Για το photologio, η φωτογράφος Αφροδίτη Μιχαηλίδου ανασύρει από το προσωπικό της αρχείο 4+1 αγαπημένες της φωτογραφίες, και μας τις παρουσιάζει μαζί με προσωπικές σκέψεις και αναμνήσεις …

Αφροδίτη Μιχαηλίδου

Καίει ο πυρετός της αποκάλυψης ενός άλλου εαυτού

που φοβάμαι να αναγνωρίσω

Στήνω φράγματα από κύματα,

προσεύχομαι στις θύελλες να ΄ρθουν να τα υψώσουν

Θαρρείς κι αν φιλιώσει αέρας και αλμύρα

θα σιγήσει η μέσα μου κραυγή

Κι αυτή η ανήλιαγη απεραντοσύνη που αγωνιά να υπάρξει

στο πιο ακέραιο εγώ,

θα ελευθερώσει τον ισοβίτη κάτω από τα κλειστά μου μάτια

Μα αυτός καταδικάστηκε

Στάθηκε πάνω από το γκρεμό και από τότε πέφτει

Ας ήταν η λαίλαπα να επιτεθεί

κι όχι ο ψίθυρος

Το επόμενο ξημέρωμα στέκει ολόγυμνο

Χωρίς πια θάλασσα, χωρίς αέρα, χωρίς αλμύρα

Χωρίς να έχει μερέψει ο πυρετός

(υπό έκδοση ποίημα)

Αφροδίτη Μιχαηλίδου

Αχ, να μπορούσα να κρατήσω αυτή τη στιγμή να την καρφιτσώσω σαν πεταλούδα να μην φύγει. (…)

Σου γράφω μπροστά στη θάλασσα που απλώνεται… λιπόθυμη. (…) Σου γράφω, σου μιλάω… Νιώθω ότι σ’ έχω πλησιάσει τόσο πολύ που μου αντιστέκεσαι.

Σε κοιτάζω με κλειστά τα μάτια. Σ’ ακούω με τ’ αυτιά σφραγισμένα, χωρίς στόμα, σε παρακαλώ. (…)

Σου γράφω μπροστά στη θάλασσα. Ακόμα κι ακόμα… Σου γράφω, σου μιλάω. Όταν… Όταν ξαναγυρίσεις κάποτε σε τούτη τη μέρα, θυμήσου…

Την κοίταξα με όλα τα μάτια.

Τη χάιδεψα με όλα τα χέρια.

Στέκομαι δω και σε περιμένω τρέμοντας.

Δώσε μου τούτη τη μέρα…

(Θεόδωρος Αγγελόπουλος. αποσπάσματα από το «Γράμμα της Άννας»)

Αφροδίτη Μιχαηλίδου

Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Γι’ αυτό το σκοπό αν χρειαστεί, θυσιάζουμε και τη ζωή μας

(Νίκος Μπελογιάννης)

Αφροδίτη Μιχαηλίδου

Σε ορυχεία σκοτεινά
πετάω τα σκουπίδια
όσα μου έφερε η ζωή
μα όσα κι εγώ της πήγα

Εκείνα που δε λέγονται
δε λιώνουν σε καμίνι
που θα τα πάρει ο διάβολος
να κάνει κομποσκοίνι

Πολλές φορές προσπάθησα
μα αυτά τα γαμημένα
αντί να βγουν στα χείλη μου
σφηνώνουν στον αυχένα

Γι’ αυτό αν με δείτε μάγκες μου
έτσι όπως τραγουδάω
ρίχνω το σώμα μου μπροστά
σαν να σας προσκυνάω

(Θανάσης Παπακωνσταντίνου)