Μια ζεν ποιητική της σεξουαλικότητας υπό το βλέμμα ενός ζωηρού μοναχού, που αναζητά με ήπια εμμονή τη μορφή του αρσενικού και του θηλυκού φύλου μέσα από εικόνες συνεύρεσης. Όμως, αν και η σειρά έχει ως θέμα της τη σεξουαλικότητα, δεν συναντάμε πρόσωπα, παρά μονάχα αντικείμενα. Και όλα τους είναι ενδεικτικά της ζεν αισθητικής – υφάσματα, άνθη, σπόροι, δέντρα, μικρά καθημερινά αντικείμενα – αποκρούοντας κάθε απόπειρα προβολής μιας ατομικής ή ψυχολογικής ταυτότητας. Το ίδιο ισχύει και για τη γλυπτική μορφή που συναντάμε στην πλειονότητα των εικόνων, αν όχι συνθέσεων, αφού βασικό θέλγητρο της σειράς είναι ότι συχνά δεν γνωρίζουμε εάν αυτό που έχουμε μπροστά μας είναι αποτέλεσμα μιας τυχαίας λήψης ή μιας προσεκτικής σκηνοθεσίας. Το λεκτικό σύμπαν της σεξουαλικότητας είναι συνήθως «υγρό», αλλά εδώ οι εικόνες έχουν μια ζεν «ξηρότητα», ακόμη και οι «υγρές». Η σεξουαλικότητα είναι γεμάτη ένταση και πάθος, όμως όλα εδώ μοιάζουν ήρεμα. Ενίοτε πρόκειται για μια απατηλή ηρεμία έτοιμη να εκραγεί – όπως στις ασπρόμαυρες εικόνες, που παραπέμπουν στην εικονογραφία του φετίχ. Όπου συμβαίνει αυτό, η γαλήνια ατμόσφαιρα δεν διαταράσσεται, αλλά μάλλον ενισχύεται μέσω μιας ρυθμικής εναλλαγής. Η σεξουαλικότητα είναι κατά κανόνα συνυφασμένη με το υψηλό, αλλά εδώ η πορεία είναι σαφώς προς το όμορφο, για να μεταδώσει μια έντονη αίσθηση οικειότητας, υπό το πρόσχημα της αποστασιοποίησης – αν αυτό δεν είναι ζεν, τότε τι είναι;  – Μάνος Περράκης