Παρουσίαση του Κώστα Ορδόλη στη ΦοΖ
Η Φωτογραφική Ομάδα ΦοΖ φιλοξενεί στο TwixtLab, την Παρασκευή 29 Μαρτίου 2019 στις 9μ.μ. τον Κώστα Ορδόλη.
Η είσοδος είναι ελεύθερη.
“Αυτό που έμαθα μετά από πάρα πολλά χρόνια φωτογραφίας και τα χιλιόμετρα φιλμ που έχω τραβήξει είναι ότι δεν υπάρχει Ένας Τρόπος να διαβάζεις και να τοποθετείς αξιολογικά τη φωτογραφία. Το μ΄αρέσει η το δε μ’αρέσει έχει βέβαια την αξία του η οποία γίνεται ακόμη πιο σημαντική όταν ενώνεται και με άλλα κοντινά μ’αρέσει η δεν μ’αρέσει. Με αυτόν τον τρόπο συγκροτείται μία ομάδα με μία κοινή γλώσσα συνεννόησης, με έναν κοινό τρόπο οπτικής επικοινωνίας . Αλλά βέβαια υπάρχουν πολλές ομάδες, πολλές γλώσσες και πολλές οπτικές οι οποίες σημειωτέον ανανεώνονται συνεχώς.
Παρουσιάζοντας τη δουλειά μου θα προσπαθήσω να σας δείξω την προσπάθεια που κάνω όλα αυτά τα χρόνια να μην αποδεχτώ τον ένα τρόπο να βλέπει κανείς τα πράγματα. Μέσα από τα αλλεπάλληλα ταξίδια μου σε Φεστιβάλ και Μήνες Φωτογραφίας προσπάθησα να ανακαλύψω τον τρόπο αυτό που θα με οδηγήσει να αρνηθώ τις παλιές φωτογραφικές φόρμες και να δοκιμάσω κάτι που για μένα θα είναι Νέο. Το αποτέλεσμα δεν το ξέρω γιατί πάντα θέλω να βρίσκομαι σε μια διαδικασία αναζήτησης αυτού του, για μένα, Νέου το οποίο μπορεί να μην ολοκληρωθεί ποτέ.”
Χώρος: TWIXTlab, Εμπεδοκλέους 19,
https://www.facebook.com/events/817648155236690/
Κώστας Ορδόλης
Γεννήθηκα το 1954 στην Καλαμάτα. Μέχρι τα 18 γύρισα όλη την επαρχία. Ο πατέρας μου ήταν Εφοριακός. Το 1978 τελείωσα την ΠΟΕ. Το 1981 το μεταπτυχιακό μου σε Μάρκετιγκ στον Καναδά. Μετά παντρευτήκαμε με τη Νίνα που θα είναι σύντροφός μου για όλη μου τη ζωή. Το 1986 έβγαλα την πρώτη καλή Α/Μ φωτογραφία στη Μητρόπολη. Το 1991 έκανα την 1η επαγγελματική μου δουλειά στο θέατρο. Από τότε μέχρι το 2000, πολύ θέατρο, πολλά περιοδικά και ατελείωτα χιλιόμετρα φωτογραφίας δρόμου κυνηγώντας το απρόοπτο. Το 1999 η 1η μου Έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη μετά στην Μπρατισλάβα. Από εκεί άρχισα να αλλάζω, οι άνθρωποι απομακρυνόντουσαν από το κάδρο μου μέχρι που τους έχασα τελείως . Το κουβάρι της φωτογραφικής μισανθρωπίας μου ξετυλίγεται και με έχει οδηγήσει στη τελευταία μου έκδοση με τίτλο “ Through the Black Mirror” για την οποία υπερηφανεύομαι γιατί την σχεδίασα και την τύπωσα μόνος μου. Τώρα πλέον δεν φωτογραφίζω ‘’αυτό που συμβαίνει αλλά αυτό που υπάρχει’’. Έχω έτοιμες δύο ακόμη δουλειές για έκδοση . Μέχρι εδώ και βλέπουμε.
Αναγνωρίζοντας ότι οι καιροί έχουν αλλάξει δεν κάνω τίποτα επαγγελματικό πια. Το θέατρο έχει πεθάνει για μένα φωτογραφικά μετά το θάνατο του φίλου μου Λευτέρη Βογιατζή.
