Δικός μου και ο Αύγουστος με τις μεγάλες μνήμες (Ι)
photo: Πέννυ Οικονομάκη
“Κάποιος ζωγράφος μας υποσχέθηκε έναν πίνακα. Τώρα, στη Νέα Αγγλία, έμαθα το θάνατό του.
Ένιωσα για άλλη μια φορά την πίκρα τού να συνειδητοποιείς πως είμαστε κάτι σαν όνειρο.
Συλλογίστηκα εκείνο τον άνθρωπο και τον πίνακα που χάθηκαν.
(Μόνο οι θεοί μπορούν να υποσχεθούν, αφού είναι αθάνατοι.)
Συλλογίστηκα το μέρος που είχαμε διαλέξει να κρεμάσουμε τον πίνακα, κάτι που δεν θα συμβεί τώρα πια.
Ύστερα σκέφτηκα: αν βρισκόταν εδώ, αργά ή γρήγορα θα γινόταν ένα ακόμα αντικείμενο, ένα συνηθισμένο, μάταιο στολίδι του σπιτιού
ενώ τώρα είναι δίχως τέλος, δίχως όρια, μπορεί να πάρει οποιοδήποτε σχήμα, οποιοδήποτε χρώμα και δεν επηρεάζει τίποτα.
Υπάρχει, κατά κάποιον τρόπο.
Θα επιζήσει, θα επεκτείνεται σαν μουσική και θα μείνει κοντά μου ως το τέλος.
Σ’ ευχαριστώ, Χόρχε Λάρκο.
(Οι άνθρωποι μπορούν κι αυτοί να υποσχεθούν, γιατί στην υπόσχεση μέσα, κάτι υπάρχει της αθανασίας.)
(Jorge Luis Borges, ” The Unending Gift “
Μετάφραση: Δημήτρης Καλοκύρης)
