Κυριακή μεσ’ τον χειμώνα (ΙΙ)
photo: Νατάσσα Παγάνη
Ύπνος αποπνικτικός. Καίγομαι μες στα καλοκαίρια της ζωής μου.
Από παντού λόγια βραστά, χωρίς ιστούς και δέρμα, γλώσσες ζεματιστές μόλυβδου και σιδήρου – γλώσσες μεταλλικές που μαγνητίζουν.
Τίποτα δεν καταλαβαίνω, τίποτα μόνο μια θύελλα καυτού ατμού με σιδερώνει, θέλω νερό, θέλω μια παγωμένη θάλασσα, να πέσω μέσα να πνιγώ, να μείνω ακέραιη και δροσερή εις τους αιώνας των αιώνων.
Και να, κάπου κοντά στο Ιρκούτσκ, στη Σιβηρία, έρχεσαι προς το μέρος μου με το βαθύ χαμόγελο της Λίμνης Βαϊκάλης.
Ρίχνεις επάνω μου ένα παλτό, “είναι του Γκόγκολ”, λες, “του Νικολάι Βασίλιεβιτς, το ψάχναμε επί χρόνια”.
Και ευτυχής μου κλείνεις όλο υπονοούμενα το αριστερό σου μάτι.
Φεβρουάριος 2020
(Αγγελική Πεχλιβάνη, “Όνειρο δωδέκατο – Το παλτό”)
