οπτικές με τον ίδιο τρόπο που η ψυχανάλυση αποκαλύπτει τις υποσυνείδητες αιτίες.» Walter Benjamin, 1892-1940, Γερμανός φιλόσοφος.
Βαθυστόχαστη σύλληψη του Γερμανού φιλοσόφου, έναν αιώνα πριν.

Υποσυνείδητο και φωτογραφία, ένα μεγάλο κεφάλαιο, που αξίζει να ασχοληθεί κανείς εκτενέστερα.

Ο Henri Cartier-Bresson το έθεσε πολύ ποιητικά: «Το ένα μάτι του φωτογράφου βλέπει ευρύτατα ανοιχτό μέσα από το σκόπευτρο, το άλλο, το κλειστό, κοιτάζει την ίδια την ψυχή του.»

Αναστασία Μιχαήλογλου

“Δεν δημιουργείς μια φωτογραφία μόνο με τη μηχανή. Όταν φωτογραφίζεις «κουβαλάς» μαζί σου όλες τις εικόνες που έχεις δει, όλα τα βιβλία που έχεις διαβάσει, τη μουσική που έχεις ακούσει, τους ανθρώπους που έχεις αγαπήσει.” Ansel Adams, 1902 – 1984
Συμφωνώ απόλυτα με τον Ansel Adams και προσθέτω πως κουβαλάς μαζί σου και όλες τις άσχημες εικόνες και εμπειρίες που έχεις βιώσει. Αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης μας.

H Αναστασία Μιχαήλογλου επιλέγει … Edward Steichen

The Maypole – Empire State Building, New York, 1932, Edward Jean Steichen

Δυσκολεύτηκα πολύ να διαλέξω μόνο έναν από τους μεγάλους φωτογράφους του παρελθόντος.
Για μένα είναι όλες και όλοι τους εξίσου σημαντικοί. Ο καθένας τους έχει αφήσει το λιθαράκι του μέσα μου και τον τρόπο που βλέπω όταν φωτογραφίζω, προσπαθώντας να βρω τον δρόμο μου.
Επέλεξα τον Edward Jean Steichen (1879–1973) για αυτή την έξοχη φωτογραφία του από το 1932.
Η σύγχρονη ματιά ενός μεγάλου καλλιτέχνη, σχεδόν έναν αιώνα πριν.

Info:

Η Αναστασία Μιχαήλογλου γεννήθηκε το 1964 στην Άνω Βροντού, Σερρών. Σε ηλικία τεσσάρων χρόνων πήγε στη Γερμανία, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1997 και από το 2000 μένει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη.
Είναι καθηγήτρια γερμανικών.
Ασχολείται με τη φωτογραφία από το 2000 και είναι μέλος της φωτογραφικής ομάδας «Φωτοπόροι».
Είναι υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων, μεταφράστρια και αρθρογράφος στο περιοδικό «Φωτογραφικό Είδωλο».
Έχει πραγματοποιήσει δεκατρείς ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε πενήντα ομαδικές στην Ελλάδα, Κύπρο και Νέα Υόρκη.
Συμμετείχε επί τρία χρόνια (2009 – 2011) στα «Μαθήματα πολιτισμού και ιστορίας της τέχνης» στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
Τον Δεκέμβριο του 2015 εκδόθηκε στη Θεσσαλονίκη το βιβλίο της «Αντίο Νέα Υόρκη!».
Τον Μάιο του 2016 εκδόθηκε το συλλογικό βιβλίο «Αχτίδες στο σκοτάδι», όπου συμμετέχει με το διήγημα “Mabrouka”.
Τον Δεκέμβριο του 2017 εκδόθηκε το συλλογικό βιβλίο «Ασύνορες μνήμες», όπου συμμετέχει με το διήγημα «Στη χώρα των όμορφων αλόγων».