Κυριακή μεσ’ τον χειμώνα (ΙΙI)
photo: ‘Εμμα Μπαρμπαρήγου
Κακό
Έχω ναυαγήσει σε ένα φρικτό, έρημο νησί, χωρίς καμία ελπίδα σωτηρίας.
Καλό
Όμως είμαι ζωντανός και δεν πνίγηκα, όπως όλοι οι άλλοι στο πλοίο μου.
Κακό
Είμαι χωρισμένος από την ανθρωπότητα – ένας ερημίτης, εξορισμένος από την ανθρώπινη κοινωνία.
Καλό
Όμως δεν πεινάω σε έναν άγονο τόπο, που δεν προσφέρει καμία τροφή.
Κακό
Δεν έχω ρούχα να φορέσω
Καλό
Όμως βρίσκομαι σε ζεστό κλίμα, όπου, αν είχα ρούχα, δύσκολα θα τα φορούσα
Κακό
Δεν έχω μια ψυχή να μου μιλήσει ή να με παρηγορήσει
Καλό
Όμως ο Θεός έστειλε το πλοίο αρκετά κοντά στην ακτή, ώστε να βγάλω έξω τόσα απαραίτητα πράγματα που είτε θα καλύψουν αυτά τις ανάγκες μου είτε θα μου επιτρέψουν να τις καλύψω ο ίδιος, για όλη μου τη ζωή.
…δεν υπάρχει σχεδόν καμία κατάσταση στον κόσμο τόσο άθλια που να μην έχει κάτι θετικό για το οποίο να είμαστε ευγνώμονες.
Ας είναι λοιπόν αυτό μια καθοδήγηση βασισμένη στην εμπειρία της πιο άθλιας απ’ όλες τις καταστάσεις σε τούτο τον κόσμο : ότι μπορούμε πάντα να βρούμε κάτι για να παρηγορηθούμε, και σε μια περιγραφή του καλού και του κακού να το τοποθετήσουμε στην πιστωτική πλευρά του λογαριασμού.
(Daniel Defoe, “Ροβινσώνας Κρούσος”
Μετάφραση: Γιώργος Μπαρουξής)
